Het zat Bospop in 2019 niet mee toen headliner Sting last minute zijn optreden moest annuleren. Drie jaar later stond hij er gelukkig wél, al moest er ook dit weekend haastig wat geschoven worden na een afzegging van Rag‘n’Bone Man. Die kleine tegenslag terzijde: Bospop 2022 werd het gezellige en gedenkwaardige feestje dat past bij het veertigjarig jubileum van het festival, met ideaal weer, toffe optredens van wereldsterren en ook de nodige muzikale ontdekkingen.
De mededeling dat Rag‘n’Bone Man niet optreedt, zorgt natuurlijk wel voor een aantal beteuterde gezichten op het festivalterrein. Toch lijkt het nieuws bij de meeste bezoekers heel wat minder zwaar te vallen dan toen Sting in 2019 afhaakte en er een ongemakkelijke stilte over het terrein viel. Bovendien blijkt deze wijziging in het programma gelukkig ook de enige echte teleurstelling van de eerste Bospop-dag en de organisatie lost het probleem handig op door Jett Rebel op te schuiven naar een later tijdstip en het lege uurtje dat hij achterlaat op te vullen met een optreden van Neal Francis, die ook op de zaterdag speelt. Natuurlijk een mooie kans voor deze relatief kleine naam, want zo kom je dus bijna niet onder zijn muziek uit!
Op deze switch na gaat Bospop 2022 veelbelovend van start. Niet alleen door het stralende weer, maar ook dankzij enkele puike optredens. Neem Cory Henry & The Funk Apostles, waarvan de frontman herhaaldelijk oproept: ‘Let’s create some happy days’. De band geeft zelf het goede voorbeeld met broeierige, jazzy funk waarbij stilstaan simpelweg geen optie is, zelfs niet voor een recensent met de meest beroerde dansmoves ter wereld. Het geheel zit ontzettend strak in elkaar en Henry, ex-lid van de virtuoze fusiongroep Snarky Puppy, steelt de show met zijn bevlogen zang en dito orgelsolo’s. In de Rock Tent bewijst vervolgens ook Mell & Vintage Future zich een van de hoogtepunten van de eerste Bospop-dag. Zangeres Melanie Jonk is gezegend met een machtige stem en brengt veel emotie in haar performance, zeker wanneer de band de uitstekende Lou Reed-cover Perfect Day inzet. Een nummer dat volgens toetsenist Nico Brandsen nooit eerder zo goed paste als hier op Bospop – en je kunt hem alleen maar gelijk geven. [DvdG]
Na het invaloptreden van Neal Francis (over hem lees je verderop meer) krijgt The Struts het publiek behoorlijk goed mee met pompeuze hardrock die ongeveer even rijk is aan clichés als de gemiddelde Hollywood-romcom. In het verder erg aanstekelijke nummer Fire laten de mannen de titel zelfs schaamteloos rijmen op ‘wire’ en ‘desire’. Dat het optreden toch aanslaat, is vooral te danken aan de energie en het charisma van frontman Luke Spiller, die oogt als een iets knappere versie van Freddie Mercury in de jaren zeventig. Songs als One Night Only en I Hate How Much I Want You zijn duidelijk geschreven met het oog op publieksparticipatie en zelfs als je deze nummers niet kent (wat ongetwijfeld geldt voor een groot deel van de aanwezigen in de Rock Tent) laat je je maar wat graag meevoeren door Spiller en de zijnen. [DvdG]
De één vindt hem een waar wonderkind (het iconische duo Hall & Oates bevindt zich kennelijk in dat kamp), de ander doet hem af als een poseur die het wel erg hoog in z’n bol heeft. Maar hoe je ook over Jett Rebel denkt, zijn act werkt erg goed op festivals, getuige de drukte bij de Main Stage. “Wat is het fucking fijn om na tweeënhalf jaar weer op een festival te zijn!”, roept de muzikant en dat enthousiasme klinkt ook duidelijk door in zijn optreden, dat voor een belangrijk deel leunt op zijn uitgebreide gitaarsolo’s. Niet heel onwenselijk, want afgezien van het refrein van Louise ontbreken echt beklijvende songs. De Britten van White Lies hebben die direct memorabele nummers wél en zetten er meteen een in: Farewell To The Fairground. Zanger/gitarist Harry McVeigh klinkt op vocaal vlak misschien niet overal even toonvast, maar de indierock met new wave-invloeden brengt nog wat meer aangename variatie op de eerste Bospopdag. Bovendien zijn nummers als To Lose My Life en vooral het epische Time To Give sterk genoeg om dit optreden te dragen – en een flinke lading confetti doet de rest. [DvdG]
