Het overlijden van David Bowie begin 2016 had het wrange bijeffect van een spectaculaire publiciteitsstunt. Een korte maand eerder was in New York zijn theaterstuk Lazarus in première gegaan en slechts twee dagen voor zijn dood bracht Bowie nog even zijn laatste album Blackstar uit. De betekenis van beide creaties werd in één klap aanzienlijk.
Inmiddels is Bowie al vier jaar overleden, maar vergeten is de wereld hem allerminst. Gelukkig maar. Lazarus, een creatief theaterstuk met nieuwe en oude liedjes van Bowie, houdt hem in leven. Op het podium zien we een onopgemaakt bed, een koelkast vol flessen gin en een gigantisch televisiescherm. Het lijkt mijn voormalige studentenkamer, maar het is de kamer van Thomas Newton (gespeeld door Dragan Bakema): de alien uit The Man Who Fell To Earth (boek van Walter Tevis uit 1963 en de daaropvolgende verfilming met Bowie in de hoofdrol). Lazarus is het vervolg op dit verhaal.
Lazarus is geen musical pur sang. Bij musicals denk ik aan dartelende personages die halverwege een normale zin plots theatraal in zingen uitbarsten. Ik stoot daarom nog liever vijfendertig keer m’n kleine teen dan vrijwillig Mamma Mia te aanschouwen. Maar bij Lazarus is die overgang gelukkig een stuk subtieler en daarnaast zorgt de waanzinnige band – die achter een grote glazen wand te bewonderen is en daardoor echt onderdeel wordt van de voorstelling – ervoor dat Lazarus meer aanvoelt als een rockshow. En we mogen vermoedelijk in onze handjes knijpen dat de nummers (This Is Not America, Changes, Heroes) gewoon in de Engelse taal zijn geconserveerd.
Engelachtige verschijning
Over die liedjes gesproken: ze worden prima passievol gezongen door zowel Bakema als Noortje Herlaar (huishulpje Elly), maar verbleken enigszins naast de zang van de slechts achttienjarige engelachtige verschijning Juliana Zijlstra. Zelden heb ik iemand zo helder horen zingen. Daar kan Bakema nog iets van leren – zijn stem is degelijk maar mist kracht, waardoor hij bij vlagen vervelend onzuiver klinkt. Op die momenten mis je Bowie nog een beetje meer…
Het verhaal ontvouwt zich als een illusionaire muziekvideoclip. Niet alles is even verklaarbaar, vanwege de verschillende door elkaar lopende verhaallijnen. En ik denk nog steeds met verwarring terug aan de Oosterse scène met een soort Japanse geisha en Bakema die als dronken balletdanser over het podium schiet. Maar Lazarus speelt treffend in op je emoties. Natuurlijk weet je dat het een vervolg is op The Man Who Fell To Earth; je weet dat Bowie dat verhaal niet zelf heeft bedacht en Lazarus voortbouwt vanaf die basis.
Maar je weet ook dat Bowie aan Lazarus werkte terwijl hij besefte niet lang meer te leven. Bij de openingszin ‘Look up here, I’m in heaven’ (van Lazarus op Bowies laatste album Blackstar) rolt er een kriebel over je rug, die lastiger te ontkennen valt naarmate het verhaal voortschrijdt. Vooral als Newton gepijnigd uitschreeuwt: ‘Ik wil terug naar de sterren’ en ons vertelt dat hij niet langer op aarde hoort; dat hij hier weg moet. Dan denk je met pijn in je hart aan een zieke Bowie. En als na de slotscène de acteurs in een rij het podium bestormen en je oneindig klappend naar een grote zwartwit-foto van David Bowie kijkt, wens ik je succes met het verbijten van je tranen.
Lazarus is nog tot en met 31 mei te zien in verschillende theaters. Klik hier voor een exclusieve korting van 20 euro!
Foto: Jan Versweyveld
Meer over
1 Reactie
Ik durf gewoon niet te gaan kijken