The Rolling Stones in Johan Cruijff Arena (live-recensie)

Het optreden van The Rolling Stones op 13 juni moest op het allerlaatste moment afgeblazen worden vanwege een coronabesmetting van Mick Jagger, maar die teleurstelling wordt drie weken later effectief weggespeeld in de Johan Cruijff Arena door een ouderwets bevlogen band, met opnieuw een hoofdrol voor de zanger. Alleen nu in positief opzicht.

Er circuleren al jaren memes waarin grapjes gemaakt worden over de veronderstelde onsterfelijkheid van gitarist Keith Richards. Zo zou de muzikant ooit de erfenis van zijn kinderen moeten verdelen of wordt hij neergezet als de enige potentiële overlevende van een nucleaire catastrofe. Nu is het inderdaad een mirakel dat hij na een woest rock & roll-leven nog steeds een gitaar in zijn knuisten kan houden, maar de man die zich aan de onverbiddelijke wetten van de natuur lijkt te onttrekken is toch echt Mick Jagger.

Dat blijkt meteen al wanneer hij onder de ronkende klanken van Street Fighting Man het podium van de uitverkochte Johan Cruijff Arena op dartelt. Het openingsnummer wordt voorafgegaan door een mooie ode aan de vorig jaar overleden drummer Charlie Watts in de vorm van foto’s. Jagger beschikt nog altijd over het lichaam van een afgetrainde 18-jarige en heeft alles nog in huis, van zijn flitsende pirouettes tot driftige armbewegingen. De in werkelijkheid 78-jarige Mick Jagger is ook nog altijd verbazingwekkend goed bij stem.

Bucketlist

In dat licht is het jammer dat het geluid tijdens de eerste songs, inclusief het voor het eerst tijdens deze tournee gespeelde Let’s Spend The Night Together en Tumbling Dice, heel beroerd is. In de brei van klanken gaat elke nuance verloren. Jagger klinkt aanvankelijk of hij zijn partijen via een telefoon zingt. Pas bij het poppy jarenzestigdeuntje Out Of Time komt er iets meer balans in het zaalgeluid, maar echt goed wordt het zelden.

Gelukkig staat daar veel tegenover. Stones-concerten zijn een familiare gelegenheid en in Amsterdam is de sfeer in de zaal opnieuw opperbest, waarbij de opluchting – we gaan ze nu eindelijk zien! – ongetwijfeld een rol zal spelen. Het publiek is ook heel gemêleerd, van de diehard-fans die de band nog in de jaren zestig hebben zien optreden tot jongeren voor wie een optreden van de Britse rockband een bucketlist-dingetje is.

Frans Bauer

Het wordt een mooie avond. Vooral op de grote schermen is goed te volgen hoe groot het plezier nog altijd is waarmee The Rolling Stones anno 2022 spelen. Ron Wood, Keith Richards en Darryl Jones (bassist sinds 1993) zoeken elkaar regelmatig op, waarbij de brede glimlachen op de gezichten boekdelen spreken. Hier wordt niet alleen maar heel veel geld verdiend. Het uitgelaten dansje dat Ron Wood maakt als hij door Jagger voorgesteld wordt, maakt nog eens duidelijk dat je tegelijkertijd fors op leeftijd en nog altijd een verstokte 14-jarige kunt zijn.

De show wordt echter vooral gedragen door de zanger zelf. En niet alleen vanwege zijn verschijning, zang en soepele bewegingen. Net als bij vorige shows in Nederland paait hij de massa met praatjes in gebroken Nederlands. Hij verontschuldigt zich uitvoering voor het noodgedwongen verplaatsen van het optreden. Opmerkingen over blokkades van boeren en zijn grapje over dat we gelukkig niet naar een Frans Bauer optreden zijn gegaan, laten horen dat hij zich grondig voorbereid heeft op de show in Nederland. In de loop van het optreden verschijnen ook zwart-witbeelden het beruchte optreden van de band in 1964 in het Kurhaus in Scheveningen op de schermen. De eerste show van de Stones buiten Engeland draaide uit op een waar slagveld. “Ik hoop dat jullie je vanavond beter gedragen”, grapt de zanger. Het zijn belangrijke details die ervoor zorgen dat zelfs een monstershow als die van The Rolling Stones niet routineus wordt.

Ouderwets gevaarlijk

Het komt ook terug in de setlist. Natuurlijk, de band ontkomt er niet aan om hits als Honky Tonk Women, Start Me Up, Jumpin’ Jack Flash en (I Can’t Get No) Satisfaction te spelen. Zoals ook Keith Richards met You Got The Silver en Happy zijn traditionele solospots gegund wordt. Het spelen van de songs met een absoluut minimum aan akkoorden heeft hij inmiddels tot een kunst verheven. Het soleren gaat bepaald niet soepel meer, zo blijkt in Sympathy For The Devil, maar hij blijft een unieke uitstraling hebben. Een man die alles meegemaakt heeft en zich door niets en niemand meer gek laat maken.

De band klinkt toch weer even ouderwets dreigend in het machtige bluesepos Midnight Rambler, waarin de gitaren vervaarlijk grommen. Een ander hoogtepunt is You Can’t Always Get What You Want, dat door de tempoversnelling meer dan ooit een gospelachtig allure krijgt. Tussen alle stoere rockers biedt het countrydeuntje Sweet Virginia, de online keuze van het publiek, een aangename afwisseling. En hoewel de herinneringen aan de goede oude Charlie natuurlijk gekoesterd worden, blijkt zijn vervanger Steve Jordan inmiddels zijn draai gevonden te hebben. Het disco-uitstapje Miss You komt tot leven dankzij zijn steady beat, terwijl Darryl Jones de ruimte krijgt voor een spectaculaire bassolo.

Geschiedenis

De nadruk ligt daarmee in Amsterdam vooral op stokoud werk, maar het relatief nieuwe Living In A Ghost Town misstaat absoluut niet. Het doet zelfs uitkijken naar het studioalbum waar de groep mee bezig zou zijn. Die plaat zal nog wel een keer uitkomen, maar een nieuw optreden in Nederland zit er vermoedelijk niet meer in. Met een gevarieerde setlist, een tot in de vingertoppen geïnspireerde band en een Mick Jagger die bewijst de grootste frontman van zijn generatie te zijn, wordt de lange en veelbewogen geschiedenis van ons land met The Rolling Stones bezegeld met een memorabel slotakkoord.

The Rolling Stones in Johan Cruijff Arena
Gezien op donderdag 8 juli 2022
Foto’s door Robin Looy