Van de bluespurist uit de jaren zestig en de gelikte rocker uit de jaren tachtig tot de akoestisch vertolker van groot verdriet: Eric Clapton had in zijn lange loopbaan meerdere gezichten. De 77-jarige muzikant laat ze vrijwel allemaal zien tijdens de eerste van de twee uitverkochte optredens in de Ziggo Dome in Amsterdam. Het publiek zingt de hits hartstochtelijk mee, maar op de setlist ontbreken toch ook een paar echte klassiekers.
Het zaallicht gaat uit, de lampen boven het podium lichten op en de band wandelt kalmpjes de bühne op. Er worden wat noten aangeslagen en Eric Clapton krijgt zijn zwarte Fender aangereikt. Zo eenvoudig kan het begin van een optreden zijn. Meer is ook niet nodig, zo blijkt. Zeker wanneer het collectief Pretending inzet, een soepel rockend nummer van Journeyman, een soloplaat van Clapton uit 1989. Alles valt meteen op z’n plaats. Het geluid is goed, de band met daarin veel bekende gezichten – Nathan East (bas), Doyle Bramhall II (gitaar), Sonny Emory (drums), Chris Stainton (toetsen), Paul Carrack (zang, toetsen) en Sharon White en Katie Kissoon (koortjes) – klinkt vanaf de eerste seconden hecht.
Herkenbaar geluid
Het optreden wordt vervolgd met het uit zijn Derek And The Dominos-verleden stammende Key To The Highway en de Willie Dixon-cover I’m Your Hoochie Coochie Man. Vooral in dat tweede nummer schittert Clapton. Hij zingt nog altijd uitstekend. De Britse muzikant oogt ook patent: slank, een volle kop met haar. En in weerwil van eerdere medische berichten soleert hij nog altijd geweldig: smaakvol, met veel gevoel en een nog altijd heel herkenbaar geluid. Paul Carrack wordt een plaatsje in de spotlight gegund als hij Next Time You See Me mag zingen, een stokoude bluessong van ‘Little’ Junior Parker. Clapton en Carrack speelden het al eerder, toch is het een verrassing dat het in Amsterdam weer opduikt.
Zoals het ook aardig is dat Clapton tijdens de Summer European Tour 2022 de setlist regelmatig op de schop neemt. De akoestische set varieert van omvang, terwijl klassiekers komen en soms weer verdwijnen. Tijdens de ‘unplugged’-set in de Ziggo Dome zetten de gitarist en zijn band mooie versies neer van Driftin’ Blues, Nobody Knows You When You’re Down And Out, Layla en het smartelijke Tears In Heaven. Vooral die laatste twee nummers worden door het enthousiaste publiek luidkeels meegezongen.
Geparfumeerd draakje
In de warme, volgepakte zaal is de coronacrisis ver weg. Eric Clapton mengde zich vorig jaar publiekelijk in de discussie, maar wijdt er in Amsterdam wijselijk geen woord meer aan. Aan het begin van de huidige tournee speelde hij nog het nieuwe nummer Heart Of A Child dat hij schreef met de Italiaanse vaccinatiescepticus Robin Monotti, maar dat werd in alle stilte afgevoerd. Het draait in dit eerste van twee optredens in Nederland weer om de muziek.
Na de akoestische set wordt de Fender weer uit het rek gepakt en volgt een fenomenale versie van de Cream-klassieker Badge. Wat een prachtig opgebouwd nummer is dat toch. Wonderful Tonight blijft een overdadig geparfumeerd draakje, maar daar denkt een zwijmelende Ziggo Dome duidelijk anders over. De twee Robert Johnson-covers Cross Road Blues en Little Queen Of Spades maken alles goed, vooral omdat opnieuw opvalt hoe lekker de band samenspeelt. De glimlach die regelmatig over het gelaat van Clapton glijdt, is veelzeggend: hier wordt met veel plezier gemusiceerd. Een gespierde uitvoering van J.J. Cale’s Cocaine blijkt het slotakkoord te zijn van het officiële deel van het concert. Het gezelschap komt nog een keer terug voor een toegift: een uitbundige versie van Joe Cockers High Time We Went.
Verlegen man
Blijft er nog wat te wensen over? Tijdens de eerdere optredens van de tournee werd het Cream-nummer White Room gespeeld. In Amsterdam blijft het achter in de kleedkamer. De dood van Procol Harum-zanger/toetsenist Gary Brooker inspireerde hem eerder om Smile te vertolken, deels als ode aan diens weduwe. Ook dat gebaar blijft achterwege. En eerder wilde hij er, na de akoestische versie, ook nog wel eens een elektrische uitvoering van Layla tegenaan gooien. Daar ging ook een streep doorheen. Toch geeft het allemaal nauwelijks reden tot klagen. Want op wat er wel gespeeld wordt, is helemaal niets af te dingen. Dankzij de kwaliteit van de band en het zichtbare spelplezier.
