Zoals het overlijden van Jack Bruce twee jaar geleden het definitieve einde van Cream betekende, viel met de dood van Keith Emerson afgelopen maart voorgoed het doek voor een andere belangrijke ‘supergroep’: Emerson, Lake & Palmer. Ter nagedachtenis aan de toetsenmaestro ondergaat de catalogus een zoveelste reissuebeurt en tegelijk met de eerste pluk verschijnt The Anthology, waarop het beste van het progtrio nog eens in chronologische volgorde voorbijkomt. Op die compilatie blijkt maar weer dat het meest geïnspireerde werk in de beginjaren verscheen: de eerste twee van drie cd’s beslaan de periode 1970-1974, een tijd waarin ELP een wonderlijke variatie aan over-the-top stukken met bewust pretentieuze teksten (Karn Evil 9), dito incorporaties van klassieke invloeden en juist heel simpele, ingetogen ballads uit de pen van Greg Lake (Lucky Man, Still… You Turn Me On) op plaat zette. Vanaf de tweede helft van de seventies werden de albums wisselvalliger en soms zelfs vrij beroerd, maar selecties als Fanfare For The Common Man en natuurlijk de legendarische live-versie van Peter Gunn op de derde cd van The Anthology houden het hoge niveau van de beginjaren toch prima vast. Niets nieuws voor de fans, wel een uitermate goede carrièresamenvatting voor wie wil weten waarom Emerson, Lake & Palmer ooit tot de populairste – en meest omstreden – rockbands van hun tijd behoorde.
0 Reacties