Tijdcapsuleplaat: de machtige emotie van een Mensch

U heeft het misschien meegekregen: de vijftigste editie van Lust For Life is even ‘uitgesteld’, dus iedereen heeft nog wat extra tijd om na te denken over zijn LFL Tijdcapsuleplaat. En die tijd is hard nodig, want zoals verschillende redacteuren hier eerder al meldden, is het kiezen van zo’n album heel wat anders dan je – immer wisselende – persoonlijke favorieten oplepelen. Ik had hier een vurig betoog kunnen houden voor Ommadawn van Mike Oldfield, Giorgio Moroder’s soundtrack voor Midnight Express of de ultieme supergroep Traveling Wilburys, maar ik koos uiteindelijk voor… iets Duits!?

Waarschijnlijk zullen bijna alle albums in de LFL-tijdcapsule in het Engels zijn vertolkt. Geen wonder natuurlijk, maar dat betekent niet dat er in andere talen geen pareltjes zijn verschenen. Persoonlijk heb ik altijd een zwak gehad voor het Duitse vocabulaire, iets waar vrees ik weinig aan te doen is (noem het een afwijking). En als het om die taal gaat, is er wat mij betreft één plaat die duidelijk boven alles uitsteekt: Mensch van Herbert Grönemeyer.

Duitsers
Mensch is in Duitsland het bestverkopende album ooit (21 keer goud!) en zal dat gezien de huidige staat van de muziekindustrie ook nog wel een tijdje blijven. Nu staat de mening van onze Oosterburen natuurlijk niet per definitie gelijk aan kwaliteit: The Kelly Family, Ace Of Base en Modern Talking sieren er immers ook de Album Top 50 aller tijden. Maar met Mensch hebben de vriendelijke Bier-und-Bratwurst-liefhebbers toch wel een goed punt.

Herbert Grönemeyer was al een grote naam ver voordat hij in 2002 Mensch uitbracht. Met het album 4630 Bochum en singles als Flugzeuge Im Bauch, Männer en Halt Mich groeide hij in de jaren 80 uit tot een Duitse pop/rock-superster, een status die hij onophoudelijk voort wist te zetten. Nederlanders kenden hem destijds waarschijnlijk vooral van zijn rol als Luitenant Werner in de indrukwekkende film Das Boot, over een Duitse militaire onderzeeër tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Persoonlijk drama
Grönemeyers carrière kende eigenlijk geen dieptepunten. Zijn persoonlijke leven des te meer, toen in november 1998 binnen 5 dagen zowel zijn vrouw als zijn broer aan kanker bezweken. Het duurde ruim een jaar voordat de zanger weer de kracht had gevonden in het openbaar te verschijnen en muzikaal bezig te zijn. Maar zoals dat zo vaak gaat met persoonlijke drama’s, legde deze periode de basis voor een uiterst imposante collectie nummers.

Grönemeyer gebruikte zijn ervaringen voor zijn meest persoonlijke songteksten ooit, en dat is te horen op Mensch. Niet alleen is alles prachtig geschreven; de emotie die je hoort is ongekend. Nergens draait het om effectbejag of gaat het over-the-top. Integendeel, het geheel klinkt zelfs verrassend koel. Maar juist dat maakt dat alles zo nadrukkelijk binnenkomt: je voelt dat Grönemeyer alles meent. Elk woord gaat door merg en been. En ja, daar is ook die Duitse taal debet aan: wanneer het refrein van de titelsong wordt afgesloten met de woorden “du fehlst”, maakt dat op een of andere manier toch stukken meer indruk dan wanneer je in de Engelstalige versie “I miss you” voorgeschoteld krijgt.

Emotie en muziek
De emotie is het belangrijkste ingrediënt van deze plaat, maar laten we ook de muziek niet uitvlakken. Op voorganger Bleibt Alles Anders (1998) was Grönemeyer begonnen met het gebruik van enkele elektronische elementen, en die lijn wordt op Mensch voortgezet. Het levert een bijzondere combinatie op van rock, strijkers, fijne beats en hier en daar een pianoballad. In die laatste categorie valt met name Der Weg op. Dat dit prachtige, uiterst breekbare lied in ons land vooral bekend is dankzij een Nederlandstalige versie van Guus ‘braak met een zachte G’ Meeuwis, moeten we dan maar even voor lief nemen.

Ook meestemmen op de 50 belangrijkste albums uit de muziekhistorie? Klik dan gauw door en maak meteen kans op een te gek cd-pakket!