Opeth bestaat 25 jaar en het album Ghost Reveries is onlangs tien geworden. Beide jubilea brengen de progressieve death-metalband ertoe om die plaat in zijn geheel te spelen, aangevuld met een trits nummers uit zijn indrukwekkende catalogus. Daarmee bewijzen de Zweden eens te meer dat ze tot de top van de metalscene behoren.
Als zelfs landelijke dagbladen een metalact met vijf sterren belonen, moet er echt iets bijzonders aan de hand zijn. Opeth is dan ook een van de belangrijkste metalbands van dit moment. Maar niet alleen de nieuwste langspeler Pale Communion (2014) is een bejubeld muziekstuk. De band brengt constant geweldige (en diverse) platen uit en wordt door de metalwereld en undergroundscene al decennialang op handen gedragen. Voorheen opereerde Opeth voornamelijk in een progressieve death-metalstijl, tegenwoordig spitsten de Zweden zich voornamelijk toe op jarenzeventig-progrock. De combinatie van die twee stijlen komt misschien wel het beste samen op Ghost Reveries – ook al zo’n meesterwerk – en dat album staat vanavond centraal.
Ghost Reveries
Voor de eerste set wordt het tienjarige Ghost Reveries integraal gespeeld. Zanger-gitarist en songschrijver Mikael Åkerfeldt kondigt dat vroeg in de set aan, maar de gemiddelde fan weet het natuurlijk al lang. Daardoor blijft de verrassing in de eerste helft van het drie uur durende concert (pauze meegerekend) misschien wat uit, maar krijgen we desalniettemin een fantastische versie van het zelden vertoonde Beneath The Mire, een met Moog- en gitaarsolo’s opgerekte versie van Atonement en de prachtig gezongen ballad Isolation Years voorgeschoteld. Wellicht nog indrukwekkender zijn de uitvoeringen van Reverie/Harlequin Forest, The Baying Of The Hounds en The Grand Conjuration: avontuurlijke metal in optima forma.
Jubileum na jubileum
De tweede set bestaat uit ‘een potpourri van nummers’ ter ere van het 25-jarige bestaan van Opeth. We weten dan al dat de band in topvorm verkeert. Nu is het wachten op wat die nog meer voor het gemêleerde publiek in petto heeft. Niet alleen standaard fanfavorieten en livekrakers, zal later blijken. Zo krijgt het melancholische To Rid The Disease van het rustige Damnation-album de voorkeur boven Windowpane en kiest de band Master’s Apprentices boven reguliere afsluiter Deliverance. Met drie nummers komt ook het recente Pale Communion opvallend ruim aan bod. Vooral Cusp Of Eternity zorgt voor een energiebom, maar over de gehele linie is er eigenlijk nergens een inkakmoment te bespeuren.
Het maakt niet uit
Als na I Feel The Dark dan toch de aandacht even dreigt te verslappen, weet de band met een improvisatiemoment iedereen scherp te houden. Aanwezigen wordt om verzoekjes gevraagd. Uit die verzoeken blijkt wel hoe toegewijd de fanbase en hoe alom gerespecteerd het oeuvre van Opeth is. Er worden kriskras door elkaar songtitels van uiteenlopende platen richting het podium geschreeuwd. Daar ligt de kracht van een band als Opeth: het maakt eigenlijk niet eens zo veel uit wat er wordt gespeeld, het zit vaak toch wel snor. Naar aanleiding van de talloze verzoeken speelt de band op elektrisch gitaar gesimuleerde ‘akoestische’ stukjes van onder meer oudjes als Bleak, The Moor, Nectar en Face Of Melinda. Åkerfeldt is daarbij soms zelf verbaasd dat hij de partijen nog kan spelen.
