Iron Maiden in Ziggo Dome (live-recensie)

De leden van Iron Maiden zinspeelden er in voorgaande jaren op dat hun ‘end of the road’ ook wel eens aanstaande zou kunnen zijn. Op zich geen rare gedachte natuurlijk. De mannen zijn allemaal in de zestig en drummer Nicko McBrain is zelfs de zeventig al gepasseerd. De energieke show in Amsterdam, met veel nieuw werk op de setlist, bewees echter dat de Britse metalband nog heel wat goede jaren in zich heeft.

Het is bijzonder om anno 2023 een optreden bij te wonen van een groep waarvan ik als slungelige puber in 1980 de eerste plaat kocht. Vooral omdat de band in kwestie geen versleten veteranenclub is, maar een springlevende groep die op het podium staat alsof er nog een hele wereld te winnen is. De relevantie van Iron Maiden wordt nog versterkt door de diversiteit van het publiek in de uitverkochte en bloedhete Ziggo Dome: van fans van het eerste uur tot jongeren die nog niet geboren waren toen de band zijn klassieke albums uitbracht.

Loyaal houtsoort

Het concert in Amsterdam is onderdeel van de huidige The Future Past Tour, vrij naar een van de songs op het actuele album Senjutsu dat twee jaar geleden verscheen. Het zou voor een band met een imposant verleden als dat van Iron Maiden een koud kunstje zijn om de avond te vullen met beproefde publieksfavorieten, maar de band ruimt traditioneel veel plaats in voor een nieuw album. Halverwege het optreden worden The Writing On The Wall, Days Of Future Past en Death Of The Celts gespeeld. Veelzeggend is dat in de toegift, doorgaans het moment waarop nog even wat hits in de strijd gegooid worden, ook nog eens het uitgesponnen Hell On Earth voorbijkomt.

Het publiek reageert welwillend, enthousiast zelfs. De Iron Maiden-fan is uit een heel loyaal houtsoort gesneden. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat de nieuwe nummers toch een beetje de vaart uit het optreden halen. Zanger Bruce Dickinson zit sinds zijn eigen spoken word-tournee op de praatstoel, maar zijn monologen houden de boel ook alleen maar op. Het zijn bescheiden kanttekeningen bij een optreden waarin Iron Maiden zich vooral van z’n beste kant laat zien.

Dubbelklapper

De sfeer zit er al meteen in als het vertrouwde Doctor Doctor van UFO via de PA wordt afgespeeld. Bassist Steve Harris is een hartstochtelijk fan van de Britse hardrockband en sinds jaar en dag wordt daar elk Iron Maiden-optreden mee voorafgegaan. Het wordt gevolgd door een flard van Vangelis’ soundtrack van Blade Runner. Heel toepasselijk, want het andere album dat tijdens de tournee centraal staat, is het futuristische Somewhere In Time uit 1986. De show opent met de dubbelklapper Caught Somewhere In Time en Stranger In A Strange Land. Alles valt meteen op z’n plaats. Het geluid is geweldig, Adrian Smith en Dave Murray vechten een paar heel smakelijke gitaarduellen uit en de derde gitarist Janick Gers gebruikt zijn instrument als vanouds vooral om te jongleren.

De revelatie van het optreden is vooral Bruce Dickinson. Een aantal jaren geleden keek de zanger de dood nog in de ogen, maar op deze zomeravond in Amsterdam draaft hij over het podium met een energie van iemand die twee keer jonger is. Ook vocaal heeft de menselijk sirene de boel weer voor elkaar. Vrijwel elke noot wordt moeiteloos gehaald. Het blok met nieuw werk wordt onderbroken door The Prisoner, het enige nummer dat gespeeld wordt van het iconische album The Number Of The Beast.

Deep cuts

In plaats van het overbekende en – laten we eerlijk zijn – ook wat doodgespeelde werk, is er ruimte voor een ‘deep cut’ als Alexander The Great van Somewhere In Time.  Een majestueuze song die ook nog eens geweldig neergezet wordt. Wie naar de Ziggo Dome is gekomen om luidkeels mee te zingen, wordt op de wenken bediend met Can I Play With Madness van het album Seventh Son Of A Seventh Son uit 1988. Het wordt gevolgd door een indrukwekkend Fear Of The Dark van het gelijknamige album uit 1992.

Het slotakkoord van het officiële deel van het optreden is het compacte Iron Maiden, te vinden op het Maiden-debuut dat ik een eeuwigheid geleden uit de bak van een platenzaak in Delft trok. De band komt terug voor een toegift die uit drie songs bestaat, het al genoemde Hell On Earth, gevolgd door de oudjes The Trooper en Wasted Years. Dan zit het erop, na twee uur heavy metal van Britse snit.

De zoveelste jeugd van Iron Maiden

Toen ik de bandleden jaren geleden interviewde, werd er nadrukkelijk gezinspeeld op een aanstaand pensioen. Vooral omdat de jaren gingen tellen, wat natuurlijk des te harder aankomt bij een groep die het van z’n energieke shows moet hebben. Sindsdien lijkt Iron Maiden aan een zoveelste jeugd begonnen te zijn. Het laatste studioalbum Senjutsu kreeg opvallend goede recensies en tijdens recente wereldtournees staat de band ouderwets geïnspireerd op het podium. De setlist bewijst bovendien dat Iron Maiden allerminst van zins is om te teren op het indrukwekkende verleden. Het einde van de weg lijkt nog lang niet in zicht.

Iron Maiden in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op dinsdag 11 juli 2023
Foto’s door Anne-Marie Kok