De eerste festivaldag staat verder in het teken van oude bekenden: artiesten die de trouwe Bospopgangers al eens eerder zagen optreden in Weert. Zo was Melissa Etheridge in 2015 een van de uitblinkers van die snikhete editie en verwoordde de songtitel Bring Me Some Water bijzonder goed het gevoel waarmee je als bezoeker over het terrein slenterde. Zeven jaar later betreedt ze wederom de Main Stage, ditmaal iets later op de dag, bij een draaglijkere temperatuur en onder een volle maan. Bewapend met gitaar en mondharmonica opent de goedlachse singer-songwriter met de titelsong van haar meest recente plaat One Way Out, waarbij meteen opvalt hoe krachtig haar stem nog altijd is. Meer dan in 2015 etaleert Etheridge ook haar kwaliteiten als leadgitarist – en dat niet alleen: tijdens de onvermijdelijke afsluiter Like The Way I Do gaat ze zelfs nog even een percussieduel aan met haar drummer. Tegen die tijd heeft Etheridge de harten van het Bospop-publiek echter allang veroverd met klassiekers als I Want To Come Over en haar verzoek om massaal ‘Hello Linda!’ te roepen naar haar vrouw, die thuis op haar wacht. Iets minder soepel verloopt het optreden van Level 42. De band stond in 2019 nog op het hoofdpodium, maar in de Rock Tent ervaren Mark King en co. deze keer wat technische opstartproblemen. Ze beginnen ook wat later dan gepland, maar dankzij het formidabele samenspel van alle muzikanten en natuurlijk het vele hits omvattende repertoire (o.a. Lessons In Love, Running In The Family) wordt het krappe uurtje Level 42 toch een succes. [DvdG]
Ook Skunk Anansie stond in 2019 al op Bospop, maar deze keer zijn ze zelfs gepromoveerd tot headliner. Goed, oorspronkelijk zou Lionel Richie deze dag afsluiten, maar Skin en haar mannen blijken bepaald geen gekke keuze voor deze plek op het affiche. Dankzij haar opvallende outfit plus stekelvormig hoofddeksel oogt de frontvrouw als een demonisch wezen uit een nog te maken Disneyfilm. Het heavy Yes It’s Fucking Political zet meteen de toon: de show van Skunk Anansie is gevuld met statements. Zo haalt Skin de oorlog in Oekraïne aan en spreekt ze zich uit voor vrouwenrechten, terwijl achter haar op het drumstel ‘Bye Boris’ staat gekalkt. De Britse band kan misschien niet zoveel hits aaneenrijgen als Lionel Richie had gekund, maar met een geboren entertainer als Skin en publieksfavorieten als Hedonism (Just Because You Feel Good) heb je genoeg ingrediënten voor een waardige afsluiter van een mooie eerste Bospopdag. “You’re such a fucking big crowd”, merkt de zangeres oprecht overrompeld op. Met zo’n performance heeft ze dat dik verdiend. [DvdG]
Zaterdag
Parris is niet de minste Thin Lizzy-tributeband. In 2001 leverde de Nederlands groep bijvoorbeeld al een bijdrage aan het dubbelalbum Tribute To The Black Rose, naast zwaargewichten als Uriah Heep en Bachman-Turner Overdrive. Parris verzorgt dan ook een stevig startschot van de tweede Bospopdag, hoewel dat de mensen er niet van weerhoudt om verderop op het veld gemoedelijk de picknickkleedjes erbij uit te rollen. [IvN]
