Hoera, A Campingflight To Lowlands Paradise vierde afgelopen weekend zijn vijfentwintigste verjaardag! Reden genoeg voor een flink feestje dus, met muzikale gasten als Editors, London Grammar, alt-J, Elbow, Mumford & Sons en At The Drive-In. Oh ja, en onze naamgever Iggy Pop was ook weer van de partij, net als op die allereerste editie in 1993.
Extra reden voor vreugde: voor het eerst in drie jaar is het festival te Biddinghuizen weer eens volledig uitverkocht. Of dat nu komt vanwege de speciale jubileumeditie of dankzij de geniale line-up: geen idee, maar het is sowieso goed nieuws voor de organisatie. Overigens werd de lijn die een paar jaar geleden werd ingezet qua geboekte bands en artiesten nadrukkelijk doorgezet: meer hiphop, vrolijke pop en elektronische muziek, minder pure rockbands en indierockbands en voor een portie fijne gitaarherrie lijkt anno 2017 al helemaal geen plaats meer op Lowlands, uitzonderingen als Architects en de uit zijn as herrezen post-hardcorelegende At The Drive-In daargelaten. Ergens is dat jammer, maar met (co-)headliners als Mumford & Sons, Editors, Iggy Pop en Elbow en een aantal toffe gitaarsnoepjes (o.a. The Veils, Ty Segall, The Pretty Reckless en A Blaze Of Feather, een ‘side project’ van Ben Howard) komt ook de morrende ‘wij-willen-gierende-snaren-horen’-groep net genoeg aan zijn trekken om ‘gewoon’ weer een kaartje te scoren.
Wat ook even gezegd moet worden: het terrein is behoorlijk aangepast. Zo zijn er voortaan twee ingangen om het festival te betreden vanaf de campings (vaarwel immense wachttijden om binnen te komen!) en zijn zowel de Bravo als de Alpha, het grootste podium van Lowlands, behoorlijk aangepast. In het geval van de Bravo is dat een immense vooruitgang, maar de nieuwe Alpha is even wennen. In plaats van een immense tent waar je met enige moeite 20.000 bezoekers in kon proppen, staat er nu een soort gigantische vliegtuighangar die voor het grootste deel open is. Het lijkt een compromis tussen een festivaltent (wat knusser en mocht het regenen, dan smelten niet al je bezoekers) en een openluchtpodium (veel meer capaciteit, maar minder sfeer), maar toegegeven: vooral tijdens de headliners blijkt het toch wel erg goed te werken. Waar het tijdens eerdere edities vaak knokken was voor een goed plekje om naar een van de afsluiters te kijken, is er nu simpelweg veel meer plaats en door in elk geval nog een stukje overkapt te hebben, zijn er meer mogelijkheden voor bijvoorbeeld een toffe lichtshow. Dus vooruit, we keuren ‘m goed. Hoe dan ook, nu over naar waar het echt om gaat op dit feestje: de muziek!
