Eigenlijk is Down the Rabit Hole helemaal geen driedaags festival. Wie er is, beleeft het vooral als één lang mooi moment. Zelfs als je braaf gaat slapen in je tentje tussendoor, onder de schaduw van de bosrijke omgeving. Nergens kun je ontsnappen aan die heerlijke zorgeloze gezelligheid. Ook in 2022 bewees DTRH het fijnste en mooiste grote festival van Nederland te zijn. Met dank aan het perfecte weer, het goedgemutste publiek, en natuurlijk dat prachte creatieve terrein waar van alles te ontdekken valt. En oh ja, er was ook muziek!
Voor de rockfan die puur op het affiche afgaat, lijkt Down the Rabbit Hole niet het meest voor de hand liggende festival. Gaandeweg is de gitaarmuziek steeds verder weggestopt. Hier draait het vooral om feest, met de grote namen in de dance en andere elektronische muziek. Toch zijn er ook dit jaar genoeg interessante ontdekkingen voor wie muziek liever niet-dansend consumeert. Hoe vaak krijg je nu de kans om Wilco te zien, bijvoorbeeld? De toegankelijke-maar-eigenzinnige countryrock is een genot om te ondergaan, voor wie de moeite doet om de oren te spitsen. Extatisch en uitzinnig wordt het niet, en dat is stiekem toch waar de meeste bezoekers hiervoor zijn.
Sylvie Kreusch is daarentegen wel een goed passende act op de vrijdag. Dik een week geleden zagen we de Vlaamse zangeres nog op Pinkpop, waar ze een ondankbaar tijdslot en podium toebedeeld had gekregen. Maar op DTRH krijgt ze de kans om haar opzwepende show voor een veel groter publiek te spelen.
Dat het publiek gretig en willig is, blijkt later op de dag bij Molchat Doma. Los van dat ene hitje dat een internetsensatie werd, geniet deze Wit-Russische postpunkband nog weinig bekendheid. Toch worden ze onthaald met gedans en vrolijke gezichten. Zelfs op het dranghek wordt gedanst, totdat de beveiliging er met zachte hand op wijst dat dit natuurlijk niet de bedoeling is. De avond inluiden kunnen ze, maar veel nieuws onder de zon brengt het muzikaal gezien niet. Vooral de drumcomputers kunnen niet meer cliché zijn, waar ze dankzij de inventieve synthpartijen maar net mee wegkomen.
Het programmaboekje is overigens geen betrouwbare gids. Vanwege zieke muzikanten en andere tegenslagen zijn er last minute talloze acts verschoven of vervangen. Dat leidt soms tot teleurstellingen, maar vaker juist tot aangename verrassingen. Zo duikt plotseling Son Mieux op, ook tot hun eigen verrassing. Nergens valt echter te merken dat ze hier onvoorbereid staan. De optimistische indiepop past juist perfect bij de zorgeloze sfeer.
Het past ook wel bij Down The Rabbit Hole, zulke verrassingen in het programma. Veel meer dan puur om de muziek, draait dit festival om de beleving. Het terrein zit vol met verborgen hoekjes, knusse plekjes en tal van activiteiten of performances waar je plotseling tegenaan kunt wandelen. Yoga-workshops, houtsnijwerkplekken, theaterperformances, acrobatische hoelahoeps… En die gekke hoedjes waar sommigen mee lopen, komen uit de knutselhoek. Zelfs de grootste muziekhater kan zich uitstekend vermaken hier. Vandaar dat er ook veel lucht in het programma zit. Tussen de acts door heb je ruim de tijd om rond te slenteren of even bij te komen. Desnoods in een hangmat.
Het duurt dus eventjes voordat op het hoofdpodium HAIM ons muzikaal vermaakt. De ietwat schattige popsongs worden vakkundig en krachtig uitgevoerd, maar voor nu blijft het wat tam. Squid doet een aardige poging. Sowieso een eigenzinnige club, met een drummende zanger, die zijn rauwige stem leent aan een bijzondere mix van postpunk en funk. Energiek en lekker, maar het lukt ze niet om het momentum vast te houden. Zo eindigt een vrijdag vol fijne muziek en leuke ontdekkingen, maar voor de echte magie zullen we op de latere dagen moeten wachten.
