Beth Hart in de Heineken Music Hall

Na een indrukwekkende show van ruim twee uur rent Beth Hart voor de laatste keer het podium op voor een aankondiging: in 2018 zal ze voor het eerst de Ziggo Dome aandoen. Maar nu eerst de taak om een uitverkochte Heineken Music Hall omver te blazen. Hart leunt niet al te veel op hits vanavond, maar creëert  juist een intieme sfeer door de ene opzwepende bluesrockanthem na de andere ijzersterke ballad de zaal in te slingeren.

Beth Hart en haar muzikale gezelschap luiden de avond in met het swingende Sick, afkomstig van studioplaat 37 Days uit 2009. Een uitstekende keuze, want het nummer schudt het publiek bruut wakker na de enigszins slaapwekkende singer-songwritersessie van Davy Watson (de vervanger van Jon Allen, die in eerste instantie het voorprogramma zou verzorgen). Als die knallende binnenkomer in rap tempo wordt opgevolgd door een cover van Donny Hathaway’s I Love You More Than You’ll Ever Know en Delicious Surprise van de plaat Screamin’ For My Supper heeft ze het publiek al stevig bij de ballen. Maar Beth Hart zou zichzelf niet zijn als ze geen hilarische anekdote tussen de nummers door gooide. Zoals het een brave Amerikaanse artiest de laatste tijd betaamt, is Donald Trump slachtoffer van een brutale grap: “Ik hoop dat God die motherfucker het licht laat zien” prevelt Hart charmant, waarna het publiek in lachen uitbarst en de al net zo guitige rocksong Fat Man volgt.

Bombastische begeleiding
Als Hart niet veel later achter de piano plaatsneemt, wekt ze met Baddest Blues de illusie aan het rustige deel van de avond te beginnen. Niets is minder waar: achtereenvolgens worden single Love Is A Lie en tracks Jazz Man en Good Day To Cry van de nieuwe plaat Fire On The Floor uitgevoerd met grootse precisie en muzikaal talent. De band verzorgt hierbij een subtiele begeleiding die nét aanwezig genoeg is om wat gelaagdheid toe te voegen aan de pianosessie. Opvallend is dat het publiek de nieuwe nummers bijna woord voor woord meezingt, wat niet eens altijd het geval is bij de oudere pareltjes. Fire On The Floor is met vier songs dan ook het sterkst vertegenwoordigd vanavond, want verder plukt Hart verschillende publieksfavorieten en enkele covers uit haar brede oeuvre. Het zorgt voor een verfrissende, onvoorspelbare set, maar het is wel bijzonder jammer dat hits als Bang Bang Boom Boom, Tell Her You Belong To Me en Bobby Bland-cover I’ll Take Care Of You daardoor niet aan bod komen.

Drugs en foute mannen
Dat de opgewekte blueszangeres er graag op los kletst tussen nummers door, is al lang geen nieuws meer. Helaas slaat die praatgrage sfeer over op haar toeschouwers: die verliezen na het zoveelste verhaal over drugs en foute mannen een beetje de interesse. Dat is vooral irritant wanneer Hart ergens midden in de set haar gitarist Jon Nichols mee de schijnwerpers in neemt voor een akoestisch moment. Het onheilspellende Boogeyman staat op geen enkel album, maar wordt prachtig uitgevoerd en vat het samenspel tussen Hart en Nichols op sublieme wijze samen. Het had het hoogtepunt van een toch al uitstekende show kunnen zijn, maar de intimiteit van het nummer valt compleet weg door enkele luidruchtige zuipkanonnen die het verzieken voor de echte fans.

Whole Lotta Love
Door die kleine tegenvaller laat de piek op zich wachten tot de daadwerkelijke balladsessie. Die bevindt zich tegen het einde van het concert, wanneer Hart moeiteloos alle harten verovert met hoge emotionele uithalen tijdens L.A. Song en tranentrekker Leave The Light On. Daarna laat het gezelschap de zaal nog even op zijn grondvesten schudden met uptempo knallers Waterfalls en Trouble, die in een explosie van retestrak ritmewerk, gillende gitaren en het zangtalent van Hart uitstekend uit de verf komen. Het is vooral die eindsprint waarin de bluesrockelementen kundig gearrangeerd worden en dan met name tijdens de toegift: geheel onverwacht klinken de eerste tonen van Led Zeppelins Whole Lotta Love, waarbij Nichols zich van zijn beste kant laat zien door de gitaarsolo’s tot in detail perfect uit te voeren. Geheel terecht vormt I’d Rather Go Blind van Etta James het slotakkoord, dan is Beth Hart namelijk het stralende middelpunt tussen haar verzameling aan topmuzikanten. Dat komt door haar unieke zangstem, maar ook zeker haar aandoenlijke, charismatische karakter: vermoedelijk de twee voornaamste factoren die Hart ook over anderhalf jaar in de gigantische Ziggo Dome zal inzetten om het publiek al net zo makkelijk om haar vingers te winden.

Beth Hart in de Heineken Music Hall, Amsterdam
Gezien op zaterdag 26 november 2016
Foto’s: Cristel Brouwer