De casual fan die puur en alleen voor herkenning kwam, kon voor de pauze al afdruipen. Todd Rundgren propte woensdag in Paradiso zo’n beetje al zijn grootste klassiekers in de eerste set, om de rest van de avond de ware ‘Todd-heads’ te plezieren met obscuurder werk. Ter promotie van zijn zeer lezenswaardige autobiografie The Individualist bediende de zanger, multi-instrumentalist, songwriter en producer beide kanten van zijn fanbase, compleet met rommelige Q&A-sessie.
De joviale Rundgren benadrukt het vanavond zelf nog maar eens: er is een scheidslijn tussen het publiek dat hem in 1972 ontdekte dankzij de ‘ear-catching melodies’ op het briljante dubbelalbum Something/Anything? en de mensen die een jaar later aanhaakten dankzij het even knappe, maar veel freakier A Wizard, A True Star. Michael D’Addario van het jonge bandje The Lemon Twigs – grote bewonderaars van Rundgren, en andersom – verwoordde die verdeling vorig jaar treffend in een interview met Lust For Life: “Todd begon zijn carrière als een soort tieneridool en toen het mainstreampubliek daarna afhaakte, bleef zijn echte fanbase over.” Rundgren zelf daarover: “De mensen die bleven, beseften steeds meer dat elk album weer anders wordt dan het vorige. Daar moesten ze maar aan wennen.”
Tijdens het maffe, bijna cabareteske An Elpee’s Worth Of Toons komen ze op het videoscherm nog maar eens voorbij: de covers van al die uiteenlopende lp’s (of ‘plastic waffles’, zo je wilt) waar Rundgrens naam op prijkt, waarvan de bekendste zonder twijfel het door hem geproduceerde Bat Out Of Hell van Meat Loaf is. En wat te denken van Stage Fright van The Band, het debuut van New York Dolls en XTC’s Skylarking? Alleen al vanwege zijn werk als producer en engineer heeft hij in ieder geval het eerste deel van de titel ‘A Wizard, A True Star’ ruimschoots verdiend.
Focus op het verleden
Vanavond staat echter het eigen werk van de inmiddels zeventigjarige Rundgren centraal. En hoewel hij in 2017 na twee beroerde elektronische albums een best aardige duettenplaat (White Knight) uitbracht, ligt de focus zeker in de eerste helft van de show op het verre verleden. De man voert ons zelfs helemaal terug naar het psychedelische tijdperk met sixties-’nugget’ Open My Eyes, dat hij destijds met zijn bandje Nazz opnam. Hello It’s Me, een van de fraaiste ballads ooit geschreven, krijgt eveneens een aardige uitvoering – al wappert de melode alle kanten op terwijl Rundgren over het podium loopt met een zonnebril op zijn hoofd en een retro-jarenvijftigmicrofoon in zijn hand.
Alle ‘hits’ – voor zover daar sprake van was in Nederland – worden vakkundig afgewerkt, inclusief de eerste succesvolle solosingle in Amerika (We Gotta Get You A Woman), het dankzij The Virgin Suicides herontdekte A Dream Goes On Forever en de protopowerpopsong Couldn’t I Just Tell You. Daarbij valt op dat Rundgren nog een, zeker voor zijn leeftijd, indrukwekkend vocaal bereik heeft en de allerhoogste noten niet schuwt. Als gitarist imponeert hij vooral in het lekker vuige Black Maria, ook al grijpt hij één keer mis wanneer hij tegelijkertijd zingt en speelt. Tijdens Can We Still Be Friends – ook bekend in de versie van Robert Palmer – verschijnen op het scherm aandoenlijke foto’s van een jonge Todd met enkele beroemde vrienden, onder wie David Bowie, Iggy Pop, Alice Cooper en Freddie Mercury.
