Red Hot Chili Peppers in Goffertpark (live-recensie)

Zo’n veertig jaar geleden begon het verhaal van een van de grootste en meest gestoorde bands ter wereld. Goed, anno 2022 is Red Hot Chili Peppers misschien iets minder gestoord dan in de beginjaren, maar populair zijn ze zeker: het recente album Unlimited Love kwam in meerdere landen direct op nummer één terecht. Dat de Peppers – inmiddels weer met gitarist John Frusciante in de gelederen – ook nog steeds een goede show kunnen opvoeren, bewezen ze gisteravond in het Goffertpark.

Het verhaal van de Peppers begon vier decennia geleden met een stomp van een bedeesde jongen tegen de broekklep van een als Gene Simmons verklede schoolgenoot. Die bedeesde jongen was Alain Johannes en de ander was drummer Jack Irons. Totaal verbaasd zei Irons tegen zijn beste maat, met wie hij net was begonnen muziek te maken: “Wie is die gast die me net tegen m’n lul sloeg?” Hillel Slovak antwoordde: “Dat is Alain, hij schijnt goed gitaar te kunnen spelen. We moeten hem eens vragen mee te jammen.” Niet veel later speelden ze samen met Flea in de band Anthym. En heel kort door de bocht: al snel gingen de eerste drie door als What Is This?, terwijl Flea met Irons, Slovak en Anthony Kiedis (met wie ze tijdens een Anthym-show bevriend waren geraakt) de groep Red Hot Chili Peppers begon.

Speciale baan

Laatst sprak ik met Irons en vroeg ik hem of hij überhaupt had kunnen vermoeden dat Red Hot Chili Peppers veertig jaar later nog steeds zou bestaan en zelfs tot de giganten onder de rockbands zou behoren. “Nee, die verwachting hadden we nooit”, antwoordde de drummer. “In die tijd waren de grote bands – die nu nog steeds als grote bands gelden – al ter ziele gegaan. Tien of twaalf jaar, zoiets was de maximum tijdspanne van een band, kijk maar naar The Beatles en Led Zeppelin. De Stones waren toen al de ‘band voor altijd’, maar dat leek ook een van de weinige. Dat de Peppers zoiets zouden bereiken, leek ons onmogelijk. Ik ben ontzettend blij om te zien dat Flea, Anthony en kornuiten dat wel hebben. En dat ze nog steeds in die raket rond de aarde zitten en die speciale baan nog immer groter willen maken.”

Geïnspireerd en gedreven

Groots wordt het zeker tijdens de show in het Goffertpark. Na een introjam van drummer Chad Smith, bassist Flea en gitarist John Frusciante stampt zanger Anthony Kiedis het podium op om met Can’t Stop van het album By The Way de show echt te beginnen. Vanaf dat eerste moment klinkt de band geïnspireerd, gedreven en alsof ‘ie zich na veertig jaar nog steeds moet bewijzen. Wat voor sommigen misschien ook het geval is. Bij eerdere tours was er immers wel eens ietwat zure kritiek op de zang en het feit dat de heren iets te gelaten speelden. Deze keer lijken de mannen, en meneer Kiedis in het bijzonder, er juist alles aan te doen om die kritieken te laten verstommen.

Daar staan ze dan: Flea, Anthony, Chad en ook John Frusciante, die weer terug is gekeerd. Hij heeft veel fans in het publiek: je hoort geregeld iemand ‘We love you John!’ roepen. Met z’n vieren deinen en springen ze door een setlist die verrassend veel verschilt van de eerdere shows van deze tour. Flea steekt van wal over het feit dat hij zo van Nederland houdt en nog steeds dankbaar is dat ons landje de Peppers al zo vroeg in hun carrière omarmde. Wellicht dat daarom speciaal voor deze show Suck My Kiss toegevoegd werd aan de setlist, dat dan ook weergaloos wordt uitgevoerd. De energie van het nummer, een intense Kiedis en het publiek zorgt voor een vroeg hoogtepunt tijdens deze show.

Unlimited Love

Ook horen we tijdens deze tour voor het eerst in lange tijd I Like Dirt van het album Californication en Hard To Concentrate van Stadium Arcadium, die beide sprankelen en een welkome toevoeging zijn aan de setlist. Het gitaarwerk van Frusciante is tijdens Hard To Concentrate weergaloos. Het nieuwe album Unlimited Love is met vier nummers vertegenwoordigd: Black Summer, Here Ever After, One Way Traffic en These Are The Ways. Daarbij valt op dat ze live veel beter in de smaak vallen dan op plaat. Here Ever After wordt overigens voorafgegaan door een speels intro van Flea en John, dat op zo’n manier gespeeld wordt dat het van Guns Of Brixton (The Clash) afgeleide intro eigenlijk best veel lijkt op Winnetoe van Doe Maar.

Meezingbare hits als Californication, Snow (Hey Oh) en Scar Tissue doen het natuurlijk goed. Maar wanneer de band terugkomt voor de encore blijkt het refrein van het allerlaatste nummer By The Way een nog grotere meezinger te zijn. Daarvoor spelen de mannen het geweldige I Could Have Lied van Blood Sugar Sex Magik, in plaats van het immer aanwezige Under The Bridge. Dus wanneer Kiedis het podium afrent met de woorden: ‘Till next time, we still owe you a song!’ blijven veel mensen lang staan met de verwachting dat de zanger en zijn band nog terugkomen. Pas wanneer de crew de boel begint af te breken, krijgt men het door: gewoon echt geen Under The Bridge deze keer!

Gemis

Red Hot Chili Peppers heeft inmiddels te veel bekende nummers waarvan verwacht wordt dat ze gespeeld worden. Obscuurder of ouder werk zal wellicht ook steeds minder vaak op de setlist staan. Dat is misschien wel het grootste gemis vanavond, naast het gevoel dat het allemaal een beetje aan de korte kant lijkt. De Peppers laten hoe dan ook horen en zien zich verzoend te hebben met het feit dat ze een van de grootste bands van de wereld zijn. Ze moeten ernaar handelen en doen dat in Goffertpark ook in volle glorie. Groots met een hete rode chilipeper!

Red Hot Chili Peppers in Goffertpark, Nijmegen
Gezien op vrijdag 10 juni 2022
Foto’s: Mitchell Giebels