Ghost – Impera (recensie)

Op het vijfde album van Ghost vliegen de classic rockinvloeden je weer vanuit alle hoeken en gaten om de oren

Vlak nadat Ghost-frontman Tobias Forge in 2017 letterlijk en figuurlijk zijn masker afzette, sprak ik hem voor de inmiddels ter ziele gegane concertkrant LiveGuide. Twee onderwerpen waren absoluut off limit: de lopende rechtszaak (van ex-bandleden die meer geld eisten voor hun diensten) en de duivel. Ironisch, gezien het occulte karakter van de songteksten die ook op deze vijfde studioplaat – al is het minder prominent – aanwezig is.

Enfin, Forge dus: een bijzonder intens individu met extreem intens blauwe ogen die dwars door je heen zien, een diepzinnige gesprekspartner en iemand met een van zelfreflectie doorvlochten arrogantie. Wie hem eenmaal ontmoet heeft, kan nimmer meer ontkennen dat hij Ghost ís. Op Impera vliegen de classic rockinvloeden je weer vanuit alle hoeken en gaten om de oren (Spillways is een ijzingwekkend eerbetoon aan Foreigners Cold As Ice), zonder dat de songs het sinistere karakter verliezen dat Ghost typeert.

De genialiteit, hoewel onmiskenbaar, is geen rechtstreeks gegeven dankzij de langzame opbouw. Dat vergt een delicaat en zorgvuldig luisterproces, met ‘groeier’ Call Me Little Sunshine, het epische Watcher In The Sky en Twenties (alsof je beland bent in een post-apocalyptisch improvisatietheater!) die behoren tot het beste werk van de Zweedse band sinds het derde album Meliora. Impera is een sluw gesmede chaos: een surrealistische wervelwind die duwt, trekt, afneemt en weer aanzwelt. Elke noot brengt je dichter bij het oog van de tornado, met Forge achter het stuur als Moeder Natuur.

Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life. Meer lezen over Ghost? In LFL119, vanaf 30 maart in de winkels en onze webshop, vind je een uitgebreid interview met Tobias Forge.