De verbazingwekkende Joe Satriani leerde onder anderen Steve Vai en Metallica’s Kirk Hammett technieken bij, beïnvloedde met zijn instrumentale gitaarplaten vervolgens talloze snarenplukkers over de hele wereld en maakt deel uit van de supergroep Chickenfoot. Op 7 mei verschijnt een nieuw studioalbum (Unstoppable Momentum) en in juni speelt de meester twee keer in Nederland. “Het is een grote fout om te denken dat een show toch wel goed uit zal pakken.”
Wat direct opvalt aan het puike nieuwe album Unstoppable Momentum zijn de veranderingen in Satriani’s band. Op veel van de platen van de legendarische gitarist nam Jeff Campitelli het slagwerk voor zijn rekening. Ditmaal drumt Vinnie Colaiuta en op bas schittert Chris Chaney. Tijdens de tour neemt hij wéér een andere band mee, met Marco Minnemann op drums en Bryan Beller op bas. Hoe zit dat precies?
“Ik wist dat ik Vinnie en Chris niet langer dan tien dagen in mijn band kon houden”, legt de 56-jarige Satriani uit, “Simpelweg omdat ze sessiemuzikanten zijn en dus volle agenda’s hebben. Gelukkig kon ik Mike (Kenneally, toetsenist) wel houden. Ik begon na te denken over welke muzikanten geschikt zouden zijn voor dit materiaal en ik had al langere tijd wat met Marco en Bryan samen willen doen. Ik wist dat het een geweldige samenwerking zou worden.”
Het live uitvoeren van nieuw materiaal is altijd spannend, weet Satriani: “Je begint eigenlijk weer helemaal opnieuw. Zoiets als in Weight Of The World (track van het nieuwe album) werkt misschien goed op de plaat, maar er zitten soundscape-achtige dingen in die moeilijk zijn om live te reproduceren. Nieuw materiaal is altijd een uitdaging, maar dat maakt het juist zo leuk. Vooral de ballads zijn zwaar, want daarvoor moet je echt op je technieken leunen. Het is lastig om die subtiliteit te krijgen, zoals in I’ll Put A Stone On Your Cairn. Het moet perfect zijn. Een hardere track als Satch Boogie is makkelijk, omdat vijfduizend mensen tijdens het spelen naar je staan te schreeuwen. Maar ballads vergen nu eenmaal veel concentratie.”
Intensievere voorbereiding
De voorbereiding voor een soloshow is dan ook intensiever dan bij een concert van Chickenfoot: “Voor aanvang van een show van Chickenfoot gaat de band meestal even wat improviseren, hangen we eigenlijk gewoon een uurtje of anderhalf rond en gaan we vervolgens letterlijk gelijk het podium op. Bij soloshows neem ik de tijd om me goed voor te bereiden. Ik ga dan zitten en neem zo’n veertig minuten de tijd om mijn vingers op te warmen, want ik zal ze de hele avond nodig hebben, haha. Het is een grote fout om te denken dat een show toch wel goed zal uitpakken. Als je het podium opgaat, kun je maar beter zorgen dat je er klaar voor bent.”
‘Satch’ had al een idee voor de komende tour toen Lust For Life hem eind maart sprak. Hij wilde de shows uit drie onderdelen laten bestaan. In het eerste gedeelte zouden dan alle songs van Unstoppable Momentum aan bod komen, gevolgd door het belangrijkste werk uit de rest van zijn carrière. Het derde onderdeel was dan bedoeld voor songs die hij nooit live had gespeeld. Bij het ‘hitsgedeelte’ mag een klassieker als Surfing With The Alien – volgens velen een van de beste gitaarinstrumentals aller tijden – natuurlijk niet ontbreken. Dat nummer gaat de invloedrijke gitarist nooit vervelen, zo zegt hij zelf: “Ik houd ervan om Surfing With The Alien te spelen. Ik wou dat ik onder woorden kon brengen hoe heerlijk het is om te doen. Het geeft echt een kick, omdat het zo’n levendige compositie is. Ik zal er nooit genoeg van krijgen.”
Bijna verpest
Het doorbraakalbum Surfing With The Alien uit 1987 – toen de jonge belofte nog een wilde bos haar had – is voor veel fans de ultieme Joe Satriani-plaat. De artiest zelf begrijpt deels wel waarom: “In sommige opzichten is Surfing With The Alien mijn beste plaat, maar er zijn elementen waar ik niet honderd procent tevreden over ben. Het had overigens niet veel gescheeld of de plaat was verpest geweest. Er waren namelijk nog twee tracks opgenomen voor het album. Een daarvan was Time, dat uiteindelijk op Crystal Planet (1998) terecht kwam maar totaal niet op Surfing With The Alien paste, en de andere was een verschrikkelijk stuk thrashmetal genaamd Dweller On The Threshold. Ik ben echt blij dat ze het uiteindelijk niet gehaald hebben.”
Een track die het album wel haalde, was Crushing Day. Daarover schrijft Satriani in de liner notes bij de compilatie The Electric Joe Satriani: An Anthology (2003) dat het een van de weinige keren was dat hij een solo had uitgewerkt voordat hij de studio inging. Veel liever improviseert hij zijn solo’s: “Ik heb het nooit meer op die manier gedaan. Crushing Day was echt de laatste keer. Ik had totaal geen plezier in die manier van soleren. Het is niet in balans met de melodie en het klinkt terughoudend. Heel veel mensen zeggen me dat ze het een geweldig nummer vinden, maar ik niet.”
Science fiction
Een vaak terugkerend thema in het werk van Satriani is science fiction. Denk behalve Surfing With The Alien aan songtitels als Not Of This Earth, Crystal Planet, Borg Sex en Is There Love In Space? Waar komt die fascinatie toch vandaan? “Als kind keek ik altijd naar series als Twilight Zone en Star Trek. Het was de tijd van de science fiction. Die programma’s brachten ons de mogelijkheid te zien hoe de toekomst kon zijn. Mensen dachten toen dat het onzin was dat we allemaal met communicatiemiddelen zouden rondlopen, maar dat doen we nu dus wel. Het waren meestal maffe producties, maar door die shows konden we ons de toekomst voorstellen.”
Nu we het toch over de toekomst hebben… Kunnen we binnenkort nog nieuw materiaal verwachten van Chickenfoot? Op die vraag is Satriani’s antwoord kort en duidelijk: “Nee, voorlopig echt niet. Daarvoor ben ik nu gewoon te druk met mijn solowerk.” Op een ander nevenproject, G3 (waarbij hij met twee andere beroemde gitaristen toert) komt natuurlijk wel weer een vervolg. Vorig jaar stond hij met Steve Vai en Steve Morse nog in de Heineken Music Hall: “Dat was fantastisch. Het is zo opwindend om een team te vormen met andere gitaristen die ook nog eens professionele entertainers zijn. Wie ik ooit nog mee zou willen nemen voor een G3-tour? Het zou geweldig zijn om Jimmy Page, Jeff Beck of Eddie Van Halen erbij te hebben, maar ik zou er niet op rekenen dat zoiets ooit gebeurt!”
Meer over
0 Reacties