Rappende Rundgren
Rundgren en zijn vijfkoppige band verdwijnen na een krap uurtje weer van het podium en laten verdacht lang op zich wachten. Bij terugkomst blijkt waarom: vanavond wordt iets nieuws geprobeerd. Een heuse Q&A, waarbij de artiest van tevoren ingesproken vragen beantwoordt. Het videoscherm werkt niet echt mee, maar de ontwapenende en zelfspottende muzikant maakt er toch een geinig intermezzo van, waarbij hij onder meer verklapt dat er een samenwerking met hiphopgroep The Roots in de pijplijn zit. Die aankondiging ontlokt enkele verbaasde kreten uit de zaal. Toch hoeft niemand er echt van op te kijken, zo blijkt wanneer Rundgren weer overgaat op het muzikale deel van de show. ‘The artist formerly known as TR-i’ bracht in 1995 namelijk het lied The Individualist uit, waarin hij de rapper uithing. En ja, in Paradiso staat dat nummer uit zijn TR-i-periode dus ook op de setlist.
Veel indrukwekkender zijn de andere minder bekende songs die de tweede set beslaan, waaronder het mysterieuze Tiny Demons en het aanstekelijke The Want Of A Nail. “Ik vond het tweede deel misschien nog net iets leuker”, biecht een bezoeker zelfs op bij de garderobe, na afloop van deze uitstekende show. Het obscuurdere werk maakt niet veel minder waardering los in de zaal dan de nummers in het eerste uur. En zo lijkt het in Nederland behoorlijk mee te vallen met die scheidslijn binnen Rundgrens fanbase.
Todd Rundgren in Paradiso, Amsterdam
Gezien op woensdag 3 april 2019
Foto’s: Bernard Bodt
7 Reacties
Heb vanaf de eerste minuut genoten van deze nog immer inspirerende alleskunner samen met zijn vaste bandleden was het een heerlijke, zelfs een feest achtinge avond!!
Leuk waren ook de vele LP hoezen van bands of solo artiesten waar hij de producer van was! Is het toeval dat ik velen van deze LPs ook werkelijk bezit?? Laat ik het er maar ophouden dat ik al velen jaren een Todd virus heb .
Nu heb ik tot nu toe zeer veel concerten meegemaakt tot nu toe, maar dit is de eerste waarbij wij niet door hadden dat er een pauze was: er werd niets over aangekondigd (meestal wordt dit gemeld), info vooraf daarover hadden wij niet. Vele mensen vroegen stampvoetend om een toegift (wij waren dus niet de enigen die dachten dat het over was). En die toegift kwam maar niet. Kortom wij vertrokken na een kwartier, denkend dat er geen toegift zou komen en dat het concert was afgelopen, niet wetende dat het hier toch een pauze betrof.
Jammer.
Het concert voor de pauze was geweldig en zeer sfeervol. En Todd is goed bij stem. Erg genoten wan alle mooie songs die hij voor ons zong.
Jammer van die pauze. Ik ben zelf geluidstechnicus, maar heb vooral in theaters en concertgebouwen gewerkt, waar een pauze meer voorkomt, maar ook netjes wordt aangekondigd. Stukje beroepsdeformatie dat ik bleef staan. Te gek dat je toch een topavond had!
vond hem in topvorm. moest helaas tijdens de pauze naar huis ivm gedoe met de NS. heeel erg jammer!
Hou op over de NS. Er reed dus werkelijk niks. Na uren in een bus kwam ik op Den Haag CS, waar mijn taxi ook nog door zo’n lul in een hesje voor mijn neus werd weggepikt. Marja, alles over om Todd te zien ;)
Ben het zeker eens met Dominique: Todd haalt vocaal met ogenschijnlijk speels gemak nog steeds de hoogste noten, prachtig.
Ik heb van het begin tot het eind genoten van zijn optreden. Volgende keer keer ben ik zeker weer van de partij !
Het geluid was verschrikkelijk, ik hoorde alleen maar de ongelofelijk harde bas. Ik snap niet dat een geluidstechnicus daar niets aandoet. Tood kwam er maar amper bovenuit. Echt zonde, want de nummers zijn natuurlijk geweldig. Ik weet zeker dat het een heel goed concert had kunnen zijn als het geulid wat beter afgesteld was. Heel jammer. Mijn oren waren erg blij dat ik besloot om voor de toegift (die later de 2e set bleek te zijn) naar buiten te gaan.