Vrijdag
Hij is een van die twee gasten van het Vlaamse Balthazar. J. Bernardt (15:00, India), Jinte Deprez dus, met een sexy stem en een debuutplaat nog verslavender dan de geitenkaaspizza’s tegenover de India. In zijn lange, bruine overjas kijkt hij trots het meeswingende publiek in. Zelf is hij net zo fan van z’n opzwepende melodieën als het stel manische freestylers achterin de zaal, want de slotakkoorden van nummers als Wicked Streets en Running Days zet hij op repeat en repeat en repeat. Als een dirigent met de beat als dirigeerstok maant Deprez ons om te dansen en te blijven dansen. Een heerlijke opwarmer voor een lang en glorieus Lowlands-weekend. (JE)
Je moet ervan houden, maar niemand kan ontkennen dat wanneer een nummer van Sean Paul (16:00, Alpha) wordt gedraaid het knap lastig is om stil te blijven staan. Dit wordt tijdens zijn optreden perfect geïllustreerd door een man van middelbare leeftijd die bovenop een plateau zijn billen in glitterlegging heen en weer schudt alsof hij Beyoncé is. Je kunt er gewoon niet omheen: ‘Seannah’ Paul zingt en wij dansen. Zelfs een paar harige rockers met kisten deinen stiekem mee met Temperature. We hebben het wel gezien, hoor. (CF)
Wat doet het zusje van Beyoncé op Lowlands?! Voor de festivalgangers die net onder een steen en/of hun tent zijn uitgestrompeld: Solange (18:45, Bravo) doet vooral heel erg wat ze zelf wil, namelijk op ultiem sensuele wijze zingen over de grillen in het dagelijks bestaan van een donkere vrouw. Alles wat de zangeres nodig heeft voor het neerzetten van een goede show is aanwezig: zwoele R&B, abstracte danspasjes en haar eigen zuivere stem, die vermoeiend schel en vrij letterlijk door de Bravo galmt. Ja, alles is aanwezig – maar komt helaas totaal niet over door het slechte geluid. (EvdV)
Waarom Iggy Pop (20:35, Bravo) geen headliner is in plaats van het gaapwaardige the xx: Joost mag het weten, maar het interesseert de ouwe held duidelijk geen ene moer. Net als dat het hem geen ene moer uitmaakt wat de ongeschreven regels zijn van een festivalshow. Veel artiesten bewaren hun hitjes voor het laatst, maar Iggy speelt doodleuk I Wanna Be Your Dog, The Passenger en Lust For Life in het eerste kwartier van zijn show. Hebben we meteen het festivalmoment van Lowlands 2017 genoemd: het massale ‘la-la-la-la-la-la-la-la’-gekrijs van de terecht uitzinnige menigte tijdens The Passenger. En wat een energie heeft deze man! De gemiddelde leeftijd van de LFL-verslaggevers ligt een decennium of vier lager dan die van de zeventigjarige Iggy, maar terwijl wij elke avond meer dood dan levend onze tentjes inkruipen, sprint, zingt, springt en schreeuwt onze nog immer shirtloze held dat het een lieve lust (for life, hah!) is [excuus voor deze grap, ondergetekende zit er dus echt doorheen na drie dagen festival]. Hij stond al in 1993 op Lowlands – en over nog eens vijfentwintig jaar staat hij er vermoedelijk weer. (MC)
Meneer Ty Segall (22:00, India) kan een goed showtje opvoeren. Toen Lust For Life hem afgelopen jaar zag spelen op Down The Rabbit Hole, had hij net zijn duivelse conceptalbum Emotional Mugger uitgebracht en schreeuwde en krijste hij alsof hij bezeten is door een garagerock-demon. Maar op Lowlands is Ty gewoon Ty. De blonde garagerock-reus houdt het sfeertje lekker relaxt, maar dat weerhoudt de toeschouwers er niet van om alsnog een pit te bouwen en even flink te crowdsurfen. Al speelt hij niet altijd even hard, het feestje voor Ty Segalls podium blijft altijd snoeihard. (CF)
Zaterdag
