Black Sabbath is bezig met een afscheidstournee, de mannen van Status Quo bergen na een laatste concertreeks min of meer hun elektrische gitaren op, Aerosmith wil in 2017 een punt achter de (live)carrière zetten. Héél even leek ook de toekomst van ZZ Top onzeker, nadat frontman Billy Gibbons vorig jaar zijn soloplaat Perfectamundo aankondigde. Maar, zo verzekerde hij Lust For Life, “De band blijft onze ‘main man’ en dit project is slechts een uitstapje.” En dus trekken hij en zijn al dan niet bebaarde vrienden inmiddels weer vrolijk de wereld rond en bracht de Hell Raisers Tour het bekendste Texaanse rocktrio gisteravond weer naar de Heineken Music Hall.
Wie ZZ Top eens live wilde zien, kreeg de afgelopen jaren genoeg kansen. Voordat de ‘sharp dressed men’ met de epische baarden – en de meestal baardloze drummer met de even epische naam Frank Beard – in ietwat routineuze modus een headlinerset op Bospop 2015 afwerkten, werden zij een jaar eerder immers ook al verwelkomd door de HMH. En ook toen sleepten ze The Ben Miller Band mee als support act. Een uitstekende keuze, zo blijkt weer wanneer dit viertal haast evenveel entertainment brengt als de hoofdattractie, dankzij aanstekelijke covers van The House Of The Rising Sun en Black Betty, knappe onderlinge wisselingen van instrumenten én baarden van bijna ZZ Top-achtige proporties bij driekwart van de band uit Joplin, Missouri. Het vierde lid is namelijk een dame (Rachel Ammons), wier stemgeluid doet denken aan dat van… Janis Joplin!
Zo’n instrumentenwisseling vindt later op de avond overigens ook bij ZZ Top zelf plaats. Of in ieder geval bij bassist/co-zanger Dusty Hill, die eerder dit jaar na een jammerlijke val geblesseerd raakte aan zijn schouder en voor het wat meer commerciële werk uit de jaren tachtig (Gimme All Your Lovin’ en de andere hits van multi-millionseller Eliminator) zich even kan ontdoen van die zware basgitaar om over te schakelen naar de synthesizer. Maar afgezien van die kleine wijziging op instrumentaal vlak en een meer sobere podiumpresentatie wijkt de show niet bijzonder veel af van de voorgaande bezoekjes van ZZ Top aan Nederland.
Ook de setlist toont vrij veel overeenkomsten met die van Bospop vorig jaar. Hier en daar wordt een nummer ingeruild voor bijvoorbeeld Rough Boy, de eighties-ballad met de geinige futuristische videoclip en – ook vanavond – een van Gibbons’ fijnste gitaarsolo’s. Slechts twee krakers van het uitstekende meest recente album La Futura (I Gotsta Get Paid en Chartreuse) staan er nog tussen, verder werpt ZZ Top in hoog tempo en met weinig onderbrekingen vooral de bekendere fanfavorieten de zaal in. Wie de Greatest Hits-verzamelaar met de grootborstige blondine op de hoes in huis heeft, zal weinig moeite hebben minstens de helft van de gespeelde songs te herkennen.
Vierde ZZ Top-lid
Gibbons, Hill en Beard openen zoals gebruikelijk energiek met Got Me Under Pressure, waarin de zang helaas nog wat onverstaanbaar is. Verder wisselen ze handig opwekkende rocksongs als Legs, Sharp Dressed Man en I’m Bad, I’m Nationwide af met onder meer de meeslepende bluescombo Waitin’ For The Bus/Jesus Just Left Chicago en de Hendrix-cover Foxy Lady, met altijd een hoofdrol voor het ronkende, piepende gitaarspel van de frontman. Gaandeweg besteedt het drietal weinig tijd aan interactie met de fans, die ondanks de vrij korte wachttijd tussen shows in Nederland kennelijk nog niet ZZ Top-moe zijn en de HMH toch weer aardig weten te vullen. Geen woord bijvoorbeeld over de vorige week overleden producer en manager Bill Ham, volgens de band ‘het vierde lid’ van ZZ Top.
