Nathaniel Rateliff is echt een folk singer-songwriter uit de verhalen van weleer. Het liefst staat hij met zijn akoestische gitaar op het podium om een intiem optreden te geven. Hij is zelden tevreden over zijn nummers en kan, naar eigen zeggen, geen hitjes schrijven. “Ik wilde liever anoniem blijven, maar de platenmaatschappijen hadden grote plannen met me.”
Geboren in een arm gezin in een Amerikaans dorpje met een populatie van zestig inwoners was hij al vroeg met muziek bezig. Zijn vader en moeder speelden muziek in de kerk, zijn moeder was er zelfs bandleider. Ze speelden verschillende instrumenten en zongen ook thuis samen. Nathaniels eerste instrument was een drumstel. “Ik wilde alleen maar herrie maken”, zegt hij lachend.
‘Shitrock’
Zijn eerste band startte hij met jeugdvriend Joseph Pope toen ze beiden zestien waren. “We noemden het ‘shitrock’, maar eigenlijk probeerden we shoegaze te maken”, legt Nathaniel uit. Samen verhuisden de twee naar Colorado, waar ze een bluesband begonnen. “In het begin haalden we onze inspiratie uit artiesten als The Allman Brothers, maar uiteindelijk keerden we meer richting The Rolling Stones, Iggy And The Stooges en Radiohead.” De vijfkoppige band, die de naam Born On The Flood mee kreeg, deed het heel goed in Colorado.
Thuis bleef Nathaniel echter vooral akoestische gitaar spelen. “Ik vond dat fijner omdat het intiemer was, vooral tijdens een klein optreden. Het is heel anders dan wanneer je met een rockband staat te spelen.” Eerst noemde Nathaniel zichzelf nog ‘The Wheel’, maar zijn platenmaatschappij haalde hem over om zijn eigen naam te gebruiken. Daar heeft hij nog steeds zijn twijfels over: “Ik wilde dit eigenlijk niet, iedereen kan me nu vinden!”
Inmiddels heeft hij drie albums onder zijn naam staan. Het nieuwste album, Falling Faster Than You Can Run (2013), heeft hij met zijn band opgenomen in een studio midden in de bergen. “Het was een prachtige omgeving”, vertelt hij. “Er was een groot huis naast de studio waar we met z’n allen verbleven. Het was fijn om van tijd tot tijd weg te kunnen uit de studio. Als je in de stad een album opneemt, zit je vaak opgesloten. In het huis aten we ook altijd samen, het was er erg gezellig.”
‘Stream of consciousness’
Nathaniel en zijn band hebben vrijwel alle nummers in tien dagen opgenomen in de zomer van 2012, maar aan het album werd nog tot maart 2013 gemixt en geëdit voordat het goedgekeurd was. De singer songwriter is heel kritisch over zijn eigen werk. “Ik schrijf de nummers in een ‘stream of consciousness’, terwijl ik de melodie opneem van mijn gitaar. Ik zet het ze neer en vorm ze verder hoe ik wil. Soms komt er een goed nummer in zijn geheel uit, soms moet ik nog eindeloos schaven aan zwakke plekken voordat ik tevreden ben. Als ik het resultaat niet goed vind, speel ik het liever ook niet meer.”
Met de eerste single Still Trying is hij heel gelukkig, maar met het wat hardere Nothing To Show For is hij minder tevreden. “Het doet wat aan Mumford And Sons denken. Misschien is het daarom dat ik het een slecht nummer vind”, zegt hij lachend. “De platenmaatschappij wilde graag een hit, maar mijn liedjes zijn daar niet geschikt voor. Ze zijn te lang en als er een radio edit van gemaakt wordt, gaan ze kapot.”
Alcoholisme
Nathaniels teksten zijn enorm persoonlijk. “Ze gaan over strijd en persoonlijke groei, liefde en over de mensen in mijn leven. Mijn persoonlijke strijd is vooral met alcoholisme. Dat komt ook terug op de plaat.” Wanneer hij gevraagd wordt wat hij graag wil bereiken met het album, blijft hij de bescheidenheid zelve. “Ik prijs mezelf gelukkig met het feit dat ik al zo veel heb mogen reizen en dat er zo veel mensen naar mijn muziek komen luisteren, dat ze er interesse in hebben. Ik hoop alleen dat mijn muziek nog meer mensen bereikt en dat dit album het beter doet dan het vorige.”
Nathaniel Rateliff komt op 31 maart naar Nederland. Hij speelt dan in Merleyn in Nijmegen.
0 Reacties