Met lichte nieuwsgierigheid slepen we ons op vrijdag naar de Heineken voor een potje verstoppertje. Want wie Ben Howard weet te spotten – hij zit verscholen en in elkaar gedoken op het podium met een pet over z’n ogen – verdient een applausje. A Blaze Of Feather (13:15, Heineken) heeft pas onlangs z’n mysterieuze dekmantel afgegooid en staat nu te shinen op alle grote festivals. Gek hoor, met Ben Howard in je projectteam – de ware reden dat de Heineken vandaag volgepakt staat. Mickey Smith en India Bourne spelen al geruime tijd met Howard, maar nu zijn de rollen omgedraaid en vormen zij het frontduo van de band die van elk nummer een melancholisch stemmingsstukje maakt. Bloedmooi die galmende gitaarharmonieën, maar iets meer pit zou de band niet misstaan. (JE)
We moesten onze ledematen en stembanden even bij elkaar grabbelen, maar uiteindelijk blijkt het optreden van The Shins (17:00 uur, Heineken) de perfecte show te zijn om ons op te laden voor de beste avond Lowlands van heel het weekend – vooral muzikaal gezien. Wat een energie en zichtbaar plezier! The Shins van muziekprofessor James Mercer gaat nu alweer zo lang mee dat Mercer lachend kan kiezen welke klassiekers uit hun groeiende, muzikale garderobe ze willen spelen: New Slang, Australia en Simple Song zijn daarmee ontpopt tot de meest kleurrijke sing-a-longs van de dag, met Sleeping Lessons als eclatant klapstuk. (JE)
Het engelengezang van Hannah Reed lokt iedere nog twijfelende Lowlandsganger zonder omwegen naar de Bravo. De lokroep van de zangeres, en tevens het visitekaartje van het jonge trio London Grammar (18:40, Bravo), streelt zuiver en zonder uitglijers ieders trommelvliezen. Het zorgt voor een constant kippenvelmoment, met name bij Nightcall, Strong en het absoluut waanzinnige Wasting My Young Years: een hymne speciaal voor alle jongeren in de zaal die dan ook met enige, herkenbare frustratie het nummer luidkeels meezingen. Een intrigerend filmische show, zonder verrassingen, met visuals van de apocalyps op de achtergrond. Om de sfeer iets te verlichten. (JE)
Op voorhand leek de behoorlijk hoge plek op het affiche voor alt-J (19:35, Alpha) wat optimistisch. Goed, debuutalbum An Awesome Wave (2012) en album nummer twee This Is All Yours (2014) van deze arty folktronica-band deden het buitengewoon goed, maar het onlangs verschenen Relaxer kreeg toch heel wat minder applaus en ook de livereputatie van de groep laat enigszins te wensen over. De gok pakt echter heel behoorlijk uit. De podiumpresentatie van alt-J is nog steeds op z’n zachtst gezegd wat statisch en die Donald Duck-stem van Joe Newman moet je liggen, maar de setlist is beresterk (lees: weinig van Relaxer, op prima singles als 3WW en In Cold Blood na) en de heren spelen heel wat strakker dan bijvoorbeeld toen ze mochten headlinen op Best Kept Secret 2015. Een prima opwarmer voor headliner Editors, dus. (MC)
Er zijn maar weinig bands die jonger zijn dan een jaar of vijftien à twintig en een fatsoenlijke headlineshow kunnen geven, maar met Editors (21:45, Alpha) in de line-up verzekeren festivals zich altijd van kwaliteit. De band is dan misschien niet ruig of rock & roll (wat dat dan ook precies mag zijn), maar het zijn professionele muzikanten die altijd een fantastische solide show neerzetten. Bovendien hebben ze hun muzikale stijl in de loop der jaren flink kunnen ontwikkelen zonder hun oude fans te verliezen, terwijl ze een nieuwe generatie aan zich hebben gebonden. An End Has A Start blijft een topnummer, maar de tieners die naast papa en mama uit hun dak gaan, brullen het hardst mee met Ocean Of Night. (EdG)
Zondag
