Een niet helemaal uitverkochte 013 aanschouwt vrijdagavond de Amerikaanse symfonische rockgroep Kansas. Om 21:00 uur precies betreden de vijf heren het Tilburgse podium. Buiten raast de grootste kermis van Europa en binnen is het genieten van zeer herkenbare, melodieuze, symfonische rockmuziek uit de gloriejaren van de band.
Het kenmerkende van Kansas is natuurlijk het vioolspel, dat vooral bij de eerste drie nummers nogal dominant (iets te dominant?) aanwezig is. Dat heeft alles te maken met het feit dat Kansas nog maar één echte gitarist, namelijk Rich Williams, in de gelederen heeft tegenwoordig. Dit optreden is ook meteen een van de laatste optredens met zanger Steve Walsh – die vanavond wel eens behoorlijk de plank misslaat – en zijn vertrek zal waarschijnlijk een behoorlijke aderlating voor de sound van Kansas zijn.
Het publiek – de zaal is helaas niet uitverkocht – gaat vanaf het begin meteen mee terug in de jaren tachtig-flow en natuurlijk worden bekende songs als Dust In The Wind, Point Of Know Return en Miracles Out Of Nowhere luidkeels meegezongen. Dit tot groot genoegen van de band, die daardoor nog meer enthousiasme en passie tentoonspreidt.
Variatie en originaliteit
Muzikale hoogtepunten zijn er genoeg en vooral The Wall en Song For America steken er mijns inziens duidelijk bovenuit, vooral omdat dit typische Kansas-nummers zijn met veel variatie, veel originaliteit en heerlijke instrumentale passages. Het mierzoete Hold On daarentegen had voor mij dan weer niet op de setlist hoeven staan en ook de duur van het optreden – de heren zijn al om 22:14 klaar – laat nogal te wensen over.
Het publiek krijgt nog wel twee toegiften: het nogal saaie Fight Fire With Fire (geen Metallica-cover) en de Kansas-klassieker bij uitstek: Carry On Wayward Son. Dat nummer, geschreven door Kerry Livgren, blijft natuurlijk een dijk van een rocknummer en het betekent dan ook een waardig slot van dit zeer aardige optreden. De beste bandbezetting is voor mij dan ook die met Livgren, maar ja, dat is helaas niet meer mogelijk.
De grote vraag is hoe de band nu verder gaat zonder de zanger en het boegbeeld van Kansas: Steve Walsh. Kort geleden werd bekend dat Ronnie Platt hem vervangt en dat hij in september voor het eerst leadzanger is bij de band. Ik ben zeer benieuwd.
Kansas in 013
Gezien op vrijdag 25 juli
Foto’s: Erik Luyten
3 Reacties
IN tegenstelling tot bovenstaand vond ik de band erg plichtmatig en zonder passie spelen. Dit sloeg over op het publiek wat nogal lauw reageerde. Kenmerkend was het einde van het concert waar de band geen afscheid nam van het publiek.
4 jaar geleden was ik bij het optreden van Kansas in de Boerderij in Zoetermeer, waar 750 man uit hun dak gingen. Dit was 1 van de beste concerten waar ik ooit naar toe ben geweest. Hiermee vergeleken was het concert in 013 1 grote aanfluiting. Jammer.
Ik ben het helemaal met Rob R. eens. Muzikaal was het allemaal best aardig, maar geen spat passie en inderdaad erg plichtmatig. De aankondiging bestond uit een verwijzing naar hun merchandise website en na een paar nummers werden we er door de bassist ook nog eens fijntjes op gewezen…en dat in een hoofdset van 5 kwartier..de toegiften waren wel erg summier en de zaallichten flitsten al aan toen we de schoenen van de laatste muzikant in de coulissen nog konden zien. Inderdaad plichtmatig…vraag me hardop af waarom ze zich nog de moeite doen om met een nieuwe zanger verder te gaan…welk bandlid is dan nog origineel…de drummer?!!
De drummer (Phil Ehrhart) en de gitarist (Richard Williams) zijn nog de enige orginele bandleden na het vertrek van Steve Walsh