Zaterdag
Het nachtleven van DTRH is een fenomeen op zich; dus half 1 ’s middags voelt hier als vroeg op de ochtend. We dutten nog even na met Spinvis, maar pas echt wakker worden we met The Chats. Brutale high-tempo punkrock over het Australische low life, heerlijk voortgedreven door de rammelende gitaar.
Dan wordt het tijd voor de rockpuristen om hun smaak te verruimen, want het zijn toch vooral de dancebands die op DTRH voor de mooiste momenten zorgen. Polo & Pan bijvoorbeeld, die met hun langzame maar diepe beats vanaf het hoofdpodium de weide transformeren in een zonnige dansende massa. Dat is de beleving waar het op dit feestfestival om draait. De hoofdprijs gaat bovendien naar het weer. Net niet te warm, met een heerlijk briesje en bewolkt genoeg om af en toe even verkoeling te bieden.
Dan is het tijd voor nog zo’n last minute-vervanger. En wat voor een! Eefje de Visser is bezig aan haar zegetocht langs zo’n beetje alle festivals. Ze mocht dan ook niet ontbreken op DTRH! Haar show zit perfect in elkaar en klinkt bovendien fantastisch. En die prachtige zaterdag duurt nog even voort dankzij My Baby, dat nog steeds een perfecte festival-act is. Zwoele en zinderende rock, die ook in de rustmomentjes blijft opzwepen dankzij die voortjagende beat. Gek genoeg is het relatief rustig op het veld, maar wie er is, springt erop los.
Daarna staan we voor een dilemma. Beuken op de vuige hardrock van Viagra Boys, of juist wegzweven met pianofenomeen Joep Beving? Die laatste – nog zo’n last-minute verrassing – zorgt voor een van de meest bijzondere momenten. De hele tent is erbij gaan zitten, luisterend naar Joeps verstilde, in sfeer doordrenkte soundscapes. Even heel iets anders, maar een prachtig intiem rustpunt. Het contrast kon niet hoger zijn met de Zweeds-Amerikaanse punkers: daar ontstaat al snel kolkende moshpit.
Vlak voor headliner Gorillaz wacht ons nog een veelbelovende naam: The Smile is een nieuw project van Radiohead-legendes Thom Yorke en Johnny Greenwood, bijgestaan door Sons Of Kemet-drummer Tom Skinner. Niet de minste namen, maar het openlijke geëxperimenteer komt helaas niet helemaal uit de verf. De Kid A-achtige baslijnen en vervreemdende strijkers zijn fascinerend, maar niet per se pakkend. Yorke is daarnaast nauwelijks te verstaan. Het publiek dat in grote getalen aanwezig is, ondergaat het wat lauwtjes. Velen druipen af naar de artistiek verantwoorde elektronica van Moderat. Verder heeft Yorke zelf het hier wel erg naar zijn zin: “This festival is fucking excellent. We’ve been swimming in the lake today.”
Gelukkig staat er nog een ander ‘zijprojectje’ in de wacht. Met het nonchalante charisma van Damon Albarn en het laid-back gevoel dat de muziek oproept, zou je bijna vergeten hoe groots en succesvol Gorillaz wel niet is. Ze zorgen voor een perfecte afsluiter van deze heerlijke zaterdag. Albarn heeft zijn hele entourage meegenomen, die vele klassieke songs op magische wijze tot leven wekken. Vaak met een lichte twist, zoals dat heerlijk dromerige coffeeshop-deuntje Tomorrow Comes Today. De kracht van Gorillaz is dat het – wat je smaak ook is – moeilijk is om een hekel te hebben aan deze simpele maar oh zo doeltreffende genremix. Hier op de festivalweide valt het dan ook uitstekend in de smaak, tot aan de massaal meegezongen afsluiter Clint Eastwood, waarbij de diep dreunende bas extra hard wordt aangedikt.