Wie na Parris nog niet wakker is, kan met een flinke dosis positieve energie ontwaken bij het Zweedse Gin Lady. De jarenzeventigrock van de vijf mannen klinkt net zo bedeesd als de inborst van de heren zelf, maar met de blues-, boogie-, folk- en hippie-invloeden zit het allemaal wel snor. De liefde voor muziek spat van Gin Lady af en zo ook de liefde voor de wereld en de medemens, zo hoor je in het zwierende nummer Flower People. Ook Brothers Of The Canyon voelt met die Americanaklanken zo zonnig dat elke mogelijke kater vervliegt als sneeuw voor de zon. Vergelijkingen met The Allman Brothers Band, Neil Young en dergelijke zijn snel gemaakt, maar in de muziek van Gin Lady en het timbre van zanger Magnus Kärnebro in het bijzonder huist wellicht meer geruststelling. Er klinken veel nummers van de laatste drie albums Electric Earth (2017), Tall Sun Crooked Moon (2019) en natuurlijk Camping With Bodhi (2021), waarbij keer op keer dat gevoel van gelukzaligheid overheerst. Wie na afloop de tent uit loopt, de zon tegemoet, doet dit met het gevoel dat zijn dag niet meer stuk kan. [RvD]
Die tijdens Parris op het gras gedrapeerde kleedjes doen kort daarop dienst als paraplu, wanneer Bospop wordt overvallen door een kortstondige plensbui tijdens Neal Francis’ optreden op het hoofdpodium. Het is al zijn tweede deze festivaleditie: een dag eerder was de rockende singer-songwriter uit New Jersey al zo sympathiek geweest om als redder in nood bij te springen toen Rag‘n’Bone Man het vanwege ziekte moest laten afweten. Hoewel de boodschap van Francis’ openhartige songs de luisteraar niet bereikt, is dat ook helemaal niet nodig om een fantastisch optreden neer te zetten. Francis wordt vaak vergeleken met Allen Toussaint, maar ook de vingervlugheid en frasering van Sir Elton John klinken terug in de onverstoord zonnige klanken. Zijn bekendste nummer mag dan Can’t Stop The Rain heten, die regen houdt Neal eveneens niet tegen. [IvN]
De accordeon is helemaal terug van weggeweest. Met Tren van Enckevort (Rowwen Hèze) en Bart Storcken aan het roer moge een ding duidelijk zijn: er moet en zal gedanst worden bij Träcksäck. Soms klinkt het eigen Limburgs dialect, dan weer een cover in de taal van een land waarin de accordeon eveneens een centrale plek inneemt in de volksmuziek. De technische problemen die de set middenin verstoren mogen de pret niet drukken. Als afgesloten wordt met Bestel Mar, heeft Träcksäck zeker ‘leave in de brouwerie’ gebracht. [IvN]
Op de Main Stage brengt Paul Carrack qua performance niet echt ‘leave in de brouwerie’, maar met zo’n gouden stemgeluid en vooral zo’n imposant oeuvre hoeft dat ook niet. De Brit maakte deel uit van Roxy Music, Squeeze en Mike + The Mechanics, toerde als bandlid van o.a. Eric Clapton en Roger Waters, en liet zijn zelfgeschreven songs coveren door de groten der aarde. Op het veld gaat menig mobieltje omhoog bij de Mechanics-hit The Living Years, maar ook How Long van zijn doorbraakband Ace (daar zat hij óók nog bij!), Tempted en Over My Shoulder roepen de nodige herkenning op tijdens een uurtje dat ramvol zit met klassiekers uit zijn band- en soloverleden. Misschien niet spectaculair, maar wel een fijne terugkeer van een man die Bospop al meerdere keren aandeed – en dat de komende jaren gerust nog vaker mag doen. [DvdG]
Amerikaanser dan The Record Company wordt het niet. Deze bluesrockband put inspiratie uit muziek van Amerikaanse bodem, van Muddy Waters en Motown tot Metallica. Hoewel er technisch allemaal weinig op aan te merken valt – frontman Chris Vos toont zich uitermate bekwaam op de lapsteel – is daar alles mee gezegd. Hoewel: laten we daaraan toevoegen dat we hopen die cover van Elvis Presley’s Hound Dog nooit meer hoeven aan te horen. [IvN]
