Holland International Blues Festival 2022 (festivalverslag)

De sfeer was niet kapot te krijgen op het Holland International Blues Festival, dat van donderdag tot en met zaterdag in het Drentse Grolloo werd gehouden. Ook niet toen Beth Hart zich vrijdagavond op het laatste moment ziek meldde.

Sommige fans dropen teleurgesteld en mopperend af, maar het merendeel van de dertienduizend bezoekers bleef opgewekt wachten op een vervangende act. En ze kregen regelrecht vuurwerk voorgeschoteld, want Mike Zito en Christone ‘Kingfish’ Ingram, die eerder die dag hun niet geringe kunsten hadden vertoond, waren maar wat graag bereid om samen het hun bandleden het programma onder de verzamelnaam The Holland International Blues Session Band een klinkend slot te geven. Een daverende ovatie was hun deel. Een enkeling die daarna nog zat te kniezen om het gemis van Hart. Bluesliefhebbers zijn kennelijk heel positief ingestelde mensen.

Opgewekte sfeer

Die opgewekte sfeer was tekenend voor de manier waarop het Holland International Blues Festival zich voltrok. Vijftien nationale en internationale bluesacts stonden van donderdag tot en met zaterdag op het podium van de grootste feesttent (capaciteit 13.500) van Europa achter het dorpshuis van Grolloo op de Drentse hei. Voor het eerst in drie jaar ging het festival weer los en dat betekende voor de vele duizenden bezoekers een inhaalfeestje dat uitbundig werd gevierd. Met als belangrijkste ingrediënten: bier, hamburgers, zon, een beetje regen en nimmer aflatend gitaargeweld. Echt grote namen waren er ditmaal niet, maar eigenlijk was dat niet eens zo’n gemis, want met name Walter Trout, Jools Holland en de eerder genoemde Mike Zito en Christone Ingram zorgden met hun interpretatie van de blues voor genoeg muzikale hoogstandjes.

En toch blijft het jammer dat John Fogerty had afgebeld omdat hij bang was dat heel Europa met elkaar op de vuist ging. En ook Johan Derksen liet zich niet zien. Die was aan de kant gezet door de medeorganisatoren van het Holland International Blues Festival vanwege zijn amoureuze kaarsavonturen van een halve eeuw geleden. En om te voorkomen dat de dertigduizend festivalgangers (verspreid over drie dagen) bij de voordeur van zijn riante woonboerderij in het centrum van Grolloo aan zouden bellen om hun steun of afkeuring uit te spreken, was hij ‘m uit voorzorg een paar dagen gesmeerd.

Springlevende blues

De geïnviteerde artiesten die wel kwamen opdagen, lieten horen dat de blues nog springlevend is en op heel inventieve manieren kan worden geïnterpreteerd. Curtis Salgado had de eer, maar ook de ondankbare taak, om op donderdagmiddag het Holland International Blues Festival te openen. Lekker relaxte blues van een man met een strot die geknipt is voor dit genre. Muziek die balanceert op de smalle scheidslijn tussen grote stadsblues, soul en r&b. Na hem was het de beurt aan Danielle Nicole. Net als Salgado was deze uitbundige dame drie jaar geleden ook te gast op dit festival. Met haar rauwe stem en adequate basgitaarspel wist ze ook nu indruk te maken.

De met cowboyhoeden getooide Southern Avenue en onze eigen DeWolff lieten vervolgens horen dat de blues voor velerlei uitleg vatbaar is. Danny Vera staat niet te boek als een bluesartiest, maar zijn muziek is natuurlijk wel diepgeworteld in alle kruisbestuivingen die Amerikaanse rootsmuziek in de loop der jaren heeft ondergaan. En Vera heeft daar een mooie mix van gemaakt die goudeerlijk en authentiek klinkt, zo liet hij donderdagavond nog eens horen. Niet elke bluesliefhebber op het festival was van zijn muziek gecharmeerd, maar enkele diehard fans vooraan bij de dranghekken lieten Vera weten dat hij ook op een bluesfestival meer dan welkom is.

Oude ziel

De flink uit de kluiten gewassen Sugaray Rayford had er met een puike r&b-set op vrijdagmiddag de stemming snel in. Een mooie opmaat voor de funky bluesshow van zangeres Kat Riggins en de Mike Zito Band. En vervolgens was  het tijd voor de Grote Gitaristen. Christone ‘Kingfish’ Ingram is een jongeman van 23 uit Clarksdale, Mississippi, die pas drie jaar geleden z’n eerste album uitbracht. Maar man, als je hem op de Drentse hei bezig hoort op de zes snaren, zou je zweren dat hij net zo’n oude ziel heeft als Buddy Guy, zo doorleefd klinkt het allemaal. En hij genoot zelf ook. Tussen de solo’s door maakte hij snel even foto’s op z’n smartphone van het tienduizendkoppige publiek. Zo van: man, dit geloven ze thuis nooit.

