Garland Jeffreys in Paradiso

Het had ook wat aandoenlijks, een oude rocker die zich helemaal gaf op het podium van het Amsterdamse Paradiso. Goed bij stem, een beetje stram en tot plezier van het publiek, ook al eisten de jaren af en toe hun tol. Garland ‘Matador’ Jeffreys leverde een heel aardige show af, doorspekt met nostalgie.

Garland Jeffreys (74) maakt al vele jaren muziek met als basis rhythm & blues, ergens tussen The Rolling Stones en Little Steven, vaak met uitstapjes naar soul en reggae. Wie Jeffreys’ oeuvre terugluistert, hoort dat juist die uitstapjes leuke nummers opleverden. Naast pareltjes bevatten zijn albums ook heel wat nogal inwisselbare nummers. Zijn stem, een beetje Mick Jagger met een vibrato waar Toon Hermans jaloers op zou zijn geweest, zorgt ervoor dat de muziek altijd op zijn minst aangenaam blijft. Een flink trillende uithaal, dat is vintage Garland Jeffreys. Net als teksten over racisme: ‘You can’t judge a man by looking at the marque.’ Het meeste succes had hij in Nederland, in de V.S. was plek 66 zijn hoogste score in de hitparade. Zijn albums werden in Europa beter ontvangen dan thuis, waar hij vooral bekendheid verwierf als studievriend van Lou Reed. Jeffreys heeft nog een troef: zijn aanstekelijke enthousiasme. De energie die hij uitstraalt, zorgt ervoor dat hij vooral als live-artiest goed uit de verf komt. En daarvoor zijn we vanavond naar Amsterdam gekomen.

Reggae on Broadway
Paradiso heeft net zoveel stoelen in de zaal gezet als er tickets waren verkocht: met lege balkons en ruime gangpaden is het zowel knus als gezellig. De kleine gezette zanger opent met The Contortionist. Zijn stem is goed en de man rent al meteen heen en weer op het podium. Jeffreys vertelt het publiek dat hij bevriend is met Anton Corbijn, die foto’s maakte voor zijn album. Hij zet Oceana in en vanuit de zaal zijn kreten te horen. Het geluid staat trouwens vrij zacht, waardoor de conversaties van oudere dames met pittige kapsels de gehele avond goed te volgen zijn. Reggae on Broadway… Jeffreys zoals we hem graag zien: de uithalen, de exotische rifjes. Een enkele keer kijkt hij al enigszins amechtig naar de toetsenist (een oudere Ab van der Laak), die vervolgens met een solo de zanger de mogelijkheid geeft op adem te komen. En zo gaat het door: een praatje (Garland is binnenkort jarig, we zijn uitgenodigd) gevolgd door een plaatje. Hij improviseert lustig met de teksten. Zo kan het gebeuren dat zinnen uit het ene nummer later op de avond elders weer opduiken. En hij strooit met muzikale citaten, bijvoorbeeld met een stukje Vicious van Lou Reed in de hitsingle Hail Hail Rock ‘N’ Roll. Die andere hit, Matador, krijgt een wat matte uitvoering, zonder het venijn van het origineel.

In de tweede helft van het concert worden de nummers soms wel heel lang uitgesponnen. Mystery Kids duurt, gelardeerd met anekdotes over familie en vrienden, minstens een kwartier. Ghost Writer meandert naar het einde. Toegift R.O.C.K. zit wel weer vol met energie. Heel even komt een oudere vrouw in regenjas het podium op, vanuit de coulissen. Jeffreys schudt nee en speelt door. Dat zal toch niet zijn vrouw zijn geweest? I’m Waiting For The Man van vriend Reed gaat naadloos over in het eigen 14 Steps To Harlem. Op het nieuwe album een nostalgisch verhaal, vanavond een niet onaangename chaos. Hetzelfde geldt voor afsluiter 35 Millimeter Dreams. Jeffreys moet stoppen, zegt hij, want hij houdt van ons, maar nog meer van zichzelf. Dat is wederzijds.

Garland Jeffreys in Paradiso, Amsterdam
Gezien op dinsdag 17 april 2018
Foto’s: Ans van Heck