De stijl van Black Midi blijft onveranderd, maar heeft ditmaal meer finesse
Black Midi is net als Radiohead in hun eerste decennium een rockband die zich lastig laat doorgronden. Het debuut Schlagenheim sloeg in 2019 in als een bom. Bij de opvolger Cavalcade, die vorig jaar verscheen, was de ergste schok van het nieuwe alweer verschenen. En Hellfire zal voor menigeen ‘gewoon’ het derde Black Midi-album zijn. Maar gewoon is in dit geval niet ‘gewoon’.
De stijl van de groep, die op Cavalcade pendelde tussen weerbarstig en eigenzinnig croonend, blijft onveranderd, maar heeft ditmaal aanzienlijk meer finesse. Ik moest zo nu en dan zelfs aan Lou Reed denken die op zijn soloalbums de extreemste kitsch kon afwisselen met de heftigste avant-garde. Iets dergelijks doet het Londense drietal hier keer op keer. Met de titelsong die het album opent komt de groep meteen adembenemend binnen. Wat volgt is een bizarre audiodocu waarin musical en croonerzang voortdurend afgewisseld worden door King Crimson-achtige, razendsnelle virtuositeit. Diep ademhalen.
Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life. Meer lezen over Black Midi? Bekijk hier LFL111, inclusief een interview met de band!
0 Reacties