Phil Collins in het Goffertpark

Phil Collins is inmiddels 68, maar ziet er door al zijn lichamelijke kwaaltjes minstens tien jaar ouder uit. Hij zit bijna de hele show op een stoel en als hij loopt, doet hij dat met een wandelstok. Toch is het lang niet alleen de gunfactor die zijn show in het Goffertpark zo goed maakt. 

Voor aanvang van de show worden foto’s van heel Collins’ carrière op de schermen naast het podium geprojecteerd. Een lachende, drummende, jonge Phil Collins met een steeds kleiner wordende bos haar. Het is even schrikken als hij daadwerkelijk het podium op loopt: hij schuifelt beetje bij beetje naar de stoel die voor hem klaar is gezet, met behulp van een wandelstok. Eenmaal zittend heet hij ons welkom en leest hij een stukje fonetisch opgeschreven Nederlands op van een blaadje. Zijn voet is ‘naar de kloten’, zegt hij. Hij heeft een klapvoet, een aandoening waarbij de voorvoet niet goed meer opgetild kan worden. 

Genieten
Collins en zijn band trappen de avond af met Against All Odds (Take A Look At Me Now), meteen gevolgd door Another Day In Paradise. Stelletjes trekken verrukt naar elkaar toe, maar iedereen heeft het er toch over hoe goed de zanger bij stem is. Hoe erg zijn lichaam ook afgetakeld lijkt te zijn, Collins’ stem is nog steeds even krachtig. Na dit rustige ‘intro’ stapt een viertal blazers het podium op, wat het een veertienkoppige band maakt. Ze luiden het begin van een paar uptempo nummers in. Phil beweegt zichtbaar genietend heen en weer in zijn stoel en zingt – eigenlijk de hele show – vrijwel foutloos. 

Niet zielig
Na Hang In Long Enough en Don’t Lose My Number, waarop flink gedanst wordt, meldt Collins dat hij een Genesis-song gaat spelen. Maar niet het nummer dat we willen horen. Het worden er uiteindelijk twee: Throwing It All Away en Follow You Follow Me. Tijdens de eerstgenoemde song worden nu bewegende beelden geprojecteerd van Genesis uit de hoogtijdagen van de band. Het is moeilijk om er niet emotioneel van te worden: gelukkig vanwege de mooie oude beelden en het jeugdsentiment dat eraan verbonden is, of juist verdrietig omdat Collins nu geen drumstokje meer kan vasthouden, laat staan zo’n energieke show geven als toen. De zanger zelf lijkt alleen maar terug te kijken op een mooie tijd en maakt totaal geen zielige indruk. Dat is absoluut de beste manier om met lichamelijke klachten om te gaan.

Na Who Said I Would stelt Collins zijn band voor. Hij grapt een eind weg met iedereen op het podium en de drummer blijkt zijn achttienjarige zoon Nicholas te zijn. Met veel van de muzikanten, zoals Daryl Stuermer en Ronnie Caryl, speelt hij ook al eeuwen samen. Even later is het echt zwijmelen geblazen bij Separate Lives, in een vrij uitgeklede versie. Er worden lichtjes geprojecteerd op de achterkant van het podium en Bridgette Bryant, een van de achtergrondzangeressen, komt naast Phil op een krukje zitten om samen met hem het prachtige duet te zingen.

Drumtrio
Het contrast kan niet groter zijn met wat erna gebeurt: Nicholas en percussionist Luis Conte gaan samen helemaal los op hun instrumenten. Behalve zij zit alleen Phil zelf nog op het podium, en hij kijkt rustig naar het spektakel. Niet alleen is het een mooie showcase van wat de twee allemaal kunnen, het klinkt ook nog eens ontzettend leuk. Nog leuker om te zien: op een gegeven moment komen de jonge Collins en Conte aan weerszijden van Phil zitten en begint die laatste te drummen op een soort houten klankkast. Uiteraard wordt hij snel bijgevallen door zijn zoon en bandlid en ontstaat er een mooi moment op het podium. Tijdens de (Still) Not Dead Yet-tour zit er weinig variatie in de setlist die de band show na show speelt, maar het is duidelijk dat de muzikanten dit nog helemaal niet zat zijn.

Afwisseling
Als de rest van de band het podium weer op komt, blijkt het uitbundige Something Happened On The Way To Heaven nog een hoogtepuntje van de show te zijn. Phil maakt dan wel gebruik van een vaste setlist, maar blijkt wel koning van de afwisseling te zijn bínnen die setlist, want hierna spelen hij en zijn zoon samen het kleinste nummer van de avond. Nicholas kruipt achter een piano, zijn vader schuifelt naar hem toe en vertelt dat zijn muzikale zoon, toen hij wat jonger was, al het oude werk van zijn pa doorgespit had. Hij vond maar een, misschien twee nummers ervan leuk. You Know What I Mean blijkt dat ene lied te zijn, een pianoballad van Face Value, zijn eerste soloplaat uit 1981. Nicholas wilde natuurlijk leren hoe hij de pianopartijen kon spelen, maar dat wist Phil niet meer. Hetzelfde gold voor de zangpartijen. Samen hebben ze het nummer opnieuw leren spelen en het resultaat is een prachtig intiem momentje.

Plagen
Daarna volgt een reeks hits: In The Air Tonight (waarbij er heel dramatisch, maar ook erg stijlvol een spot op Collins staat tijdens het lange ‘intro’ van het nummer), You Can’t Hurry Love van The Supremes, Dance Into The Light en het Genesis-nummer Invisible Touch. Allemaal meer dan prima uitgevoerd. Bij Easy Lover, dat hij samen met Philip Bailey opnam, spelen achtergrondzangers Amy Keys en Arnold McCuller zowel Bailey als de vrouw waar het liedje over gaat. Ze dansen en zingen om Collins heen en tegen hem aan, plagend en lachend. Het is een leuk toneelstukje.

Dan is het tijd voor de grote finale: Sussudio. Het is een regenboogfeest aan lichtjes en confetti en het hoogtepunt van de avond. Wat ooit het ‘kilste nummer uit de popgeschiedenis’ werd genoemd is gewoon een geweldig lied en het Goffertpark is een groot uitzinnig feest. Daarna neemt de band afscheid van het publiek, maar voordat ze goed en wel van het podium af zijn, begint het ‘we want more!’-geroep al. We hoeven niet lang te wachten: al snel komen de muzikanten terug om de afsluiter Take Me Home te spelen. Het hele veld zingt mee en het is een bijzonder mooie afsluiter van een fantastische avond.

Phil Collins in het Goffertpark
Gezien op 20 juni 2019
Foto’s door Ans van Heck