Ingram deed wat mij betreft niets onder voor Walter Trout, die na hem het podium van de immense feesttent beklom. De man die ooit begon in de Bluesbreakers van John Mayall kan nog steeds de monden van gitaarliefhebbers doen openvallen van verbazing door zijn duizelingwekkende techniek. Maar daar heeft hij inmiddels wel een relativerend element ingebouwd. Trout heeft jaren geleden een levertransplantatie ondergaan en moest daarna opnieuw leren praten en gitaarspelen. Voorwaar, een man met een verhaal. En dat vertelde hij vrijdagavond uitgebreid.

De klap

En toen kwam de klap. Een van de organisatoren van het Holland International Blues Festival kwam melden dat Beth Hart zich om ‘medische redenen’ terug had getrokken. En dat terwijl ze een avond eerder in Groningen de bloemetjes nog buiten had gezet en zelfs biertjes consumerend was gesignaleerd in een karaokebar in de binnenstad. Dat leidde onder het publiek tot heel wat speculaties, maar zoals gezegd waren gitaarreuzen Mike Zito en Christone Ingram niet van plan de avond te laten bederven en met hun vlammende solo’s redden ze de tweede festivaldag moeiteloos. Zito was toch al niet van het podium te branden, want ook tijdens het optreden van Walter Trout dook hij onverwacht op voor een spetterend gitaarduel.

Het publiek kreeg het druk op zaterdag, want er traden zes acts aan. King Solomon Hicks lijkt een jongere uitgave van Robert Cray. Net zo’n vriendelijke uitstraling. In 2018 stond hij ook al eens op dit festival, dat toen nog grote namen kende als Ringo Starr en Jeff Beck. Maar Hicks, die nog geen dertig jaar is, is met z’n mix van blues, jazz en soul wat mij betreft net zo de moeite waard als z’n ‘grotere’ collega’s. Niet minder interessant was gitarist Chris Cain, die na iedere solo het publiek inkeek met een blik van: die was raak, hè? En inderdaad, Cain schiet altijd raak.

Windvaan

Erwin Java’s Travel Party, met als speciale gasten Erwin Nyhoff en Tineke Schoemaker, brachten een eerbetoon aan Cuby + Blizzards. En die was hier in Grolloo natuurlijk precies op z’n plaats. Nyhoff begon ooit als een eerzaam singer-songwriter, maar toen die carrière niet van de grond kwam, probeerde hij het via The Voice. Daarna stond hij ineens op de planken met een Bruce Springsteen Tribute en nu stort hij zich dus op het blueserfgoed van Cuby. Net een windvaan. Maar dan wel eentje met muzikale kwaliteiten.

The War And Treaty bestaat uit Michael en Tanya Trotter, een corpulent Amerikaans echtpaar dat geboren lijkt te zijn voor het podium. Ze stralen een energie en gospelachtige blijdschap uit die niemand onberoerd laat en het publiek lustte er zaterdag dan ook wel pap van. Michael en Tanya doen me denken aan Ike en Tina Turner toen zij nog in vrede met elkaar leefden. Hun show klonk als een klok, vol ouderwetse soul en gospel.

Pianospelende babbelkous

En toen kwam Jools Holland, die met zijn zeventienkoppige Rhythm & Blues Orchestra het feest nog groter maakte. Als speciale gasten had hij Pauline Black, Arthur “Gaps” Hendrickson (The Selecter), Ruby Turner en Lucita Jules mee van  huis genomen. Holland stond voordat corona uitbrak elk jaar wel een keer in Paradiso in Amsterdam, maar eigenlijk misstaat hij met zijn kleurrijke gasten en begeleiders ook niet in zo’n immense feesttent. Want de muziek van de pianospelende babbelkous is nou eenmaal een feestelijke potpourri van elke bluesvariant die je maar kunt bedenken. Waar de maestro zich met zijn stuwende boogie-pianospel behendig doorheen manoeuvreert. Pauline Black en Arthur Hendrickson zorgden voor een aardig potje ska, met als krent in de pap een ska-versie van de Slim Whitman-countryklassieker Secret Love uit 1953.

Waardige afsluiting

Als uitsmijter had ik met het oog op de reputatie van het Holland International Blues Festival op z’n minst Clapton verwacht. Hij was toch in de buurt en kon er op de fiets wel naartoe. Maar niks ervan, het werd Vintage Trouble uit Los Angeles, die in 2017 ook al eens de show op deze locatie stal. Geen probleem, Vintage Trouble brengt klassieke soul, funk en r&b van het allerhoogste niveau. Alsof je terug wordt geslingerd naar de hoogtijdagen van legendes als Otis Redding, Marvin Gaye en James Brown. En dat is vooral te danken aan de gouden strot van de in een keurig wit pak gestoken Ty Taylor. Maar ook sologitarist Nalle Colt weet van wanten en drukte zaterdagavond een belangrijk stempel op de muziek. Dus toch een waardige afsluiting van dit festival.

De organisatie kon op deze laatste avond ook alvast verklappen dat er volgend jaar op 9 en 10 juni weer een Holland International Blues Festival komt. Eind goed, al goed, dus. Ook zonder John Fogerty, Eric Clapton, Beth Hart en Johan Derksen.

Holland International Blues Festival 2022
Gezien op 9, 10 en 11 juni
Foto’s door Ans van Heck