KISS in de Ziggo Dome

Als tijdens de pauze het zwarte gordijn met daarop het karakteristieke KISS-logo omhoog getakeld wordt, peuteren honderden fans hun smartphone uit de broekzak. Even vastleggen. Voor later. Het is een van de momenten die laat zien dat een optreden van KISS veel meer is dan zomaar een optreden. Voor wie ooit door de magie van de band werd betoverd – en ja, dat overkwam mij ook decennia geleden –  is het concert een samenkomst van gelijkgestemde zielen. Gelovigen, verenigd in de internationale KISS Army, waarvan het logo fier prijkt aan weerszijden van het podium.

Het optreden voert ook langs rituelen die vaak al decennia vastliggen: van de bombastische aankondiging: ‘You wanted the best, you got the best, the hottest band in the world: KISS!’, tot het confettikanon dat afgevuurd wordt in de laatste toegift Rock And Roll All Nite. In de loop van de show spuwt zanger en bassist Gene Simmons vuur, laat het bloed over zijn lippen druipen in God Of Thunder en zweeft zanger en gitarist Paul Stanley over het publiek tijdens Love Gun. Licht, explosies en vlammen completeren de eredienst.

Hoewel naar verluidt de voorverkoop wat stroef op gang kwam, oogt de Ziggo Dome zo goed als uitverkocht. Het gerucht dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn, heeft opnieuw zijn uitwerking niet gemist. Een korte rondgang door het complex leert dat KISS inmiddels ook een soort vriend van de familie geworden is. Veel vaders met zonen. Allemaal gestoken in een KISS–shirt. Enkelen hebben zelfs een dappere poging gedaan zich net zo te schminken als hun helden.

De show in Amsterdam is onderdeel van de 40-jarige jubileumtournee die KISS vorig jaar zomer in Amerika begon. Het slingert zich vooral langs de klassiekers. Nadat een flard van Led Zeppelins Good Times Bad Times uit de PA klinkt, knalt de band er meteen Detroit Rock City uit, wellicht het meest iconische nummer van de band. Het wordt gevolgd door Deuce, afkomstig van het debuut uit 1974. Do You Love Me, Calling Dr. Love en Lick It Up – inclusief een citaat uit The Who’s Won’t Get Fooled Again – zijn ook allemaal oude bekenden. Ze worden bovendien gespeeld door een geïnspireerde band. De toegift bestaat – naast Rock And Roll All Nite – uit Shout It Out Loud en de hit I Was Made For Lovin’ You.

Al wordt KISS buiten de trouwe achterban nauwelijks serieus genomen, opnieuw valt mij op hoe goed veel van die songs eigenlijk in elkaar zitten. Ik word er vooral aan herinnerd als liefst drie nummers van het onvolprezen album Creatures Of The Night voorbijkomen: het titelnummer, War Machine en I Love It Loud. Vooral die laatste is in al zijn primitieve eenvoud nog altijd onweerstaanbaar. Het optreden had alleen wat mij betreft best iets meer zelden gespeelde nummers mogen bevatten, zeker omdat het onderdeel is van een jubileumtournee. Ik was bijvoorbeeld erg gelukkig geworden van een The Oath, afkomstig van het conceptalbum The Elder, dat de band eind vorig jaar wel speelde tijdens de Amerikaanse KISS Kruise.

De zang van Paul Stanley verdient ook een kanttekening. Het is bekend dat hij al jaren met zijn stem worstelt. In Amsterdam blijft de schade beperkt. Dat komt echter vooral omdat hij meer ingehouden is gaan zingen, veel passages overlaat aan het publiek en de genadige geluidsman hem bovendien laag in de mix zet. KISS kan het voortschrijden van de tijd natuurlijk niet eindeloos blijven camoufleren. Het zou dus zomaar de laatste tournee kunnen zijn. Als dat zo is, dan is het een afscheid met allure. De inzet, de songs en de show verklaren waarom de band na veertig jaar nog altijd op handen gedragen wordt.

KISS in de Ziggo Dome
Gezien op donderdag 18 juni 2015
Foto’s: Willem Schalekamp