Heather Nova brak door met het prachtalbum Oyster (1994), dat haar unieke stemgeluid perfect etaleerde in krachtige nineties poprockpareltjes. Op Bospop 2022 kiest de singer-songwriter echter voor summier aangeklede, akoestische uitvoeringen van haar hits, aangevuld met een Sting-cover (op de dag dat de maestro zelf het festival afsluit, gewaagd!) en Neil Youngs Like A Hurricane. Helaas mist ook hier alle pit, wat vooral doet afvragen waarom deze integere act op het grote buitenpodium is geprogrammeerd, te midden van de bierdrinkers en bijkletsers, in plaats van in de intiemere tent ernaast. Daar staat kort daarna, eveneens misplaatst, Dizzy Mizz Lizzy. Het contrast met Heather Nova had bijna niet groter kunnen zijn dan met deze Deense rockers. Zou dit trio de reden zijn voor alle niet-crowdsurfen-bordjes die bij de podia hangen? Wat zeker is: Dizzy Mizz Lizzy blaast eenieder zonder enige moeite volledig de tent uit. [IvN]
Eigenlijk is het onmogelijk om niet een klein beetje verliefd te worden op Amy Macdonald. De Schotse singer-songwriter, vooral bekend van de kolossale hit This Is The Life van het gelijknamige debuutalbum uit 2007, laat op Bospop horen ook in de tussentijd niet stil te hebben gezeten. Hoewel ze voor deze festivalshow vooral teruggrijpt op materiaal van dit debuut, worden de oudere songs als Run en Don’t Tell Me That It’s Over wel in een fris nieuw jasje gestoken. Maar wat Macdonald zo’n graag geziene festivalgast maakt, is haar openhartige humor tussen de nummers door. Zelfs wanneer, zo grapt ze zelf, ze voor festivalbegrippen misschien iets té veel tegen haar publiek aan praat. [IvN]
Er was een tijd waarin Bospop nog voornamelijk op classic rock gericht was en Steve Vai naadloos tussen de andere namen op het affiche paste. Anno 2022 lijkt hij bijna misplaatst – althans, op deze verder overwegend softe zaterdag. Niet iedereen trekt het om een heel uur naar instrumentale gitaarmuziek te luisteren, maar gelukkig hebben ook de hardrockfanaten Bospop niet de rug toegekeerd. De man die ooit door zijn oude werkgever Frank Zappa liefkozend ‘little Italian virtuoso’ werd genoemd is in technisch opzicht nog steeds adembenemend goed. Het bluesy Tender Surrender en het stormachtige Building The Church dienden altijd al als ultiem bewijs van zijn technische skills, maar getuige het complexe materiaal van zijn recente album Inviolate weigert Vai te teren op bekende kunstjes. Ook leuk: als experiment is zijn bekendste compositie For The Love Of God deze keer aangevuld met operazang. Helaas werken gedurende het hele optreden de schermen aan beide kanten van het podium niet mee… en kun je Vai’s prachtige gezichtsuitdrukkingen tijdens de solo’s dus alleen zien als je in de buurt van het podium staat. [DvdG]
“Ik heb maar één hit en ik weet zeker dat hier mensen zijn die het liefst zouden zien dat ik die ene hit vijftien keer speel”, zo vangt Passenger zijn Bospopoptreden aan. De singer-songwriter – géén band, zo benadrukt hij ook nog maar even – haalt alle verwachting zelf maar vast even uit de lucht, dan kan het in elk geval niet tegenvallen. Gelukkig blijkt dat helemaal nergens voor nodig. Natuurlijk komt Let Her Go, de hit in kwestie uit 2012, voorbij. Maar het vormt zeker niet het hoogtepunt van de set, hoewel de meesten dit niet meer meegemaakt zullen hebben. Tegen de tijd dat de laatste klanken over de festivalweide schallen, heeft zeker tweederde van zijn publiek zich namelijk al naar de tent verplaatst voor de Limburgse afscheidsshow van De Dijk. [IvN]
