The Analogues – Sgt. Pepper’s 50 Jaar in de Ziggo Dome

Hoe klinkt Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band als live-uitvoering? Lang hebben we erop moeten wachten, maar enkele maanden geleden was het dan eindelijk zover: de Nederlandse band The Analogues durfde het aan de legendarische Beatles-plaat integraal voor publiek op te voeren. Compleet met arrangementen, instrumenten en geluidseffecten die het origineel akelig dicht benaderen, stond de groep gisteravond op de planken van Ziggo Dome voor de vijftigste verjaardagsviering van Sgt. Pepper. Voor de ware Beatles-liefhebber werd het een avond om van te smullen, met integrale uitvoeringen van Magical Mystery Tour en Sgt. Pepper, én daarna nog een bonusset met gastoptredens.

Het verhaal is bekend: na hun concertreeks in de VS besloot The Beatles in 1966 om te stoppen met toeren. De geluidstechniek was in die tijd niet helemaal geschikt voor de steeds grotere stadions waar de band speelde, en in combinatie met het geschreeuw van tienduizenden fans werd het voor John, Paul, George en Ringo steeds lastiger zichzelf tijdens optredens te kunnen horen. De mannen waren bovendien vermoeid geraakt, na drie jaren van aanhoudende Beatlemania en het vele reizen. Tel daarbij de controverse en een aantal incidenten op die Lennon had veroorzaakt met zijn ‘bigger than Jesus’-uitspraak, en we begrijpen waarom The Fab Four in het najaar 1966 besloot zich uitsluitend nog op studiowerk te richten. In december van dat jaar werd zodoende begonnen met de opnames voor een meesterwerk dat de band zelf nooit live zou uitvoeren: Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.

Vandaag, op de dag af vijftig jaar na de Britse release van Sgt. Pepper op 1 juni 1967, betreedt The Analogues het podium van Ziggo Dome in Amsterdam. De vijfmansformatie bestaat sinds 2014 en heeft het sindsdien erg druk met optredens in Nederland, België, Duitsland, Frankrijk en Engeland. Er is veel vraag naar de band, die wordt geroemd om zijn streven de Beatles-sound van na 1966 zo dicht mogelijk te benaderen. In Ziggo Dome gaan we vanavond terug naar het jaar 1967, toen The Beatles behalve Sgt. Pepper ook  Magical Mystery Tour uitbracht. Beide albums worden door The Analogues in het geheel gespeeld. Ik weet dat het geen sinecure zal zijn alle klanken precies als op de plaat na te bootsen, en ben dan ook zeer benieuwd naar het resultaat; naar de partijen en klank van de instrumenten, maar meer nog naar de kleine details die in de albums verborgen zitten en die je soms pas gaan opvallen na vele keren luisteren.

Beatles-waardig slot
We trappen vanavond af met Magical Mystery Tour. De setlist wordt netjes afgewerkt in volgorde van de tracks op het album. Na de titelsong gaan we door met Your Mother Should Know en belanden dan bij Lennons I Am The Walrus. De nauwkeurigheid van The Analogues valt me al meteen op in de partijen van het tiental blazers en strijkers, die exact klinken als op de lp. Een nóg groter genot zit ‘m wat mij betreft in kleine dingetjes: het pianospel in het outro van Magical Mystery Tour, het radiogeluid in I Am The Walrus, het gekke ietwat vals klinkende orgeltje in Baby You’re A Rich Man, de brandweerbel in Penny Lane en de blokfluit en dubbele(!) mondharmonica’s in Fool On The Hill. Ook alle riedeltjes in Blue Jay Way (niet de beste song van het album, maar er gebeurt veel interessants in het nummer) zijn precies nagebootst als op vinyl. Speciale aandacht verdient ook de voortreffelijk klinkende piccolotrompet in Penny Lane. Dat een enkele gitaar soms net iets te hard klinkt mag de pret niet drukken. Vooraf was ik benieuwd hoe The Analogues zouden omgaan met de fade outs van bijvoorbeeld Hello Goodbye, Strawberry Fields Forever en All You Need Is Love. Deze zijn live lastig na te bootsen, maar de heren van The Analogues hebben voor elk nummer een eigen Beatles-waardig slot bedacht.

Na een korte pauze is het dan tijd voor hetgeen waar het allemaal om draait op deze bijzondere dag: het jarige Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Ook dit dertien nummers tellende album wordt precies neergezet zoals het op de plaat klinkt. Voor de titelsong wordt een blik hoornisten opengetrokken, een harpspeelster bestijgt het podium voor het wonderschone She’s Leaving Home en in When I’m Sixty Four komen klarinetten tevoorschijn. Bij de Harrison-compositie Within You Without You zien we behalve een sitar nog meer Indiase instrumenten, zoals de dilruba, de tabla en de tanpura. Tussendoor vertellen de leden van The Analogues leuke anekdotes over de muziek en over de vele instrumenten die gebruikt worden.

Wie zich op de stemmen van The Analogues focust, hoort uiteraard dat het hier niet de Beatles zijn die staan te spelen. Maar voor de rest is het wonderbaarlijk gedaan. Voor elk effect, voor elk geluidje is moeite gedaan. Ter illustratie: enige weken terug las ik dat bandlid Bart van Poppel op zoek was naar één bepaald kattengeluidje dat voorkomt in Good Morning, Good Morning. Hij had een bak met 800 verschillende miauwtjes, maar de juiste zat er niet tussen. Uiteindelijk slaagde hij er via een Duitse kennis in alsnog precies de goede sound te vinden. Om sommige effecten helemaal gelijkend te laten klinken reisde de band zelfs speciaal af naar de Abbey Road-studio’s in Londen. Zo ook voor het einde van A Day In The Life, dat werd opgenomen door de muzikanten een aantal keer te overdubben, totdat het precies zo klonk als de 160 muzikanten op de lp. Dit effect wordt vervolgens afgespeeld tijdens de live-act.

Tutti frutti-dessert
De derde set is een tutti frutti-dessert van verschillende Beatles-interpretaties. The Analogues krijgt hierbij hulp van o.a. Douwe Bob (Get Back), Dave von Raven (I Call Your Name en I Want To Hold Your Hand) en Barry Hay (Happiness Is A Warm Gun en Lady Madonna). Tussendoor vraagt de band nog even aandacht voor de in de zaal aanwezige Geoff Emerick, die tussen 1966 en 1969 als geluidstechnicus aan Abbey Road zijn bijdrage leverde aan menig Beatles-album. Het hoogtepunt van de derde set wordt gecreëerd door Paul de Munnik die een intieme versie van For No One (enkel zang, piano en hoorn) ten gehore brengt. Het slot is weer voor The Analogues, die met Got To Get You Into My Life en Golden Slumbers voor een passend einde zorgt. De mannen komen nog één keer terug met Revolution, en dan is het na bijna vier uur muziek eindelijk mooi geweest.

The Beatles heb ik helaas nooit zien optreden, maar het is een bijzondere ervaring de latere albums op deze manier zo knap live te horen en zien spelen. Het is enigszins te vergelijken met klassieke muziek, die nog altijd door orkesten wordt uitgevoerd zoals de componisten het een paar honderd jaar geleden bedoeld hebben. Zou het in de toekomst ook die kant op gaan met klassieke popalbums? Kunnen we meer integrale uitvoeringen verwachten van meesterwerken uit de popmuziek? Ik zou ervoor tekenen. Aan The Analogues zal het in elk geval niet liggen: de band heeft al aangekondigd volgend jaar met White Album te gaan toeren.

The Analogues in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op donderdag 1 juni 2017
Foto: Michel Mees