Tame Impala, de muzikale baby van Kevin Parker, is volgens velen de snelst groeiende zuigeling van het afgelopen decennium en won al vele prijzen. Fans hebben behoorlijk lang moeten wachten op een nieuw album, want pas vijf jaar na het meer poppy dan psychedelische rockalbum Currents (met o.a. de wereldhit Let It Happen) is er nu eindelijk The Slow Rush. Waar Parker voorheen steevast klonk alsof hij stoned in een disco door regenboogverf tijgerde, begint deze plaat iets fletser en draait hij geleidelijker aan de verzadiging-knop. Daarnaast geeft Parker zich over aan zijn nostalgie en legt hij meer de focus op heel persoonlijke songwriting. Dat pakt goed uit. Neem bijvoorbeeld Lost In Yesterday, of nog liever Posthumous Forgiveness (met name het tweede deel van het nummer), dat gaat over zijn overleden vader met wie hij een slechte band had: ‘I wanna say it’s all right/You’re just a man after all/And I know you have demons/I got some of my own/I think you passed them along/Wanna tell you ‘bout the time/Wanna tell you ‘bout my life/Wanna play you all my songs/And hear your voice sing along’. Sommige nummers krijgen halverwege een draai van negentig graden en worden dan nóg beter (Posthumous Forgiveness, Breathe Deeper) of duiken een andere tijd in (Glimmer is jaren negentig en de schreeuwende synths op It Might Be Time jaren zeventig). De nostalgie die doorsijpelt wil overigens niet zeggen dat Parker de wereld opdraagt achterom te blijven kijken – al helemaal niet naar zijn eerste drie platen. Die stijlensalsa op zijn nieuwste songs nodigt juist uit om met Parker en zijn baby uit te kijken naar de toekomst. Let it happen.
0 Reacties