Garbage in De Oosterpoort

Nadat Du Blonde het aanwezige publiek heeft opgewarmd, transformeert De Oosterpoort in een ruimte vol mysterie met karig licht en donkere klanken. Gekleed in een ingewikkelde, zwarte creatie van een jurk trekt zangeres Shirley Manson je de wereld van de alternatieve rock en postgrunge in. 

Het is al enige tijd geleden dat Garbage in Groningen optrad, de laatste keer was in 1996. Vanwege een blessure is drummer Butch Vig deze keer niet aanwezig. Matt Walker (Smashing Pumpkins, Morrissey) neemt zijn plaats achter het drumstel in. Het duurt even voordat het publiek opgewarmd is, maar tijdens het tweede nummer van de set, #1 Crush (b-kant van de debuutsingle Vow uit 1995), wordt goed meegezongen.

Shirley Manson is constant in beweging. Misschien klinkt ze daardoor een beetje alsof ze buiten adem is, of heeft zij net als het publiek even nodig heeft om erin te komen. De losse single No Horses (2017) krijgt een welverdiend enthousiast applaus. Manson vertelt het publiek dat ze blij verrast is met al het aanwezige publiek: “Crazy weirdo motherfuckers came here.” Tussen de nummers door heeft ze het over de band, nieuwe nummers, het beklimmen van de Groningse Martinitoren en geeft ze relatie-advies; word geen vrienden met je ex, want dat werkt niet.

Manson betrekt het publiek graag in de show. Ze richt de microfoon verschillende keren naar haar fans toe, zodat zij uit volle borst het refrein van nummers zoals Only Happy When It Rains mee kunnen zingen. Na enkele liedjes komt Manson erachter dat los haar je tijdens een optreden kan belemmeren. “I’m no slick and frankly I like myself like that.” Ze vertelt dat ze elke keer weer vergeet om een elastiekje mee te nemen. Gelukkig was iemand uit het publiek bereid om haar er een te lenen. Tijdens het toegift When I Grow Up gaan de telefoons ook de lucht in, de aanstekers van de eenentwintigste eeuw. En zo komt er een einde aan een sterk optreden met een goede afwisseling van hits en nieuwe, meer onbekende nummers.

Garbage in De Oosterpoort
Gezien op 21 juni 2019
Foto’s en verslag door Annika Hoogeveen