De Guns N’ Roses-gitarist levert met Orgy Of The Damned zijn beste album af sinds het debuut van Slash’s Snakepit
“Instrumentale gitaarplaten vind ik echt heel saai”, vertelde Slash tien jaar geleden in Lust For Life 043. Voor zijn tweede soloalbum – zijn werk met Myles Kennedy dus niet meegerekend – benaderde de Guns N’ Roses-gitarist dan ook weer de nodige gastvocalisten, precies zoals hij al deed voor zijn debuut. Anders dan die voorganger uit 2010 is Orgy Of The Damned een hommage aan de bluesmuziek waar Saul Hudson al op jonge leeftijd door gegrepen werd. Die keuze zou zijn trouwste volgers ook weer niet heel erg moeten verbazen, want in de jaren negentig toerde de man al met zijn Slash’s Blues Ball – een kortstondig project dat hij nu zelf afdoet als ‘een dronken coverband’.
Blues en soul
Op basis van de tracklist kun je al voorspellen hoe meerdere songs op Orgy Of The Damned klinken: Billy Gibbons die zich door Hoochie Coochie Man gromt, Paul Rodgers die zijn verbijsterend krachtig gebleven strot inzet voor Born Under A Bad Sign, Beth Hart die op tilt slaat in Stormy Monday… Hoe voortreffelijk uitgevoerd ook, Slash speelt hier wel erg op safe. Spannender wordt het wanneer Iggy Pop opduikt in Awful Dream, met een stem die perfect bij het genre blijkt te passen. Of wanneer Demi Lovato tussen al het bluesgeweld ook wat soul in de mix gooit in Papa Was A Rolling Stone. Met hulp van Chris Stapleton ontstaat bovendien de meest sexy versie van Fleetwood Macs Oh Well ooit opgenomen.
Zo levert Slash zowaar zijn beste album af sinds het debuut van Slash’s Snakepit (It’s Five O’Clock Somewhere, 1995), mede dankzij zijn meest begeesterde soleerwerk in jaren. En de afsluitende eigen compositie Metal Chestnut doet beseffen dat een volledig instrumentale plaat van deze gitaargod nog helemaal niet zo’n onaantrekkelijk idee zou zijn.
Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life. Meer lezen over Slash? In Lust For Life 097 praat hij uitgebreid over zijn grootste gitaarhelden!
Meer over
0 Reacties