Als er een prijs is voor mooiste festivallocatie, dan verdient Down The Rabbit Hole ‘m. De Groene Heuvels, zo heet het recreatiegebied met het meertje bij Beuningen waar het ‘kleine’ broertje van Lowlands zich afspeelt. ’s Avonds branden de kampvuren aan het strand, overdag nemen mensen een duik. Tenminste, als ze niet bij een van de podia staan, want met namen als Iggy Pop, Patti Smith en Damien Rice draait het natuurlijk wel om de muziek. Lust For Life pakte de tent, smeerde de neus in (de nek per ongeluk niet) en had drie fantastische dagen met fijne muziek en een paar verrassingen.
De hoofdacts
Een eenzame man met gitaar, een ouwe punker met de energie van een jonge vent en een heartland rock-band: de headliners op Down The Rabbit Hole zijn nogal uitlopend dit weekend. Het lijkt sowieso het thema van de programmering: voor ieder wat wils en kom vooral ook even kijken bij iets dat je niet zo goed kent. Wie we natuurlijk al lang kennen, is Damien Rice. Aan hem de taak de eerste avond het hoofdpodium af te sluiten. De man van de mooie liedjes doet dat alleen met gitaar en looppedaal. Dat laatste heeft hij wel nodig. Niet dat zijn breekbare songs aan kracht inboeten als hij ze alleen speelt, maar het publiek werkt verre van mee. Alsof we over de markt lopen, zoveel rumoer klinkt er in de tent.
Nu is Rice niet zo snel voor een gat te vangen. Hij is niet iemand die denkt: laat maar zitten, ik ga naar huis, jullie zoeken het maar uit. Hij gaat dus stoïcijns door. Met Cannonball, Delicate, Elephants en 9 Crimes krijgen we in het begin vooral veel oud werk voorgeschoteld. Dat is geen straf, want hoewel het vorig jaar uitgekomen My Favourite Faded Fantasy geen verkeerde plaat is, halen de songs het niet bij die van voorgangers O en 9. Bij 9 Crimes gaat de loopmachine aan en pakt Rice de tent bij de ballen; de aandacht is weer terug. Prima manier om de boel even wakker te schudden: je muziek laten spreken. [PG]
Bij Iggy Pop is iedereen al wakker als hij het podium oploopt. Vanaf dat moment gelden er geen regels meer. Zo is er de ongeschreven regel dat je als band je bekendste nummers voor het einde bewaart, bijvoorbeeld. Iggy Pop, ogend als misschien wel de fitste muzikant op het festival, gooit zaterdagavond zijn grootste vier er meteen in. Er wordt geopend met No Fun, I Wanna Be Your Dog, The Passenger en Lust For Life en ja, zie dan als publiek maar eens stil te blijven staan. Pop is het tegenovergestelde van een dompteur: hij zweept mensen op, laat ze ongecontroleerd uit hun dak gaan en even lijkt het crowdsurfverbod nooit ingevoerd te zijn. Pop heeft in zijn set een rustpuntje: er wordt een stoel op het podium gezet en Nightclubbing komt voorbij. En daarna gaat het weer los. 68 jaar is ‘ie, en een van de meest enerverende acts dit weekend. Fenomenaal. [PG]
Halverwege de set van The War On Drugs, de afsluiter van de laatste festivaldag, schiet het door het hoofd: hadden ze deze jongens hun plaats op het programma niet beter kunnen ruilen met Iggy Pop? Muzikaal mag de band dan een van de meest interessante dingen van het moment zijn, feestneuzen zijn het niet. En een feestje, daar hebben we zo voor het naar huis gaan eigenlijk wel een beetje zin in. The War On Drugs weet onze aandacht echter wel snel voor zich te winnen, want kwaliteit kun je de band rond Adam Granduciel niet ontzeggen. En wat is hij een geweldige gitarist ook! De band speelt gedegen, een beetje ingetogen zelfs, maar daardoor komen songs als Under The Pressure, met het repeterende tussenstuk, wel heel goed tot hun recht. Het is de kracht van de band die bijna Springsteeniaanse professionaliteit ten tonele legt: goed geluid, alles strak uitgevoerd. Maar qua podiumpresentatie had het dus wel wat sprankelender gemogen. [PG]
De excentriekelingen
