Elk decennium brengt weer een aantal nieuwe muzikale helden voort, maar bij hoeveel van hen is het meteen raak met het debuutalbum? Vaak hebben artiesten even een paar jaar (of langer) nodig om op te warmen voor hun magnum opus – kijk maar naar The Beach Boys, Bowie, U2 en Radiohead. Toch komt het af en toe ook voor dat een eerste plaat zó goed is, dat het geld meteen binnenstroomt, de muziekwereld er voorgoed door verandert of dat de makers de kwaliteit ervan nooit meer evenaren. Lust For Life kiest elke week de vijftien meest ontzagwekkende debuutalbums uit een bepaald decennium. Vandaag: de beste debuutalbums van de jaren ‘80!
15. Stevie Nicks – Bella Donna (1981)
Er zijn weinig zangeressen met zo’n herkenbaar eigen stemgeluid als Stevie Nicks. Misschien vond ze dat ze binnen Fleetwood Mac te weinig zangminuten kreeg naast Buckingham en McVie, maar een solo-band-combicarrière bleek een gouden keus. Hoogtepunten zijn Stop Draggin’ My Heart Around met Tom Petty And The Heartbreakers en natuurlijk Edge Of Seventeen – geïnspireerd door de vrouw van Petty. Deze plaat valt niet kapot te draaien, zo goed blijft ‘ie. [JE]
14.Marillion – Script For A Jester’s Tear (1983)
Terwijl oudgedienden als Yes en Genesis inmiddels compleet andere, radiovriendelijke muziek maakten, blies een nieuwe Britse band weer wat leven in de progressieve rock. Blijkbaar stonden liefhebbers van dat genre er ook om te springen, want Marillions debuut schoot meteen omhoog in de charts. De knap opgebouwde composities, intense zang van frontman Fish en gitaarsolo’s van Steve Rothery riepen fijne herinneringen op aan het oude Genesis. Overigens bleek Marillion later ook prima in staat om radiovriendelijke muziek te maken, getuige het succes van de single Kayleigh. [DvdG]
13. Tears For Fears – The Hurting (1983)
Tears For Fears maakte in de originele bezetting (dat wil zeggen: Roland Orzabal en Curt Smith) drie prachtige albums, waarvan The Hurting de eerste uit die reeks is. Met hits als Mad World, Pale Shelter en Change wist de new waveband zich meteen te vestigen. Hoewel de twee albums die hierop volgden commercieel gezien een groter succes werden, was The Hurting het begin van de typische Tears For Fears-sound en van minstens even hoge kwaliteit. [EdG]
12.The Smiths – The Smiths (1984)
Met een albumtitel al even afgezaagd als de bandnaam zelf, zullen muziekliefhebbers in 1984 geen hoge verwachtingen hebben gehad bij dit debuut. Maar de kracht van het Britse The Smiths hoor je binnen tien seconden nadat je op play drukt: Morrissey. Oké, de rest van de band (met name de sublieme gitarist Johnny Marr) was even belangrijk voor de sound als deze lunatic. Maar de excentrieke, extreem arrogante woordensmith (ha!) is met zijn luie manier van zingen en zwarte teksten (mede door Suffer Little Children werd de plaat in sommige zaken geweigerd) de ware kracht achter The Smiths’ genialiteit. Luister maar eens naar This Charming Man of What Difference Does It Make?. [JE]
11. Sting – The Dream Of The Blue Turtles (1985)
Als je al een gigantische sterrenstatus hebt behaald met je band, start je je solocarrière in een gespreid bedje. En met torenhoge verwachtingen. De drie bandleden van The Police joegen allen een solocarrière na, maar zanger Sting was degene die met zijn luchtige debuut en eigen jazzy popsound direct wist op te vallen. Niet zo gek met klassiekers als If You Love Somebody Set Them Free en Love Is The Seventh Wave. [JE]
