Muse stelt het geduld van haar fans van het eerste uur al een paar albums op rij aardig op de proef. De bombastische, bij vlagen behoorlijk proggy rock van succesalbums als Origin Of Symmetry, Absolution en Black Holes And Revelations werd langzaamaan steeds meer aangevuld met elementen electro, r&b (brr) en zelfs dubstep (BRR!!). Op zich prijzenswaardig dat een band zich ontwikkelt, maar vooral op het laatste album The 2nd Law ontspoorde de boel flink, met een gladde draak als Madness als tragisch dieptepunt. In de aanloop naar deze zevende studioplaat gaven zanger/gitarist Matt Bellamy, drummer Dom Howard en bassist Chris Wolstenholme aan terug naar de basis te willen en dat is deels ook wel gelukt op Drones. Weg is het orkestrale ’Queen light’-geluid van The Resistance en de elektronica van The 2nd Law is ook de deur uitgebonjourd, maar om te stellen dat Drones een waardige opvolger is van de oude topplaten: nou nee. Daarvoor zijn de teksten (variërend van complottheorieën tot gehuil om het stukgelopen huwelijk van Bellamy) te ridicuul en staan er te veel missers op de plaat en ook de loze interludes halen de vaart er aardig uit. Waarom dan toch drie sterren, vraagt u zich af? Omdat Muse in de gevallen dat er raak geschoten wordt ook een gloeiend harde voltreffer scoort. Psycho rockt ondanks de vrij infantiele hook ‘Your ass belongs to me’ als een kanon, Reapers blaast de ruiten in de hele straat uit hun sponningen en Dead Inside en het Bliss-achtige Mercy zijn geheide festivalhits. En dus maakt Muse wederom een imperfecte plaat met een paar waanzinnige nummers die op het podium ongetwijfeld zullen overdonderen. Best frustrerend, eigenlijk.
0 Reacties