Paul Simon & Sting in Ziggo Dome

Het wordt aangekondigd als de ‘On Stage Together’-tour en toch voelt de show vanavond meer aan als twee losse concerten. Maar dat maakt dit project van Paul Simon en Sting geen minder groot succes. Hoe kan het ook anders als je de grootste hits van twee wereldsterren samenvoegt en de boel vervolgens op shuffle zet. Simon en Sting kennen allebei geen grenzen in de muziek en dat is precies wat deze avond zo waanzinnig interessant maakt.

Want wat moet je nog doen met je tijd en talent als je al wereldfaam hebt verworven als duo (Simon & Garfunkel) of trio (The Police) en vervolgens ook solo de gehele aardbol nog eens hebt bewezen wat je waard bent? Precies: een reünie. Maar ook dat hebben beide mannen begin 21ste eeuw al kunnen afstrepen. Wat blijkbaar dan nog rest, is uit het lijstje van meest inspirerende muzikanten een geschikte partner te kiezen waarmee je al je wereldberoemde hits kunt spelen in de grootste concerthallen ter wereld.

Beatles-of-Stones-discussie
In 2012 zei Sting (oorspronkelijk Gordon Sumner) in een uitzending van College Tour: “Het is altijd mijn strategie geweest om met mensen te werken die beter zijn dan ik.” Voor de vorm vergeten we dan even het nummer Rise And Fall, dat hij in 2003 uitbracht samen met de mislukte r&b-artiest Craig David. Of Paul Simon nu echt beter is dan Sting, is enkel een persoonlijk statement, maar toch voelde het alsof ik in de dagen voorafgaand aan het concert verwikkeld raakte in een soort hernieuwde Beatles-of-Stones-discussie.

Bijzonder duo
Het is een bijzonder duo, zonder twijfel. Simon bracht samen met Art Garfunkel zijn eerste album uit in Amerika in de jaren ’60, terwijl Sting destijds als tiener opgroeide in Engeland. Simon brak door als duo en Sting als deel van een trio. En hoewel beide heren vrij geëxperimenteerd hebben met alle muzikale genres – neem bijvoorbeeld de Afrikaanse invloeden op het album Brand New Day (1999) van Sting en Graceland (1986) van Paul Simon – zijn het toch de rustigere luisterliedjes van Simon en de ruigere rocknummers van Sting die ook vanavond het meest indruk maken op het publiek.

‘Klein experiment’
Na de eerste drie gezamenlijke nummers (Brand New Day, The Boy In The Bubble en Fields Of Gold) verkondigt Paul Simon dat deze tour, van ondertussen een dik jaar oud, een ‘klein experiment’ is. Maar zo voelt de avond uiteraard niet. Alles is tot in detail uitgedacht, ze mogen allebei net zoveel eigen hits spelen en de setlist wijkt avond na avond maar weinig af. Toch heb ik soms een klein beetje moeite met dit ‘experiment’. Zo merk ik aan mezelf dat als Fields Of Gold wordt ingezet en Simon op zijn eigen manier enkele coupletten vertolkt, ik toch veel liever de originele versie zou horen van enkel en alleen Sting, dan deze collaboratie. Van sommige briljante nummers moet je gewoon afblijven, hoe leuk het idee ook lijkt.

Quasi-spagaat
Nadat Simon ook Fragile heeft vervormt, komt Sting aan het woord. Hij is overduidelijk de echte performer van de twee, praat gemakkelijk met het publiek en springt zelfs na enkele nummers in een quasi-spagaat op de grond. “De nummers van Paul Simon zijn een leidraad in iemands leven. De eerste keer dat je verliefd wordt: er is een Paul Simon-song. De eerste keer dat je hart wordt gebroken: er is een Paul Simon-song.” Datzelfde gevoel heeft hij bij America, dat past bij zijn heimwee na het verlaten van Engeland, en hij zet het beroemde nummer in.

Bierdrinktijd
Waar Simon consequent zuiver en net zo goed zingt als vijftig jaar geleden, heeft Sting het sporadisch moeilijk met de hogere en langere uithalen, al werkt dit niet storend en blijft hij voor mij de sterkere zanger van vanavond. Beide heren zijn ook zo vriendelijk om af en toe liedjes te spelen die de zaal de kans geeft om hun halve liters bier bij te vullen. Maar ze maken deze aandacht verslappende momenten ook weer goed door daaropvolgend hun grootste hits in te zetten. Sting doet dat met Roxanne (The Police), na een keurig hoofdknikkend The End Of The Game en Simon doet dat met klassieker You Can Call Me Al.

Klassiekers en evergreens
Het is een avond waar de klassiekers de evergreens afwisselen en de zestienkoppige band – zie ik nou drie drumstellen? – een briljante prestatie neerzet. De toegift bestaat uit nog eens vier nummers, waaronder het niet-romantische Every Breath You Take (The Police), waarbij ik toch met ongeloof kijk naar het effect daarvan op enkele, plotseling kleffe stelletjes om mij heen. Maar Simon heeft zijn nieuwe Garfunkel gevonden en Sting bewijst niet alleen als trio en solist, maar ook als duo indrukwekkend te zijn. Experiment geslaagd.

Paul Simon & Sting in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op zondag 22 maart 2015