10. Nine Inch Nails – Pretty Hate Machine (1989)
De albumtitel Pretty Hate Machine beschrijft perfect hoe Nine Inch Nails op het debuutalbum klinkt: enerzijds bijzonder catchy met flinke synthpopinvloeden, maar stiekem was de veel hardere, duistere industrialkant die Trent Reznor vanaf The Downward Spiral (1994) zou inslaan al goed hoorbaar. En dankzij hits als Down In It, Sin en vooral Head Like A Hole maakte ook de mainstream meteen kennis met wat een van de belangrijkste artiesten van de nineties zou worden. [MC]
9. The Pretenders – Pretenders (1980)
Met dit debuut kwamen frontvrouw Chrissie Hynde en haar band meteen goed binnen. De aanstekelijke mix die The Pretenders maakte van punk, rock en pop was even leuk als vernieuwend. De eerste single van het album was een cover van The Kinks’ Stop Your Sobbing, maar de erop volgende zelfgeschreven hits (Kid, Brass In Pocket en in het bijzonder het lekker punky Precious) waren nog veel interessanter. [EdG]
8. George Michael – Faith (1987)
Faith zette George Michael in een klap als soloartiest op de kaart en bewees dat hij véél meer in zijn mars had dan de vrolijke weinigzeggende pop van Wham!. De nummers op de plaat zijn een mix van soul, pop, funk en jazz maar ook inhoudelijk sloeg Michael een andere weg in. Het is een ontzettend persoonlijk en introspectief album waarop de voormalige Wham!-zanger zich voor het eerst echt blootstelde aan zijn luisteraars en zich van zijn wat meer ‘expliciete’ kanten (I Want Your Sex) laat zien. Het werd een van de bestverkopende albums allertijden, en de vier singles van de plaat – Faith, Father Figure, Monkey en One More Try – bereikten allemaal de eerste plek van de Amerikaanse Billboard Top 100. [EdG]
7. Phil Collins – Face Value (1981)
Nog zo’n persoonlijk album is Face Value. Tijdens een pauze die Genesis inlaste, verliet Phil Collins’ (eerste) vrouw hem en schreef hij de songs die op zijn debuutplaat zouden komen over dit verdriet. Hij kon vast niet alle Genesis-fans bekoren – er was immers bar weinig van de progrocksound over – maar het album was een enorm succes in de charts en de ook de muziekcritici waren enthousiast. Met In The Air Tonight heeft Collins bovendien een iconische softrocksong gemaakt met een simpelweg magische drumpartij. [EdG]
6. Tracy Chapman – Tracy Chapman (1988)
De laatste jaren is het tamelijk stil rondom Tracy Chapman (afgezien van wat commotie over een sample) en dat is toch spijtig, want ze behoorde tot de grotere nieuwe talenten die de tachtiger jaren voortbrachten. Haar debuut verwierf, mede dankzij de klassieker Fast Car, zelfs de status van een van de bestverkochte albums ooit. Chapman bracht niet alleen een welkome muzikale naaktheid tussen de dichtgeplamuurde producties die veelal goed scoorden in de eighties, maar bewees met songs als Talkin’ ‘Bout A Revolution ook dat ze zong over zaken die er daadwerkelijk toe deden. [DvdG]
5. Dio – Holy Diver (1983)
Het blijft ironisch dat veel Nederlanders de stem van Ronnie James Dio vooral zullen herkennen van Roger Glovers gezellige liefdesliedje Love Is All en de bijbehorende kikkerclip. Buiten die ene nummer 1-hit schitterde de Amerikaan immers bij Rainbow en Black Sabbath, en ging hij de geschiedenis in als icoon van de heavy rock. Na zijn vertrek uit Sabbath richtte Dio in 1982 een naar zichzelf vernoemde band op. Debuut Holy Diver werd meteen het magnum opus, waarop de kleine man met de machtige stem eens te meer bewees de allerbeste hardrockzanger op aarde te zijn. [DvdG]