Flying Lotus is een van de meest inventieve dj’s op aarde, maar soms vraag je je af waar die bom aan creativiteit je precies naartoe leidt. De 31-jarige Steven Ellison, wiens album You’re Dead! vorig jaar in Lust For Life de volle vijf sterren kreeg toebedeeld, verschijnt achter een scherm waarop allerlei ‘visuals’ verschijnen. Zelf is hij dankzij zijn geel oplichtende goggles te zien achter de trippende beelden. Je kunt je dus afvragen of hij niet gewoon thuis op zijn tv naar de Copa América zit te kijken en dat hier een dubbelganger staat. Ach, zal wel niet. Hoe dan ook is de overdreven hoeveelheid bas een reden om voortijdig de tent te verlaten. Interessant is het zeker en saai gezien de gelaagdheid van zijn elektronica zeker niet, maar na een tijdje ontstaat toch die onvermijdelijke Flying Lotus-vraag: wat is deze man in godsnaam aan het doen? [SB]
Ook een dag later zien we een dj aan het werk, maar nu met band. The Gaslamp Killer Experience is de bijzondere samenwerking tussen producer The Gaslamp Killer en de elfkoppige band Heliocentrics. Die band blijkt geweldig, maar de man achter de draaitafel maakt er een unieke blend van. Eerst zijn hij er een motor met de kracht van de Batmobile onder, daarna maakt hij er een bezeten geheel van waar ik in de daaropvolgende nacht nog over zou dromen. Een droom met daarin Captain Beefheart die weer tot leven is gekomen en uit zijn dak gaat bij de intense en tegelijk zeer frisse liveshow van The Gaslamp Killer. Dromen zijn vaak onzin, maar Beefheart zou dit waarschijnlijk echt wel waarderen. Al moet gezegd dat het soms ook gewoon onbekommerd dansen is op simpel in het gehoor liggende beats en jazzklanken. [SB]
Het blijft een opvallende verschijning, zangeres Brittany Howard van Alabama Shakes. Een huismoeder met een gitaar zien we namelijk niet zo vaak. Maar zodra de zangeres haar scheur opentrekt, zitten we bij haar op de veranda van haar huis in Athens, Alabama. Howard is op het festival de verpersoonlijking van de soul. Ze kreunt, kraait en krijst, preekt welhaast. De grote hit (Hold On) slaan ze even over, wel krijgen we o.a. een fantastische uitvoering van I Don’t Wanna Fight. Intenser wordt het niet. [PG]
Excentrieker wel. Want wat ze eerder al in Paradiso liet zien, doet ze even na Alabama Shakes nog even dunnetjes over in de Hotot. Alhoewel, dunnetjes… Róisín Murphy zet een dijk van een show neer. Ze begint rustig met een akoestische versie van een mix van het David Morales-nummer Golden Era en Moloko’s Familiar Feeling. Maar dan barst het feest los. Eén voor één brengt ze – met de nodige outfitwisselingen – de nummers van haar nieuwe cd Hairless Toys ten gehore. Live komen die ontzettend goed uit de verf. Het lijken wel klassiekers uit de elektronische muziekscene van het begin van haar carrière. Het geheel komt ten einde met een spetterende versie van Moloko’s Pure Pleasure Seeker. [EG]
En dan denk je dat het allemaal gehad hebt met die verkleedpartijen, moet Goat nog komen! Het blijkt de revelatie van Down The Rabbit Hole te worden. Twee sjamanen aan kop van een of andere rare stam uit de Sahara, die indruk wekken ze te zijn – niet de fusionband uit Zweden die het daadwerkelijk is. Er wordt gedanst, de desertgitaren gieren uit de versterkers en de Oosterse ritmes werken bezwerend. Een soort Hawkwind extravaganza. Wij zijn fan! [PG]
De rockers
Leuk voor die jongens, dachten we toen we hoorden dat Black Bottle Riot als laatste aan het programma van Down The Rabbit Hole werd toegevoegd. Deze heren komen immers uit de regio, zijn druk bezig met een nieuwe plaat die later dit jaar uit gaat komen en daarbij hebben wij altijd wel behoefte aan een lekkere dosis rock & roll. Maar het is natuurlijk niet niks, een festival moeten aftrappen terwijl het heerlijk weer is en iedereen nog even in de terreinverkenfase zit. Dat we evenwel niet bang hoeven te zijn dat BBR zich laat intimideren door de omstandigheden, zien we vanaf minuut één. Mijn hemel, wat hebben deze gasten er zin in, de glimlach is niet van het gezicht af te krijgen. De band trakteert ons op een vette (southern) rockshow met gierende solo’s en pompende drums. De volgende keer nemen we onze comboylaarzen mee. [PG]