Zondag
Van vermoeidheid is na twee dagen en nachten nog geen spoor te bekennen. Goed ondergedompeld in de festivalsferen, voelt de opgewekte massa inmiddels als één grote vriendenclub. En de dag begint goed. Met de moody synthpop van Klangstof, die de zondagochtenddroom naar een pakkende climax brengen. Gelijktijdig zorgt de Pakistaans-Amerikaanse componiste en zangeres Arooj Aftab voor een sfeervolle toestand. Prachtige zang, omlijst door haar eigen mix van ambient, jazz en muzikale tradities vanuit haar eigen Pakistaanse roots. Die verrassende namen zeggen ook veel over de sterk samengestelde programmering. Elke act op Down The Rabbit Hole is ofwel een grootheid in het eigen genre – zoals soullegende Erykah Badu – ofwel een talentvolle nieuwkomer die ontdekt mag worden.
Nog zo’n magisch momentje op de zondag: Santrofi. Een achtkoppige band uit Ghana die met een onweerstaanbare vrolijkheid hun blaasinstrumenten, meerstemmige zang en gitaar moeiteloos aaneenrijgen tot een bonte opzwepende mix. Dankzij al die fijne heuveltjes op het terrein heb je goed uitzicht op wat voor mooi tafereel dat losmaakt. Nog nooit keek een dansende mensenmassa zo gelukkig. En wie zich omdraait, heeft uitzicht op dat heerlijk kalme meertje met zwemmende mensen. Veel mooier dan dit kan het leven nauwelijks worden.
In die sferen mag zelfs de wansmaak van de heerlijk foute Goldband niets dan lof krijgen. Met hun smartlappendance en mijmeringen over waarom coke zo duur is, zullen ze vast geen muziekgeschiedenis schrijven. Een heel dik gezellig feest creëren, kunnen ze echter als geen ander.
Aan Phoebe Bridgers wacht de moeilijke taak om het losgeslagen publiek te blijven vermaken. Voor haar verstilde luisterliedjes is het hoofdveld eigenlijk wat te groot. Dat de vele partygangers inmiddels elders zijn getrokken, ligt zeker niet aan de bezieling waarmee ze haar emotioneel beladen songs speelt. Het krachtige einde (het toepasselijk getitelde I Know The End) met een ijselijk krijsende Phoebe en gierende saxofoon, waarschuwt ons alvast voor wat komen gaat bij Amyl And The Sniffers. Tussen alle feestelijke vrolijkheid valt die snoeiharde punkrock rauw op je dak. Maar lekker is het wel: dat geblaf van Amy Taylor en de tot punk gedegradeerde metalkunsten van gitarist Dec Martens.
Misschien eindigt de zondag niet met de explosie waar velen naar verlangen. Daar zijn de heerlijk warme klanken van The War On Drugs toch wat te mellow voor. Voor de rockfans is het echter de gedroomde afsluiter. Alles wat de band zo fijn maakt, komt hier prachtig tot zijn recht. Het meeslepende gejank van de gitaar in Strangest Thing is een genot, net als die kalme warme stem van Adam Granduciel. Een slotact om weer even bij tot rust te komen, arm in arm met een eventuele geliefde, terugkijkend op het magische moment dat Down The Rabbit Hole heet.
Het is niet moeilijk te begrijpen waarom de bezoekersaantallen in zeven edities massaal gegroeid is van tien- naar veertigduizend bezoekers. Daarmee lijkt het maximum ook wel bereikt. Het terrein is druk. En hoewel er genoeg ruimte is om even uit te blazen, laat die drukte zich voelen zodra je bij een bar of toilet moet zijn – of het internet op wil. Maar wie hier is geweest, wil terugkomen. En wie ervan gehoord heeft, wil erbij zijn. Met de talenten op het podium, dat liefdevol gemaakte terrein en de saamhorige sfeer, is Down The Rabbit Hole een festival zoals festivals bedoeld zijn. Gelukkig is het nog niet voorbij. Na de laatste dag volgt nog een laatste nacht. En elke festivalganger weet: die laatste nacht is altijd de mooiste.
Down The Rabbit Hole
Gezien op 1 t/m 3 juli 2022
Foto’s door Anne-Marie Kok
Foto’s van The War On Drugs door Anne-Marie van Rijn
0 Reacties