Welke weg Thom Yorke ook bewandelt, de route passeert steevast AFAS Live in Amsterdam. Na Radiohead en Atoms For Peace werd The Smile alweer de derde formatie waarmee hij als frontman optrad in de Black Box. Samen met zijn Radiohead-kompaan Jonny Greenwood en drummer Tom Skinner (Sons Of Kemet) zette hij daar zaterdagavond een uitmuntende show neer.
De drie muzikanten – op het podium aangevuld met saxofonist Robert Stillman – maken er geen spectaculaire opkomst van, maar laten zich vanaf de eerste noten gelden met Wall Of Eyes. Een uitvoering waarbij je het gevoel krijgt dat het kleinste slokje van je bier al te veel zaalgeluid oplevert. De toon is gezet en wordt naadloos doorgetrokken in The Opposite. Weliswaar een totaal ander type song, maar wederom glaszuiver en met precisie gebracht. A Hairdryer ontpopt zich daarna als de uitblinker van het eerste trio parels.
Waar producer James Holden in het voorprogramma licht zenuwachtig op het podium stond – alsof hij soms in een vlaagje paniek nog wat laatste klanken erbij improviseerde – speelt The Smile met de finesse van een groot schilder, die elke spetter op het doek vooraf weloverwogen heeft. Zo afgemeten dat het Greenwood in Speech Bubbles lukt om zowel de harp als de piano te bespelen. Greenwood laat sowieso zien extreem multifunctioneel te zijn, want een nummer later zet hij tijdens Colours Fly zelfs een strijkstok in om zijn gitaar te bespelen. Qua setlist zijn er twee door elkaar lopende delen. Het twee jaar oude debuut A Light For Attracting Attention was over het geheel gezien een veel uitbundiger gevaarte dan het begin dit jaar verschenen Wall Of Eyes, waarop de jazzachtergrond van Skinner nadrukkelijker in de spotlights werd gezet.
Onweerstaanbaar weergaloos
Weinig spectaculair, maar onweerstaanbaar weergaloos. The Smile speelt zijn liedjes soms ogenschijnlijk moeiteloos, op een manier die je vroeger op je zolderkamer enkel kon dromen. Als opsmuk heeft de band het geraamte van een lichtmuur meegenomen, met daarboven vier kleinere schermen waarop de muzikanten te zien zijn. Niks waar de gemiddelde concertbezoeker vandaag de dag nog door wordt verrast, maar dat hoeft ook niet. Niet als je zo tot je publiek door kan dringen met je stem zoals Yorke doet. Niet als elke slag zo verfijnd en raak is als bij Skinner. Niet als je je publiek op zo veel manieren kan bespelen als Greenwood.
Door met het volgende hoogtepunt. Het steeds maar aanzwellende Waving A White Flag, dat geen ontbolsterende climax heeft maar die alsnog vindt in het direct daarop aansluitende Thin Thing. Daarin komt The Smile voor het eerst vanavond echt aan rocken toe. Bodies Laughing is het eerste nummer van de show dat niet vlekkeloos is, met lange, doorklinkende, zuigende noten die de oren niet altijd even fijn prikkelen. Friend Of A Friend strijkt deze kleine oneffenheid onmiddellijk glad.
‘Get your shit together’
Dan doemt de volgende hobbel op, al kan de band er (in eerste instantie) zelf weinig aan doen. Yorke onderbreekt Read The Room omdat er beveiliging nodig is bij iemand die flauwgevallen is. Het is eigenlijk de eerste keer dat de zanger buiten de liedteksten om iets in de microfoon zegt. Echt vriendelijk tegenover het personeel is hij overigens niet. ‘Get your shit together. It’s literally your job’, zegt hij, even vergetend dat hij op het podium een vrij uitzonderlijke overzichtspositie heeft. Een onnodig ongemakkelijk moment en een kleine onsympathieke smet op het concert. Desondanks klapt het publiek onverminderd enthousiast wanneer Read The Room is afgelopen. En terecht, want de uitvoering is andermaal fenomenaal, al overtreft We Don’t Know What Tomorrow Brings deze direct. Het heerlijke basintro van The Smoke tilt het niveau waar mogelijk nog wat omhoog.
Extraverte uitspattingen
De reguliere set wordt afgesloten met een blokje met daarin de meest extraverte uitspattingen van beide The Smile-platen: het korte en felle You Will Never Work In Television Again en Bending Hectic. Die laatste, een potentieel magnum opus van bijna negen minuten, knalt na een slepende aanloop open en zuigt je vervolgens helemaal op.
De toegift start met een solosong van de veelvuldig druk met zijn hoofd heen en weer schommelende Yorke: FeelingPulledApartByHorses. Als je niet wist dat het een solotrack was, dan zou je het nooit merken. Als een kameleon verdwijnt deze tussen de rest van de setlist. Verder richt het eindschot zich vooral op prachtig pianospel in zowel Pana-Vision als You Know Me!. Het slotnummer eindigt in zeer fraaie harmonie. Stillman en Skinner op hun vertrouwde instrumenten, Yorke achter de toetsen en Greenwood met zijn strijkstok. Een passend einde van een hoogstaande avond.
The Smile in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op zaterdag 16 maart 2024
Foto’s door Tineke Klamer
0 Reacties