Garbage is een band met een uitstekende live-reputatie. Opzwepende shows zorgden in het verleden vaak voor springende mensenmassa’s en het charisma van de kleine Schotse frontvrouw Shirley Manson reikte tot de achterste rijen van het publiek. Maar is Garbage na zeven jaar pauze nog wel zo relevant? Slaan de nieuwe nummers wel aan? Daar was vooraf enige onzekerheid over bij de roodharige zangeres, maar Garbage was gisteren in Amsterdam om alle twijfels weg te spelen en de Nederlandse fans opnieuw te overtuigen. Lukte dat?
De grote zaal van The Max is helemaal uitverkocht. Bij binnenkomst is meteen te horen dat fans uit heel Europa naar Amsterdam zijn gekomen, vooral Britten en Duitsers hebben voor deze show in de Melkweg gekozen. Het zijn duidelijk muziekliefhebbers die de band in hun puberteit hebben leren kennen en nu eind twintig of begin dertig zijn. Dubbelgangers van Shirley Manson zijn er niet, die tijd lijken de vrouwelijke fans achter de rug te hebben. Het publiek oogt zelfs verrassend mainstream op enkele alto’s na. Maar Garbage is voor een groot deel ook een attractie voor fans van goede rockproducties waar heren als Butch Vig en Duke Erikson voornamelijk bij betrokken zijn. Laatstgenoemde kan er om een begrijpelijke en tragische reden niet bij zijn. Zijn moeder is onlangs overleden.
Snoeiharde bassen
Voormalig Jane’s Addiction-bassist Eric Avery doet daarom een paar stappen naar voren om het podium minder groot te doen lijken. De opkomst van de band is ondanks het gemis van Erikson formidabel. Er komen vier wereldsterren het podium op die er zin in hebben. De zang van Shirley Manson verdrinkt helaas wel behoorlijk in de snoeiharde bassen van opener Automatic Systematic Habit, maar het zal de enige song zijn waarin ze lijkt te worstelen om gehoord te kunnen worden. Het feest is in ieder geval begonnen en het publiek gaat meteen los. Manson oogt fit, loopt veel rondjes over het podium en maakt wilde boksbewegingen met haar armen. Alsof het optreden tevens haar work-out is. Het haar heeft ze in een knotje gedaan en een kort zwart jurkje met wat felrode kleuren is haar outfit voor vanavond. Ze bedankt de fans meteen: “It’s wonderful to be back in Amsterdam.”
Comeback
Net als rockbands Bush en Skunk Anansie die midden jaren negentig zeer populair waren, maakt Garbage een zichtbaar sterke comeback. Ze staan weliswaar niet meteen in de grootste zalen, maar er blijkt nog altijd vraag te zijn naar dit soort bands aangezien Skin en haar mannen bijvoorbeeld al snel weer succesvolle megashows op Lowlands en in de Heineken Music Hall gaven. Voor Garbage is dat misschien wat moeilijker, de naam is nog steeds in veel geheugens gegrift maar zo groot als in Engeland of Frankrijk is de band in Nederland niet geweest. Het was altijd meer een MTV-band dan een veel vertoonde artiest op het eigen TMF. Vanavond is te zien dat de reactie per liedje enorm kan verschillen. Bij de fantastische uitvoering van I Think I’m Paranoid staat de hele zaal te springen. Maar bij een van de beste nieuwe liedjes Big Bright World kijkt de massa passief toe naar wat er op het podium gebeurt.
Man On A Wire
Echte publieksfavorieten zijn Stupid Girl en vooral Cherry Lips (Go Baby Go) waarbij het publiek hard meezingt. Je ziet de onzekerheid dan volledig verdwijnen, dat is voor Manson en de mannen het bewijs dat Garbage nog steeds leeft en de mensen enthousiast maakt. Mooi is te zien dat de succesvolle frontvrouw ook haar minder populaire muzikantenverleden niet heeft verdrongen door een nummer op te dragen aan John Duncan. Hij maakte onder meer met Shirley Manson deel uit van de band Goodbye Mr. Mackenzie en is vandaag ook aanwezig in de zaal. De grootste hit Only Happy When It Rains wordt jammer genoeg wel wat gejaagd afgewerkt, maar het blijft een fantastische rocksong. Een grote hit lijkt het nieuwe album van Garbage niet te hebben al is Man On A Wire een heuse publiekslieveling gezien de uitzinnige vreugde bij de fans. De kritische luisteraar kan in dat nummer een wel heel gedateerde housebeat horen afkomstige uit de hoogtijdagen van 2 Unlimited, maar de fans snoeren hierbij de critici de mond door volledig uit hun dak te gaan op het liedje.
Butch Vig
De show kan naast de grote hits leunen op een harde, maar geweldige sound. Een totaalgeluid waarin de gitaren als kettingzagen klinken, de bas als een stoomwals over het publiek dendert, de drums weergalmen als mokerslagen in een fabriekshal en de kleine Shirley, die daar op het begin na, moedig boven uitkomt met prima zang. Dat ze echt nog goed kan zingen hoor je vooral bij de rustige momenten als het publiek naar adem hapt of meebeweegt op de grooves in een nummer als #1 Crush. Na afloop verlaat drummer Butch Vig als laatste zijn troon. Hij neemt als regisseur zijnde een groot deel van het slotapplaus in ontvangst. Het publiek beleefde extatische momenten, maar compleet overdonderd lijkt niemand te zijn. Een uitstekend concert, maar aan de opbouw van de setlist kan nog wat geschaafd worden. De grote hits waren nu keurig uitgesmeerd over het optreden, maar twee of drie knallers achter elkaar had dit publiek waarschijnlijk nog meer en langer in vervoering gebracht. Gelukkig kan Garbage op 20 november in Paradiso deze show nog eens dunnetjes overdoen en zelfs overtreffen als de oerbezetting dan weer compleet is met Duke Erikson.
Gezien op 19 juni 2012 in Melkweg, Amsterdam
Foto’s: Luuk Denekamp
0 Reacties