4. Stevie Ray Vaughan And Double Trouble – Texas Flood (1983)
De aanwezige jazzpuristen moesten maar weinig hebben van Stevie Ray Vaughan toen de nog onbekende bluesgitarist in 1982 optrad tijdens het Montreux Jazz Festival. Ze reageerden zelfs met gefluit en boegeroep! In de zaal zat echter ook David Bowie, die hem vroeg mee te spelen op zijn albumklapper Let’s Dance. En ziedaar: enkele maanden later verscheen Vaughans eigen Texas Flood, dat de doorbraak van een nieuwe bluesmeester bevestigde. Het gitaarspel blaast je decennia later nog van je stoel en beïnvloedde hedendaagse sterren als John Mayer en Gary Clark Jr. [DvdG]
3. Metallica – Kill ‘Em All (1983)
Het eerste album van Metallica was niet meteen een commercieel succes. Sterker nog, Kill ‘Em All kwam pas drie jaar na de release in de Billboard 200 terecht, na het succes van Master Of Puppets. De kritieken waren van meet af aan echter extreem positief en terecht: de allesverzengende mix van NWOBHM-riffs, snelle percussie en (de agressie van) hardcore punk maakte van Kill ‘Em All een van de mijlpalen van de thrashmetal. [MC]
2. R.E.M. – Murmur (1983)
In een decennium waarin vooral schrille synthpop, nukkige new wave en glitterende glamrock heersten, viel de pure alternatieve rock van R.E.M. juist enorm op. Geen gitaarsolo’s of synthesizers, maar de kraakheldere janglepopgitaar van Peter Buck, de melodieuze baslijnen van Mike Mills en de cryptische teksten van beroepsmompelaar Michael Stipe. De recensies waren lovend, maar het zou nog vier jaar (en evenveel albums) duren voordat R.E.M. met Document (1997) écht een Grote Naam werd. [MC]
1. Guns N’ Roses – Appetite For Destruction (1987)
Als je in het woordenboek zoekt naar ‘een overweldigende eerste indruk maken’, zou je eigenlijk een plaatje moeten zien van Appetite For Destruction. Vuig, urgent, tijdloos, steengoed, controversieel, ranzig, catchy: het debuut van ‘the most dangerous band in the world’ sloeg destijds in als een bom en slaat je ruim dertig jaar later nog steeds van je stoel als je ‘m draait. Geweldige songs, perfecte sound en vol gas gespeeld door Axl, Slash en de rest. Niet dat Guns N’ Roses later louter broddelwerk maakte (sterker nog, beide Use Your Illusion-albums zijn ook uitstekend), maar het torenhoge niveau van dit debuut zouden ze niet meer evenaren. [MC]
De beste debuutalbums van de jaren ’80: eervolle vermeldingen
Iron Maiden – Iron Maiden (1980), Ozzy Osbourne – Blizzard Of Ozz (1980), Joan Jett – Bad Reputation (1980), U2 – Boy (1980), Echo & The Bunnymen – Crocodiles (1980), Duran Duran – Duran Duran (1981), Stray Cats – Stray Cats (1981), Go-Go’s – Beauty And The Beat (1981), New Order – Movement (1981), Cyndi Lauper – She’s So Unusual (1983), Madonna – Madonna (1983), Bronski Beat – The Age Of Consent (1984), The Jesus And Mary Chain – Psychocandy (1985), a-ha – Hunting High And Low (1985), Steve Earle – Guitar Town (1986), Beastie Boys – Licensed To Ill (1986), Sinead O’ Connor – The Lion And The Cobra (1987), Living Colour – Vivid (1988), My Bloody Valentine – Isn’t Anything (1988), Neneh Cherry – Raw Like Sushi (1989), The Stone Roses – The Stone Roses (1989)
Verder lezen?
Bekijk ook onze lijstjes met de beste debuutalbums van de jaren ’60, de jaren ’70 en de jaren ’00.
0 Reacties