Amy Macdonald in TivoliVredenburg

De Schotse singer-songwriter Amy Macdonald brak ruim tien jaar geleden door met de hits This Is The Life en Mr. Rock & Roll van haar debuutplaat This Is The Life (2007). Afgelopen jaar werd ze nog verrast door Nederlandse fans die This Is The Life massaal streamden na een uitzending van Top2000 A Gogo. Na vier platen vond zij het wel tijd voor een Best Of-album: Woman Of The World en deze show in de Grote Zaal van TivoliVredenburg staat in het teken van die verzamelaar. Mét een heus strijkorkest, zo was beloofd.

In een luchtig bloesje stapt de Schotse het podium op en gelijk voelt het vertrouwd. Ontspannen vertelt ze verhalen en anekdotes over haar Schotse afkomst, haar leven on tour, haar pessimistische ‘het glas is half leeg’-moeder, haar oma met alzheimer, haar liefde voor geestdodende televisieshows en het begin van haar carrière. Ook op vragen en opmerkingen uit het publiek wordt rustig maar ad rem gereageerd. Toch vindt Amy de zaal vanavond wel erg passief: “Staan jullie te slapen, of verstaan jullie mijn accent niet? Je mag best doen alsof je het leuk vindt!”

Geen gebral
Je moet het de Nederlanders nageven: meeklappen, dat kunnen we. Meestal net naast de maat, maar vol overgave. Verder blijft het over het algemeen eigenlijk heerlijk rustig in de zaal; een verademing, zo zonder gebral bij de bar en valse meezingers. Maar toch ook wel een beetje jammer, als we Amy moeten geloven. Pluspunt is hoe dan ook dat de muziek goed tot z’n recht komt. Deze show bevat zowat alle nummers van haar vorig jaar uitgekomen Best Of, gestoken in een akoestisch jasje. TivoliVredenburg beloofde ze zelfs een klassiek strijkkwartet voor deze ‘speciale akoestisch getinte tournee’. Van een strijkkwartet (twee violen, altviool en cello) valt, helaas voor de kenners, niet te spreken, we moeten het doen met slechts één viool en een cello. Wel wordt Amy daarnaast begeleid door twee gitaren, een basgitaar of contrabas, en piano.

Juist deze uitgedunde versie van een strijkkwartet geeft goed het ondoordachte van dit concept weer. Je hoopt bij een bijzondere insteek op bijzondere nieuwe arrangementen, helaas spelen de muzikanten hier slechts weinig aangepaste variaties van Amy’s welbekende repertoire. Als je zoiets presenteert als een bijzonder project, dan moet je er jezelf niet vanaf maken met een leuk strijkertje hier en daar – zeker niet wanneer je zulke degelijke muzikanten naast je hebt staan. Nee, zoiets vraagt om het compleet uitkleden en weer opbouwen van ieder arrangement. Centraal staan echter Amy’s stem en haar simpele akkoordenschema voor gitaar; de andere muzikanten en instrumenten krijgen niet de ruimte die ze verdienen.

Levensecht
Gelukkig zingt Amy wel gewoon heel goed. Haar liedjes mogen dan relatief eenvoudig zijn en makkelijk in het gehoor liggen, ze klinken – net als de teksten – oprecht en levensecht en maken mede dankzij haar voordracht veel emoties los bij het publiek. Never Too Late is prachtig klein met enkel pianobegeleiding, op Give It All Up klinken gelaagde harmonieën en Left That Body Long Ago zorgt voor rillingen, ondanks de simpele herhalende gitaarpartij.

De charmante, goedlachse zangeres moet het vanavond hebben van haar bijzondere stem en ingetogen persoonlijkheid, niet van de verwachte bijzondere strijkarrangementen. Een kleine teleurstelling voor ondergetekende, maar desondanks niet een die in de zaal te voelen was. Amy is ook wel duidelijk over wat ze morgen in de reviews hoopt te lezen: Vijf sterren, één woord: betoverend. De 31-jarige Schotse ‘girl next door’ is vooral gewoon erg leuk en het is fijn om Amy Macdonald wat beter te hebben leren kennen.

Amy Macdonald in TivoliVredenburg
Gezien op 25 maart 2019
Foto’s door Joke Schot