Ilse DeLange leek soms niet te weten wat goed voor haar was. Haar uitstapjes naar de pop waren weliswaar allerminst beschamend, maar ze benadrukten evenmin haar grote kracht en konden goedbeschouwd als tijdverspilling worden afgeserveerd. Over het in Nashville onder supervisie van T Bone Burnett opgenomen Gravel & Dust zal niemand het in zijn hoofd halen zoiets te beweren. Kort gezegd, DeLange heeft nooit een indringender album gemaakt. Hierbij vergeleken verbleekt haar veelgeprezen debuut World Of Hurt tot hooguit een aardig aanzetje. Dit is zoals we haar het liefst horen: liedjes van een peilloze melancholie op overwegend akoestische basis, van dramatisch reliëf voorzien door een naar de zonsondergang afreizende pedalsteel en op goed getimede momenten gezegend met een delicaat strijkersarrangement. Ze is daarbij nog steeds praktisch de enige Nederlandse zangeres die zowel in tekst als muziek bij uitstek Amerikaanse idiomen kan adopteren zonder als een goedwillende poseur over te komen.
2 Reacties
Inderdaad, dit is het beste en mooiste wat Ilse tot nu gemaakt heeft. Ach de uitstapjes naar de pop waren wel goed maar dit is veel mooier.
Inderdaad, dit is het beste en mooiste wat Ilse tot nu gemaakt heeft.