Eric Clapton is daarbij nooit een artiest geweest die het van de show moest hebben. Het grote gebaar is hem vreemd. In Amsterdam kan er dan ook weinig meer van af dan een haastig ‘thank you’, na een zoveelste warm applaus. Op het podium staat een introverte, wat verlegen man die zich maar op één manier echt kan uiten: door middel van zijn gitaarspel. Hij mag dan niet meer zo snel en explosief zijn als in zijn goddelijke jeugdjaren, het gevoel en de intensiteit waarmee hij speelt zijn er niet minder om geworden. Integendeel, wie naar Amsterdam kwam om een pure muzikant te zien, kan onmogelijk teleurgesteld huiswaarts gekeerd zijn.
Eric Clapton in Ziggo Dome
Gezien op donderdag 7 juni 2022
Foto’s: Mitchell Giebels
12 Reacties
Mooie en volledig correcte recensie Robert. Voor de liefhebbers was het gewoon puur genieten en voor een theatrale show moest je sowieso nooit bij hem zijn.
Fijn om ook wat positiviteit over zijn concert te lezen. Top
Mooie weergave. Precies zoals ik het concert beleefde. Weinig show, maar nog steeds een geweldig niveau. Ook Doyle Bramhall, die toch aardig wat solo’s voor zijn rekening nam. De hele band is van geweldig.
Ben het roerend eens. Muzikaal top en visueel mooi gepresenteerd.
En Badge is live toch altijd feest.
Wat een geweldige recensie. Alsof je de avond opnieuw beleeft.Een geweldig concert van een grootmeester met een topband. Vanaf de eerste minuut genieten geblazen.
1 toegift vind ik toch wel heeeel mager! En op zijn minst kan hij het publiek bedanken voor hun komst. Lomp van het podium aflopen en het voltallig publiek in het ongewisse laten. Muzikaal heb ik niks te klagen
Ben het vooral eens met de laatste reactie!
Vond Clapton goed, maar ook wel wat uitgeblust (recensie OOR). Beetje aut. piloot en afwerken van een concert. Heb hem vaker zien optreden.
Ik ging weg met het gevoel dat ik een geweldige artiest heb gezien en gehoord. Maar er was geen enkele interactie met het publiek. Alsof ze samen gewoon lekker aan het jammen waren. Op zich niks mee, maar al met al een beetje kleurloos.
Nou vond het niet echt super, zelf een beetje saai.
En een concert van 1 uur en 40 minuten vind ik echt schandalig.
Waardeloos en schandalig slecht optreden van deze voormalige ‘gitaarheld’. Het ergste was de volledige minachting van zijn publiek die de moeite en het geld hadden besteed om voor hem naar de Ziggo-Dome te komen. Geen enkele interactie, zijn bekende riedels spelen en daarna heel snel weer wegwezen. Wat een teleurstelling!!!
Ik ben dan wel in Antwerpen geweest en niet in Amsterdam, maar ik ga er van uit dat het nagenoeg het zelfde is geweest (alleen volgens mij met wat andere nummers). Dit was de 11e keer dat ik hem heb gezien en als ik de kans krijg om een 12e keer te gaan zal ik dat zeker doen. Als echte fan weet je wat je wachten staat en dat is voor mij altijd dik voldoende geweest. Ik ga voor de goede muziek en niet voor grapjes, het laten meezingen van het publiek en springen op het podium.
Ik ben het dus absoluut niet eens met bovenstaande negatieve reacties
Prima concert maar heel apart dat Clapton zijn publiek niet even bedankt. We hebben er toch twee jaar op gewacht. Ik verwacht geen show maar goede muziek en die kregen we. Communicatief gezien wel een domper, en maar 1 toegift erg mager!
De recensie laat zien hoe hij/zij het concert van Eric Clapton heeft beleeft. Daar is niets mis mee.
Ik ben 73 jaar, en al een Eric Clapton fan vanaf de Yardbirds en heb hem op de voet gevolgd.
Ik vond het concert geweldig, en ja ook ik miste wat songs van Eric Clapton.
Bijvoorbeeld: “White Room” uit zijn Cream periode.
Hij heeft qua zijn concert wel eens meer tijd genomen en ook geweldige afsluit nummers laten horen. Dit miste ik ook.
Wel heel fijn om dit concert weer te hebben mogen beleven.
Heb tot nu toe al zijn concerten in Nederland gezien en zal beslist de volgende keer weer gaan.
Eric Clapton is geen prater daarentegen laat hij zijn emoties over zijn snaren aan het publiek voelen en beluisteren.
Iedereen beleeft dit weer anders