De symfonische rockband Kansas zal op 25 juli weer eens live te bewonderen zijn in Tilburg. Met megahits als Dust In The Wind en Carry On Wayward Son is de band natuurlijk een begrip in de classic rock-scene. Het laatste album Somewhere To Elsewhere is al weer 14 jaar oud en de bezetting van de band is door de jaren heen ook behoorlijk veranderd. Een gesprek met gitarist en medeoprichter Rich Williams.
Het laatste Kansas-album Somewhere To Elsewhere werd in 2000 uitgebracht. Komt er überhaupt nog een nieuwe plaat van jullie?
“Waarom, wie zit daarop te wachten? Op de radio worden onze songs helemaal niet gedraaid en voor de rest wordt alles gedownload. Bovendien denk ik dat niemand dat nieuwe Kansas-album wil horen. De hele muziekmarkt is compleet veranderd en ook jij weet dat we niet meer in 1978 leven, toch? We hebben het trouwens ook niet nodig om een nieuw album te maken, want we spelen alleen maar oud materiaal tijdens onze shows. We hebben genoeg te doen en Kansas is nog steeds heel veel aan het toeren. Als we al met een nieuwe song op de proppen zouden komen, dan kan dat altijd nog via iTunes of onze Facebookpagina en dan hebben we het toch weer over een gratis download, dus iets verdienen is er niet bij! Ons eerste album ging ongeveer 100.000 keer over de toonbank en in die dagen was dat heel wat, maar tegenwoordig koopt toch niemand meer cd’s of platen, ze worden gekopieerd en/of gedownload! Alleen vijftigplussers kopen nog albums en niemand is geïnteresseerd in copyrightbescherming. Bovendien zijn cd’s veel te duur, waardoor bands alleen nog maar geld kunnen verdienen door te toeren en gewoon keihard te werken. Je moet je ziel en zaligheid verkopen en volledig voor de muziek kiezen. Zo niet, dan heb je gewoon geen kans tegenwoordig.”
Kansas heeft een paar jaar niet bestaan, hoe was dat voor jou?
“Ik herinner me wel dat we een paar jaar pauze hebben genomen en dat voelde eerlijk gezegd niet slecht, maar toch miste ik iets. Toen we uiteindelijk weer optraden, wist ik wat ik miste, namelijk de spanning voor een optreden en het optreden zelf, muziek maken voor enthousiaste mensen die onze muziek nog steeds beleven alsof het de eerste keer is. Daar doe ik het nog steeds voor en ik vind het nog steeds prachtig. Toeren en heel veel van de wereld zien en er ook nog geld voor krijgen, is nog steeds het mooiste dat er is. Kijk, de populaire muziek van tegenwoordig is gewoon waardeloos en Kansas maakt geen commerciële muziek, maar toch is er nog steeds een markt voor. We spelen zo veel mogelijk, we organiseren alles waar mogelijk zelf en we hebben er allemaal nog steeds veel plezier in, dus we kunnen nog wel een tijdje vooruit. We zijn ondertussen een soort van hechte vriendenclub geworden en dat heeft ook een positieve werking op onze optredens. Onlangs speelden we in Milwaukee nog de sterren van de hemel en soms lijkt het wel of onze gigs steeds beter worden. Ik vind echt dat we tegenwoordig beter spelen dan dertig jaar geleden, want er is geen onderlinge strijd meer binnen de band. Deze line-up van Kansas zoals die nu is, is een echte band. We zijn een hecht team en dat stralen we ook uit naar het publiek. We doen wat we doen en dat is simpel gezegd: spelen tot we erbij neervallen. En natuurlijk willen de fans Dust In The Wind en Carry On Wayward Son horen, daar ontkomen we niet aan. Dat zijn gewoon klassieke Kansas-songs. Tijdens Dust In The Wind kan iedereen lekker meezingen en dat is altijd een van mijn favoriete momenten tijdens de show.”
De nummers die jij net noemde hebben een religieus tintje, maar is Kansas nou een reliband of niet?
“Ik ben helemaal niet religieus, maar wel spiritueel. Ik geloof niet zo in een leven na de dood en ik vind ook niet dat Kansas een reliband was of is, hoewel bepaalde nummers voor veel fans natuurlijk wel een bepaalde, bijna religieuze, betekenis zouden kunnen hebben. Maar dat zou je eigenlijk ook aan Kerry Livgren moeten vragen.”
Hoe is het met Kerry, zien we die nog bij Kansas terug?
“Nee, waarschijnlijk niet. Hij heeft een beroerte gehad en hij kan eigenlijk niet meer spelen. Kerry heeft natuurlijk een aantal fantastische nummers gecomponeerd en hij is mijn favoriete liedjesschrijver. Neem bijvoorbeeld Song For America, dat heeft toch een majestueuze melodie en dat nummer raakt mij elke keer weer als we dat spelen. En zo denk ik dat ook het publiek er nog steeds door geraakt wordt en dat Kansas daarom een bestaansrecht heeft.”
Als ik Kansas de Amerikaanse tegenpool van Yes en Genesis noem, ben jij het daar dan mee eens?
“Daar heb je wel een punt, denk ik. Onze muziekstijl herbergt natuurlijk invloeden van Yes en andere Engelse bands, maar wij gebruiken toch wel heel andere akkoorden, melodieën en teksten. Verder bestaan er bij Kansas geen regels, alles kan en alles mag. Ons muzikale concept kent geen grenzen. Wel is het duidelijk dat we natuurlijk geen ordinaire meisjesteksten gebruiken voor onze songs en waarschijnlijk komt het label progressieve rock het dichtste bij ons in de buurt. Maar Dust In The Wind is eigenlijk gewoon weer een folksong, dus die kant gaan we ook af en toe op. Onze sound is overweldigend en we zien bij onze concerten steeds meer jonge mensen die Kansas voor de eerste keer ervaren en dan behoorlijk onder de indruk zijn. Ik kijk echt weer uit naar de nieuwe reeks concerten.”
Gaan jullie de vijftigste verjaardag van Kansas ook nog halen?
“Je weet maar nooit. Het gaat nog steeds prima, dus waarom niet? Wij bepalen waar we spelen en wanneer. Kansas was eerst mijn hobby en dat veranderde in mijn baan. Dat evolueerde vervolgens in een carrière en nu is de band mijn leven. Hoeveel mensen ken jij die hun hele leven iets mogen doen waar ze van houden en ook nog eens geen spijt hebben van dat leven? Nou dan! Mijn laatste woorden: ‘I rest my case’.”
Kansas speelt op 25 juli in 013, Tilburg.
0 Reacties