Ryan Adams opent met Gimme Something Good van zijn self-titled laatste album, een plaat vol weinig gecompliceerde rock. Die nieuwe nummers worden prima gebracht, maar soms lijken Adams en zijn band de power te missen om de Hotot-tent goed mee te krijgen. Ook als tracks klinken die de tand des tijds op cd duidelijk hebben doorstaan, blijkt dat geen garantie op kippenvel. To Be Young (Is To Be Sad, Is To Be High) van zijn vijftien jaar oude plaat Heartbreaker is er zo eentje. Nee, het is het allemaal nét niet in de Hotot. [SB]
Qua leeftijd staat Patti Smith nog veel verder van de DTRH-doelgroep af, maar zij krijgt een stampvolle tent wél volledig mee. In extase zelfs. Ze speelt integraal met haar band haar vier decennia oude klassieker Horses. Een set die het grijze rockwijf met zichtbaar groot plezier doet. Je kan je zo voorstellen dat ze grote hit Gloria zo ondertussen wel een beetje moe is, maar dat straalt ze in niets uit. Kippenvel tijdens het compleet door het jonge publiek meegezongen refrein, uit de ogen van oudere bezoekers spreekt soms verbazing. Patti Smith scoort hier, maar of het nu echt zo verrassend is? Down The Rabbit Hole heeft zeer doeltreffend geprogrammeerd op een manier waarop het Spaanse Primavera Sound dat al jaren doet. Tussen alle vooraanstaande namen van nu een paar oude gezichten die nog steeds vol vuur zitten. Smiths verontschuldiging na Break It Up is dan ook totaal onnodig: “I’m sorry I’m having a little trouble with my voice. A little trouble, but I’m feeling good”, zegt ze na het zingen van Break It Up. Vooral dat laatste is dus te merken tijdens de show. Dat genoemde nummer draagt ze overigens op aan Jim Morrison en even later wordt wederom Gloria ingezet, ditmaal in een nóg hemelser versie dan direct na het betreden van het podium. Wat een vrouw! [SB]
Het blijft een bijna ongrijpbaar fenomeen, dat Motorpsycho. De drie Noren hebben in de meer dan 25 jaar dat de band bij elkaar is een imposant oeuvre opgebouwd en wat deze psychedelische progrockers precies gaan spelen weet je nooit, alleen dat het een rit van jewelste is. De band speelt vandaag liefst anderhalf uur. Heel erg druk in de Fuzzy Lop is het niet en dat begrijpen we dan ook wel weer: je moet je kop er wel even bijhouden bij Motorpsycho. Op het podium gebeurt bijna niks, het zijn de hypnotiserende ritmes en improvisaties die leidend zijn. Geen gemakkelijke kost, maar als je je ervoor openstelt een magische trip. [PG]
Hoofdschuddend denken we zondagmiddag klaar te staan voor Birth Of Joy. Dat de hardrockers het vooral in Frankrijk goed doen, is bekend, maar deze tent is wel erg leeg… Gelukkig blijken wij zelf op de derde dag toch niet al te scherp meer (zal het de wietburger zijn?), want we staan bij de ‘verkeerde’ show. Ghostpoet is namelijk de man die we het podium zien betreden en zijn zware, monotone zang blijken we al snel zat. Zo wil het dat Birth Of Joy al volledig op dreef is als we daar aankomen. Ze rocken écht hard en drummer Bob Hogenelst laat maar eens zien waarom hij laatst met een 10 afstudeerde aan het Conservatorium. Al geven wij zelf liever geen cijfers aan drumsolo’s. Wij voelen ze liever. En voelen doen we zeker bij sixtiesrockers die geen enkele moeite hebben met een flinke tent, al klinkt dat iets dubieuzer dan bedoeld. Want jezus, dat heerlijke Hammond-gegorgel van Gertjan Gutman en de energie van zanger/gitarist Kevin Stunnenberg brengen je hoe dan ook in vervoering. Stilstaan is geen optie als het vuur van de sixties tot leven wordt gewekt in de zaal waar we de dag juist nog erg rustig begonnen met Max Richter, die daar een kalm en bijzonder stuk modern klassiek bracht. [SB]
Down The Rabbit Hole
Gezien op 26-28 juni 2015
Foto’s: Willem Schalekamp
0 Reacties