Voordat deze Amsterdamse band straks drie keer in een uitverkochte Ziggo Dome staat, doet De Dijk eerst Weert aan. Het is de laatste keer dat de groep in de provincie Limburg zal spelen. De band rond Huub van der Lubbe was graag doorgegaan na 2022, maar de zanger vond het wel welletjes geweest en trekt eind dit jaar de stekker eruit. Wat het publiek betreft, is dit eveneens veel te vroeg. Zingen, dansen en klappen: tijdens De Dijk durft Bospop deze zaterdag pas écht los te gaan. De vraag op ieders lippen na perfect uitgevoerde hits als Als Ze Er Niet Is, Ik Kan Het Niet Alleen, Dansen Op De Vulkaan en Mag Het Licht Uit is dan ook vooral: mag het niet nog wat langer duren? [IvN]
Drie jaar geleden, zo lang is het alweer geleden dat Sting zijn Bospopoptreden op het allerlaatste moment moest afzeggen wegens gezondheidsproblemen. Tel daar twee coronajaren bij op en we zijn beland op Bospop 2022. Message In A Bottle, Englishman In New York, Every Little Thing She Does Is Magic – deze songs zijn niet slechts een greep uit het uitgebreide en succesvolle oeuvre van Sting zowel solo als met The Police, maar het begin van deze langverwachte show. Niets minder dan een spectaculaire start door de zanger en bassist die niet alleen prima bij stem blijkt, maar waar het plezier bovendien vanaf straalt wanneer hij vol overtuiging het publiek bespeelt. Toch is deze show op Bospop niet het ultieme hoogtepunt waar men drie jaar op heeft moeten wachten, en dat zit ‘m in de setlist, die wat uit verhouding is. Na deze drie gigahits vervalt de muzikant namelijk in een selectie van minder populair – en eerlijk gezegd: minder interessant voor de leek – materiaal. Een kleine heropleving zit er zeker in, zoals tijdens Shape Of My Heart – nu door een van de achtergrondzangers feilloos voorzien van het refrein van Juice Wrld’s Lucid Dreams uit 2019, dat gebruikmaakt van Stings originele melodielijn – of de vele mondharmonicasolo’s van het jongste lid in de band. Wanneer het tijd is voor Every Breath You Take wordt deze in versneld tempo afgerateld, om vervolgens zeker twintig minuten voor de beloofde eindtijd af te sluiten met maar één toegift: Roxanne. Sting op Bospop 2022: uitermate leuk, maar niet bijzonder noemenswaardig. [IvN]
Zondag
Terwijl Goodbye June de derde Bospopdag opent voor een veel kleiner publiek dan de band verdient, doet een grauwe hemel vrezen dat een regenponcho vandaag geen overbodige luxe is. Gelukkig blijft het bij flinke bewolking en mogen we nog steeds spreken van ideaal festivalweer. Met AC/DC-achtige hardrock weet de openingsact het energielevel van de binnenstromende bezoekers vakkundig op te krikken en datzelfde doet Robert Jon & The Wreck in de tent, maar dan met Southern rock naar het voorbeeld van Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers Band. Frontman Robert Jon Burrison – die overigens goed op weg is met het kweken van een ZZ Top-baard – en zijn mede-Californiërs ontvingen al meerdere vijfsterrenrecensies in Lust For Life Magazine en vandaag overtuigen ze ook als live-act. Fraaie songs (o.a. Shine A Light On Me Brother, Do You Remember), oprechte zang en meeslepende twin- en slide-gitaarsolo’s: samen met moderne acts als Blackberry Smoke bewijst Robert Jon & The Wreck dat Southern rock een volstrekt tijdloos genre is dat nog altijd geweldige bands voortbrengt. [DvdG]
Daarna is het tijd voor de swingende countrysoul van Yola, oftewel Yolanda Claire Quartey. Deze Britse zangeres/gitarist herken je misschien ook van de nieuwe Elvis-film, waarin ze de legendarische Sister Rosetta Tharpe speelde. Die rol past perfect bij haar! Ook de muziek die ze laat horen op de vroege Bospop-zondagmiddag is van prima kwaliteit, al is dat grotendeels te danken aan haar imposante stem. Ze geeft nog een flinke sneer naar de Britse oud-premier Theresa May – ook al is diens opvolger net afgetreden, het zit haar nog steeds hoog – en verklaart dat ze een nummer over haar heeft geschreven: Diamond Studded Shoes is het hoogtepunt van de show. [EdG]