De vorige show van The Veils (15:00, India) op Lowlands, in 2013 in dezelfde India-tent, was niet een van de beste van deze indierockband. Destijds stond de tour in het teken van het toen net verschenen, voor Veils-begrippen mindere album Time Stays, We Go en speelde de groep rommelig en schijnbaar minder geïnspireerd, maar wie frontman Finn Andrews en co. tijdens een van de recente clubshows aan het werk zag, weet dat ze het heilige vuur hebben hervonden. Dat bleek ook al op het meest recente studioalbum Total Depravity (2016), waarop zelfs enige elektronica is doorgedrongen in Andrews’ bezeten Nick Cave-light-songs. Het optreden op Lowlands 2017 staat dan ook grotendeels in het teken van die plaat en da’s bepaald geen straf, want liedjes als het funky Low Lays The Devil, het manische Here Come The Dead, het bevreemdende Axolotl en het bloedmooie Swimming With The Crocodiles behoren tot het beste Veils-materiaal. Mopperende fans van het eerste uur worden geplezierd met waanzinnige versies van oudjes als Nux Vomica en Jesus For The Jugular, maar dat is eigenlijk niet meer dan een fijne bonus. Wat een band, wat een bezieling. (MC)
Eerder dit jaar verscheen na zeventien jaar een nieuw album van deze pioniers van de post-hardcore en nu staan ze voor de tweede keer sinds 2001 in Nederland op de planken: de heren van At The Drive-In (16:45, Bravo). Reden genoeg voor een feestje, zou je zeggen, maar helaas dachten Cedric Bixler (zang), Omar Rodriguez-Lopez (gitaar) en hun collega’s daar blijkbaar anders over. Kneiterhard spelen is prima, maar niet als je het zo godvergeten slordig doet – en dan hebben we het nog niet gehad over de zeldzaam vals krijsende Bixler. De band heeft het blijkbaar zelf ook door en kapt er een kwartier te vroeg mee, na een overigens degelijke uitvoering van prijsnummer One Armed Scissor. Zonde hoor, en mede dankzij deze zeperd missen we nu The Mars Volta (die andere band van Bixler en Rodriguez-Lopez, die in 2012 implodeerde) alleen maar meer. (MC)
“Snel, snel!”, roept een meid tegen een van haar vrienden, die krampachtig een joint uit een kokertje probeert te schudden. Cypress Hill (17:45, Alpha) zet I Wanna Get High in en in alle hoeken van het veld komen aanstekers en jointjes uit de zakken. Wie had gedacht dat een band die – laten we eerlijk zijn – voornamelijk geliefd is onder mensen die regelmatig de coffeeshop induiken, zo’n volgepakt en energiek optreden konden geven. De mannen van Cypress Hill maken er echt werk van en betrekken het publiek tijdens bijna elk nummer bij hun show. Het is allemaal enorm ingestudeerd, maar dat geeft niet. De toeschouwers smullen ervan en gaan daarna waarschijnlijk met enorm kleine oogjes verder aan hun Lowlands-avontuur. (CF)
The Pretty Reckless (19:10, Heineken) begon ooit als een puberaal poprockbandje met zangeres Taylor Momsen, die overal tegenaan schopte door als schaarsgeklede minderjarige te zingen over seks en drugs. De onderwerpen van de nummers zijn wat dat betreft niet veranderd en de inmiddels 24-jarige blondine klinkt nog steeds alsof haar standaard ontbijt bestaat uit een pakje peuken en een lijntje coke. Toch heeft de muziek sindsdien een enorme groei doorgemaakt, iets wat de band er zelf lekker dik bovenop legt door bijvoorbeeld sneller te spelen dan op plaat en oude hits te voorzien van nieuwe, betere gitaarsolo’s. Maar het is Taylor die haar charmes, prachtig rauwe stem en immense energie in de strijd gooit in een poging het publiek omver te blazen – en daarin genadeloos slaagt. (EvdV)