Met glitterjasjes en al (een ZZ Toppers-grapje is snel gemaakt) keren de mannen na een korte onderbreking terug voor classic rock-radiostandards La Grange en Tush. En hoewel er grote ‘no smoking’-afbeeldingen in het gebouw geplaatst zijn, geldt die waarschuwing blijkbaar niet voor Billy Gibbons, die ergens boven die enorme baard een peuk in zijn mond gestopt krijgt en al stomend het laatstgenoemde, door Hill gezongen nummer afrondt. Ja, de Elvis-cover Jailhouse Rock heeft iets van een anticlimax en anderhalf uur speeltijd is wel een beetje aan de magere kant. En ja, de band maakt dus weinig ruimte vrij voor interactie met het publiek. Maar toch, áls Gibbons de microfoon pakt om daarin ‘Are you having a good time now?’ te brommen, kun je die vraag bijna niet ontkennend beantwoorden.
ZZ Top in de Heineken Music Hall, Amsterdam
Gezien op maandag 27 juni 2016
Foto´s: Luuk Denekamp
5 Reacties
Prima recentie Dominique. Was er voor de 8e keer bij en vond de wisselingen van Dusty van bas naar keyboard wel wat hinderlijk. Het verstoorde de podiumact van de band. Billy was verder wel op dreef. Alleen bij drummer Frank leek de lol er een beetje af. Niet hun beste concert. Dat was voor mij Vredenburg 20 oktober 1981. El Loco tour. Toen nog jong en fris. Maar al met al nog wel zeer de moeite waard.
Niet hun beste concert, schrijft Larzz. Dat lijkt me het understatement van de eeuw. Dit was het allerslechtste, meest ongeinspireerde concert dat ik ooit heb gezien. Voor het eerst in mijn leven ben ik voortijdig weggegaan bij een concert. Het geluid was ongeloofelijk slecht. Gitaar was nauwelijks te horen boven de afgrijselijk versterkte drums (bass op de snare en andere nare popsounds). Maar het ergste was de lusteloosheid van het stel en ieder gebrek aan show. De drummer speelde obligaat zijn clicktrack vol en viel van ellende bijna in slaap. Dee bassist achter dat keyboard is echt geen gezicht. Zag eruit als een dronken kerstman op een Duits kantoorfeestje. Kijk dan naar Dave Grohl die met een gebroken poot in een troon harder ging dan met twee gezonde benen. Kortom: maak er wat van als je last van schouder hebt. En als het vuur uitblijft, dan sta je gewoon je tijd te verdoen bij een stel zielige, uitgebluste bejaarden in gedateerde pakjes met carnavaleske baarden, brillen en hoedjes.
In het Grolsch barretje naast de HMH hebben we op televisie gezien hoe het wèl moet: IJsland won van Engeland met passie, inspiratie en inzet.
Heb ze gisteren in Brussel (Vorst-Nationaal) voor de 3e keer gezien en heb wel genoten. Geluid was zo goed als perfect ! Echter, wat Larzz en Hank schrijven klopt wel. Weinig inspiratie en de drummer speelde strak maar een beetje meer enthousiasme bij het afscheid had wel gemogen. En 1u20′ speeltijd met beperkte (licht)show is echt wel te weinig voor 67,00 euro en 35,00 euro voor t-shirtje is dan weer te veel !!!
Wat denk ik meespeelt (sic) is het feit dat hun manager en bijna “vierde bandlid” Bill Ham onlangs is overleden. Gezien in dat licht vond ik het een zeer acceptabel concert, ik zat hoog midden achter en daar was het geluid goed.
Ben niet bij het concert geweest maar was overdag in amsterdam aan het winkelen en besloot een sigaartje te gaan kopen in een winkeltje in de categorie kalverstraat. Ik loop naar binnen en tot mijn grote verbazing stond bij de kassa Billy Gibbons af te rekenen.totaal overrompeld ,wist niet wat te zeggen vergat ik ook nog het belangrijkste….een foto. Kreeg na een kort gesprek met mr.gibbons een kaartje en hij zette daarop zijn nog handtekening. Hij liep vervolgens de winkel uit en pas toen drong het tot mij door dat ik geen foto had genomen ,rende naar buiten maar hij was onzichtbaar tussen al die mensen. Wel vreemd dat in de winkel niemand hem verder ke nog de..,ongelooglijke dag voor mij .