Het hart van Sloper bestaat uit twee oude bekenden: Mario Goossens (Triggerfinger) en Cesar Zuiderwijk (Golden Earring). Op het podium is er dan ook een hoofdrol weggelegd voor de twee drummers: twee drumstellen naast elkaar, front and center, op een verhoging. En een lol dat de mannen hebben met elkaar en hun versterking! Ze worden bijgestaan door gitarist/zanger Fabio Canini en zanger/gitarist (en soms bassist) Peter Shoulder, die het ook zeker niet onverdienstelijk doen. De tent wordt dan wel niet afgebroken, zoals werd aangekondigd, maar Sloper zet wél een ontzettend strakke en lekkere show neer. Maar het hoogtepunt blijft het woest lachende drummende duo en de grote trom die tussen hen in staat en zij tijdens een intermezzo samen bespelen. [EdG]
Waar de oudgedienden van Sloper nog imponeerden, laat Seasick Steve vooral horen dat hij al jaren precies dezelfde muziek maakt, op precies dezelfde manier. De bebaarde bluesrocker vertoont al jaren zo’n beetje hetzelfde kunstje op het podium. Toegegeven, hij doet het niet gek voor een 71-jarige (als dat z’n echte leeftijd is, je weet het nooit bij de fantasierijke Amerikaan), maar het is niet bepaald het meest enerverende optreden van de dag. [EdG]
Dat wordt nog eens extra duidelijk tijdens de show van de zusjes Lovell van Larkin Poe, die daarna in de Rock Tent spelen. Wat een stem! Wat een gitaarspel! Zoals ze zelf al zeggen: de lap steel-gitaar van ‘big sister’ Megan zie je niet vaak meer. Maar ook een stem als die van ‘baby sister’ Rebecca hoor je niet vaak. Het publiek reageert aanvankelijk niet zo uitbundig, maar halverwege de show wordt de respons wat enthousiaster. Terecht, want Larkin Poe is net als Robert Jon & The Wreck een van de jongere bands die de blues- en rootsrock nieuw leven inblaast. Ze komen zelf uit een klein dorpje bij de Appalachen in de buurt van ‘het land van blues en Dolly Parton’, maar hun grote held is zanger/slide-gitarist Son House. En dat is te merken! Ze spelen zijn song Preachin’ The Blues, Part 1 met verve. [EdG]
De Colombiaanse Juanes is in Nederland vooral bekend van ‘die ene hit’ La Camisa Negra, maar in Latijns-Amerika is hij een grote ster. Maar is dat genoeg om in ons kikkerlandje een uur lang de mensen aan het dansen te krijgen? Nou, niet helemaal, zo blijkt. Het publiek reageert een beetje lauw. Maar dat ligt niet aan zijn muziek of zijn enthousiasme. Ligt het dan toch aan de taalbarrière, die Juanes zelf aanhaalt? Misschien… Zijn cover van Could You Be Loved doet het in ieder geval heel goed. Gelukkig vindt Juanes het hier toch erg leuk, meldt hij. [EdG]
Waar het wel erg druk is, is in de Rock Tent, nog voordat Son Mieux moet beginnen. De vrolijke Nederlandse indierockers zijn bezig met een uitgebreide festivaltour en deden eerder al Pinkpop aan en vielen vorig weekend op Down The Rabbit Hole nog last minute in. Op dat feestfestival was de band precies op zijn plek, maar zelfs het Bospop-publiek krijgt het bont geklede zestal aan het springen. De show zit dan ook perfect in elkaar, van de dansjes en outfits tot de lichtshow en de energieke frontman. Een vrolijk hoogtepunt van de zondag. [EdG]
Er wordt wel eens schamper over BLØF gedaan, maar feit is dat ze op het hoofdpodium van Bospop een ijzersterke show neerzetten. Daar wordt nog maar eens duidelijk hoeveel hits de Zeeuwen wel niet hebben. Én hoe enthousiast het publiek is: het hele veld staat propvol en er wordt uit volle borst meegezongen. Frontman Paskal Jakobsen is een beetje beduusd van het feit dat hij op hetzelfde festival speelt als Walter Trout. “Misschien kan hij backstage mijn gitaarspel horen, dat hou ik wel in mijn achterhoofd!”, zegt hij. Nou, hij hoeft zich nergens voor te schamen hoor. Vooral de nieuwe songs zijn qua gitaarpartijen dik in orde. [EdG]