Liefde over en weer
Naast een boeiende en dynamische setlist, subliem spel en vrijwel perfecte (samen)zang is humor een grote kracht van Opeth’s podiumpresentatie. Droogkloot Åkerfeldt is ook vanavond weer goed op dreef. Als zijn gitaartechnicus ‘Sodomizer’ op het podium komt, verklaart de zanger dat die de hele dag al aan het ‘sodomiseren’ is. En wanneer er een aandachtstrekker uit de zaal een aantal keren heel hard ‘Peter’ naar iemand roept, reageert Åkerfeldt ad rem met: “‘Fitta’? Dat is het Zweedse woord voor ‘kut’, wist je dat?” Afijn, voornamelijk grappen die in de categorie ‘je-had-erbij-moeten-zijn’ vallen en flink op de lachspieren werken. Een fraai contrast op de serieuze, vaak duistere muziek.
De vaste tactiek daarbij is: tussen de nummers door flink de tijd nemen om gitaren te stemmen en daarbij een doodse stilte op het podium laten vallen, dan zijn er altijd wel mensen in het publiek die wat beginnen te roepen. Ook aandoenlijker dingen, zoals een vrouw die Åkerfeldt de liefde verklaart. Waarschijnlijk is de frontman daardoor zelf even uit het veld geslagen, want het enige antwoord dat hij na een poosje kan bedenken is: ‘I love you too, man.’
TivoliVredenburg mag dan in financieel zwaar weer zitten, zoals onlangs is bericht, het heeft bij Opeth in de stijf uitverkochte Grote Zaal de pret geenszins gedrukt. Zelden was men het er zo over eens: dit was een heerlijk, lang, hard en indrukwekkend hoorspel. Op naar het volgende jubileum.
Opeth in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op woensdag 14 oktober 2015
Foto’s: Eugene Staver
8 Reacties
eigelijk was het geen man die de liefde heeft verklaart aan mikael akkerfeldt, dat was ik en ik ben een dame met en zware stem :P
Haha! Excuses Valerie. Ik heb het er vanmiddag nog met een andere recensent over gehad vanwege de twijfel. Ik heb inmiddels gevraagd aan de moderator of het aangepast kan worden. Verder genoten? En is er nog een romantische date uit voortgevloeid? ;-)
Groet,
Patrick
hahaha geen probleem hoor ik vond het wel hilaries en ik kan soms echt als en vent klinken als het komt met schreeuwen, ik heb HEERLIJK genoten van band ze spelen 10x beter live vind ik, de adrenaline kikt gewoon in! haha nee ik denk dat er geen date komt, ik zei het omdat ik die man echt geweldig vindt en hij verdient het zoiezo om liefde tekrijgen van zijn fans :)
hopelijk zie ik ze weer bij jullie in de theater!
gr valerie
Mijn tweede muzikale hoogtepunt van dit jaar na Steven Wilson was weer in Tivoli Vredenburg. Waanzinnige show, wat mij betreft de beste van Opeth tot nu toe.
Goede show, alleen het geluid was het eerste half uur niet wat ik gewent ben van ze , zou kunnen om de soundboard niet achterin de zaak stond zoals normaal het geval is,maar aan de zijkant en misschien dat daardoor het niet meteen door de geluidsman gecorrigeerd werd, met namen de drums was niet zoals het hoorde, verders prima concert met de bekende grappen en grollen van de Mikael Akkerfeldt, de bassist mag ook wel iets meer bewegen.
Heerlijk concert en een schitterende zaal. Drie uur lang halverwege de tribune zitten genieten :)
Ook nog eens mijn favoriete album volledig gespeeld, man wat baal ik dat ik dit gemist heb! =(
De avond erop heb ik Opeth gezien in de Ancienne Belgique in Brussel. Ook hier een geweldige, strakke en intieme show. Grappig: @Patrick – ook hier was het geluid niet direct wat het moest zijn. Na een klein kwartiertje echter al stukken beter. Derde keer dat ik ze in deze zaal gezien heb. Opeth stelt nooit teleur, maar dit keer was echt top!