Nick Cave & The Bad Seeds – Wild God (recensie)

Het nieuwe album van Nick Cave & The Bad Seeds is een zucht van verlichting waard

Soms is er een deel uit het oeuvre van een favoriete band of artiest waar je toch net wat minder binding mee hebt. Zo krijg ik als Bowie-adept genadeloze jeuk van ‘s mans eighties-strapatsen, kan ik niet zoveel met het vroege werk van Fleetwood Mac en de eerste drie albums van Pulp boeien me nauwelijks, terwijl ik alles wat daarna kwam briljant vind. En dat gaat voor mij dus ook enigszins op voor de (semi)recente output van Nick Cave.

Push The Sky Away (2013) is de laatste Cave-plaat die ik nog regelmatig met veel plezier draai, maar sinds het overigens absoluut indrukwekkende Skeleton Tree uit 2016 – dat qua sound en sfeer flink beïnvloed werd door het tragische overlijden van zoon Arthur op vijftienjarige leeftijd – worden de teksten steeds abstracter en valt de muziek meer en meer in het ambient-hoekje te plaatsen. Zowel Ghosteen (2019) als het door Cave met kompaan Warren Ellis gemaakte Carnage (2021) werden door critici hooglijk gewaardeerd, maar ik kon er niet veel mee en Carnage vond ik zelfs – slik – een tikkeltje saai, een label dat ik niet eerder op een album van ome Nick kon plakken.

Van opzwepend tot prachtig ingetogen

Wat dat betreft is Wild God een zucht van verlichting waard. “Onze albums reflecteren de emotionele staat waarin wij ons bevonden tijdens het maken ervan. Als ik er nu naar luister, dan lijkt het erop dat we gelukkig waren”, aldus Cave in de bio. Geen zorgen, dit achttiende Bad Seeds-albums is geen hapslikweg feestplaatje geworden, maar klinkt wel degelijk een stuk levenslustiger, afwisselender en spannender dan die laatste werkstukken. Qua sfeer doet het nog het meest denken aan de dubbelaar Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus (2004), met een flinke dot Push The Sky Away. En dus gaat Wild God van opzwepend en jubelend (de single annex titeltrack, maar vooral ook het absolute hoogtepunt Conversion, inclusief hemeltergend mooi koor) tot prachtig ingetogen (wat zingt Cave weer goed trouwens!), zonder dat het ook maar een moment echt inkakt.

Als je de nare kritische recensent wilt uithangen, zou je kunnen zeggen: leuk, maar ook niets nieuws onder de zon en de scherpe randjes zijn er wel een beetje af. Dat zijn geen leugens, maar met Conversion, Long Dark Night, de titeltrack en O Wow O Wow (How Wonderful She Is) bevat Wild God een aantal absolute topsongs. En vooral: ik vind het heerlijk om Cave en de zijnen weer eens ouderwets uit hun plaat te horen gaan. Welkom terug!

Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life. Meer lezen over Nick Cave? In Lust For Life 004 vind je een interview met de zanger!