Terwijl behoorlijk wat Lowlanders hun heil zoeken bij de maffe elektronica van Nicolas Jaar in de Bravo of zich alvast richting de Alpha spoeden voor het banjospektakel van Mumford & Sons sleurt ondergetekende zijn kapotte lichaam naar de Heineken-tent, waar synthpoppers Future Islands (21:00, Heineken) hun kunstje mogen verrichten. En dat was een goede keuze, want mijn god: frontman Sam Herring is met afstand de meest imponerende frontman van heel Lowlands 2017. Hij danst bizar, zingt prachtig en grunt(!) af en toe op een manier dat de gemiddelde black metal-zanger zal zeggen: nou nou jongen, moet dat zo hard – wat een held! En tegelijkertijd zijn de liedjes zo opbeurend en meeslepend dat alleen de grootste barbaar of zuurste zuurpruim niet met een immense grijns op zijn of haar kop staat te kijken en/of maf meedanst. Een van de absolute hoogtepunten. (MC)
De confettikanonnen, het veld vol telefoons die als aanstekers fungeren, de halve uit plantenbakken gesjorde bomen die boven het publiek uittorenen of de gast met penislegging in het publiek: slechts een selectie dingen die interessanter waren om naar te kijken dan de daadwerkelijke show van Mumford & Sons (21:45, Alpha) op zondagavond in de Alpha. Niet dat het per se slecht is – Marcus Mumford jengelt z’n infantiele liefdesteksten zo goed als hij altijd doet terwijl zijn zonen opgefokt o.a. de banjo bedienen – maar in de bijna anderhalf uur durende show hadden we ook onze lever opnieuw in een plas Heineken kunnen dippen al dansend op muziek waar wél sfeer in zit. De hitjes (Little Lion Man, The Cave, I Will Wait) doen het zoals gewoonlijk enorm goed bij het handjesklappende volk, maar als je na elke hit drie indrukwekkend geestdodende nummers inzet, ben je onze aandacht toch echt kwijt aan een langsmarcherend kunstproject. Of een vliegtuig dat overvliegt. Nee, Mumford & Sons is zéker niet de waardige afsluiter van een fantastische vijfentwintigste editie van dit festival. (JE)
Ook gezien
Nothing But Thieves (vrijdag, 14:15, Alpha)
Dertien-in-een-dozijn wannabe stadionrock van een bandje dat graag Muse wil zijn, maar niet goed heeft afgekeken. En wil iemand die zanger van het podium sleuren? (MC)
Glass Animals (vrijdag, 15:20, Heineken)
Dromerige en onbegrijpelijke teksten plus een trippy mix van indiepop, r&b en nog een hele hoop hippe genres. Klinkt verwarrend, maar is in de praktijk enorm mooi. (CF)
Pvris (vrijdag, 16:40, India)
Amerikaanse band die post-hardcore, alternatieve rock en knuffelige electropop in een soort eigenwijze blender gooit, maar het werkt perfect voor zowel de stille genieters als de uitbundige dansers. (EvdV)
Tove Lo (zaterdag, 15:00, Bravo)
Deze hitjesmachine klinkt live loepzuiver terwijl ze zingt over seks en haar tieten flasht. Niet verrassend, wel gewoon goed. (EvdV)
Sampha (zaterdag, 15:10, Heineken)
Deze zoetgevooisde Brit werkte al lang samen met grootheden uit de r&b- en elektronicawereld, maar mag nu eindelijk laten zien dat hij het met zijn eigen band – en piano – ook verbluffend mooi doet op het podium. (EdG)
Elbow (zaterdag, 20:40, Bravo)
Altijd een zekerheidje, deze Britse ‘dad-rockers’. Beschaafd, even verrassend als pestweer op een festival, een tikkeltje gezapig maar kwalitatief erg goed. Alweer, dus. (MC)
Hurrah For The Riff Raff (zondag, 12:00, India)
Zeer prettige verrassing, deze folkrock- annex Americana-band die niet vies is van enig politiek engagement. Inclusief de beste cover van Springsteens Dancing In The Dark aller tijden. (MC)
D.D Dumbo (zondag, 13:30, India)
De bescheiden Oliver Hugh Perry en zijn band nodigen het publiek in de India met een heel scala aan instrumenten en ritmes uit om voorzichtig een dansje te doen en zich te verwonderen over deze gekke – maar erg leuke – verschijning op de vroege zondagmiddag. (EdG)
A Campingflight To Lowlands Paradise 2017
Gezien op 18, 19 en 20 augustus 2017
Foto’s: Bert Treep (vrijdag en zaterdag) en Megin Zondervan (zondag)
0 Reacties