Zou Jakobsen vanuit de coulissen meekijken naar Walter Trout? Beth Hart zit er in ieder geval wel. Het op z’n zachtst gezegd opmerkelijke levensverhaal van de bluesrocker kennen veel Bospop-bezoekers vast al wel. Maar wanneer hij op het podium vertelt over de ‘shit’ die hij in de afgelopen jaren doormaakte, besef je weer hoe bijzonder het is dat deze man nog kan optreden. Of zoals hij het zelf zegt: het mag een wonder heten. Voordat Trout het veelzeggend getitelde Almost Gone inzet, vat hij het hele proces nog eens samen: hoe hij een levertransplantatie moest ondergaan en hoe hij weer helemaal opnieuw moest leren lopen, praten en – erger nog – gitaarspelen. Zoals ook weer op Bospop blijkt, speelt de Amerikaan tegenwoordig misschien zelfs wel beter dan ooit. De Stevie Ray Vaughan-ode Say Goodbye To The Blues blijft een publieksfavoriet: Trout klemt zijn gitaar meerdere keren tegen zijn borst, alsof het zijn kindje is. Een kindje dat hij bijna was kwijtgeraakt, maar nu meer dan ooit koestert. Zo zegt de muzikant het zelf misschien niet, maar de gitaarsolo’s in dit nummer – die Trout met een Gary Moore-achtige intensiteit uitvoert – maken dat kristalhelder. [DvdG]
Later is de Rock Tent het toneel voor nog meer goede bluesrock, maar dan van Devon Allman, de zoon van Gregg Allman. Ook hij is een drukbezet man. Hij maakt niet alleen muziek met zijn band The Devon Allman Project, maar deed dat ook al met Duane Betts (de zoon van Dickey Betts) in The Allman Betts Band. Daarnaast was hij frontman van Devon Allman’s Honeytribe en een van de originele leden van Royal Southern Brotherhood. Op Bospop speelt hij een selectie songs van die formaties, The Allman Brothers Band én nog een aantal covers van anderen, zoals I’ll Be Around van The Spinners. En dat klinkt bijzonder goed. [EdG]
Op de Main Stage mag Beth Hart laten zien wat ze kan. Het veld staat propvol. De bluesvrouw met de rauwe strot is dan ook een graag geziene gast op Bospop. Ze had net zo goed een headliner kunnen zijn: haar show is er goed genoeg voor en ze heeft de persoonlijkheid om de duizenden aanwezigen uit haar hand te laten eten. Ze geeft ook veel van zichzelf bloot, wat zorgt voor behoorlijk emotionele momenten wanneer ze achter haar piano kruipt. Zo vertelt ze over hoe ze last minute haar show op het Holland International Blues Festival cancelde. Er deden allerlei verhalen en filmpjes de ronde, nu kan ze er zelf over uitweiden. Ze was teruggevallen in haar problemen met verslaving – maar niet de alcohol – en het ging erg slecht met haar. Hart geeft aan dat ze gered is door de mensen om haar heen, en huilend draagt ze Leave The Light On aan hen op. Ze is niet de enige die het niet droog houdt. [EdG]
Terwijl wij helaas eerder het terrein moeten verlaten om de laatste trein te halen – tip voor de Bospop-organisatie: laat de headliner wat eerder beginnen! – sluit Kensington het festival af. De Nederlandse band is bezig met een laatste afscheidstournee en komt tijdens dit zegerondje ook langs deze festivalweide. Zo werd Bospop 2022 een editie met twee bands die er sowieso voor het laatst stonden (Kensington, De Dijk), een bijzonder langverwacht optreden (Sting), terugkerende oude bekenden (o.a. Melissa Etheridge, Skunk Anansie) en nieuwkomers die we hopelijk ook vaker terugzien in Weert.
Bospop 2022
Gezien op 8, 9 en 10 juli 2022
Foto’s: Tiffany Peters
0 Reacties