Het is vandaag precies vijftig jaar geleden dat een van de ultieme popklassiekers verscheen: Tapestry van singer-songwriter Carole King. Maar liefst veertien miljoen exemplaren werden ervan verkocht – en terecht, want elk nummer is een klein meesterwerk op zich. De zangeres wist het succes en de kwaliteit dan ook nooit meer te evenaren. Toch stonden op haar andere albums genoeg andere songs die het beluisteren waard zijn. We selecteerden de elf mooiste liedjes van Kings minder bekende langspelers.
1. It Might As Well Rain Until September (van het album The Dimension Dolls Volume 1, 1963)
Dat Carole King voor haar grote doorbraak met Tapestry al een behoorlijke reputatie als songwriter had (meestal in samenwerking met haar echtgenoot Gerry Goffin), weten de meeste muziekliefhebbers wel. Wat je misschien nog niet wist, is dat ze in 1962 al een hitje had als uitvoerend artiest. Goffin en King schreven It Might As Well Rain Until September eigenlijk voor Bobby Vee, maar haar eigen demo bleek goed genoeg voor een single-release. Dat leverde haar in Engeland zelfs een nummer 3-notering in de hitlijst op. Het nummer verscheen ook op de inmiddels helaas vergeten lp The Dimension Dolls Volume 1, met meer puike Goffin & King-composities uitgevoerd door The Cookies, Little Eva en King zelf.
2. Snow Queen (van het album Now That Everything’s Been Said van The City, 1968)
Als er buiten Tapestry nog zoiets bestaat als een essentieel Carole King-album, dan is het de lp Now That Everything’s Been Said van het trio The City. Deze groep bestond naast King uit gitarist Danny Kortchmar – met wie de zangeres later nog meerdere keren zou samenwerken – en bassist Charles Larkey. Het album flopte genadeloos, maar toch staan er bekende nummers op: Wasn’t Born To Follow werd opgenomen door The Byrds en That Old Sweet Roll (Hi-De-Ho) leverde Blood, Sweat & Tears later een hit op. Bijzonder fraai is het betoverende Snow Queen, dat opvalt dankzij de gevarieerde melodie en de dromerige sfeer. En zoals Kortchmar later schreef in de begeleidende tekst bij een heruitgave: ‘The seeds of the enduring classic album Tapestry were planted here.’
3. Up On The Roof (van het album Writer, 1970)
In haar solocarrière nam King regelmatig nieuwe versies op van klassiekers die ze ooit samen met Gerry Goffin voor andere artiesten schreef. Zo ook Up On The Roof, in 1962 een dikke hit voor The Drifters en acht jaar later te horen in een iets intiemere versie op Kings prima solodebuut Writer. Op die lp werkt ze al samen met haar goede vriend James Taylor, die later ook al een eigen versie van dit lied opnam – en er zelfs de Amerikaanse hitlijst mee bereikte.
4. Song Of Long Ago (van het album Music, 1971)
Hoe volg je een monstersucces als Tapestry op? Nou, met meer van hetzelfde, moet King gedacht hebben. Hetzelfde jaar nog verscheen Music. Een perfecte verzameling songs zoals op Tapestry laat zich echter niet makkelijk evenaren en het resultaat bleek een stuk minder memorabel. Toch bereikte ook deze lp de nummer 1-positie in Amerika en staan er meerdere prachtige composities op. Neem deze nostalgisch stemmende ballad die zelfs op Tapestry overeind was gebleven. Wederom drukt James Taylor er zijn stempel op met zijn warme stemgeluid.
5. Peace In The Valley (van het album Rhymes & Reasons, 1972)
Kings volgende album Rhymes & Reasons bevestigde nog maar eens dat al haar latere werk in de schaduw van Tapestry zou staan. Niet dat ze dat zelf erg vond. Zo schrijft ze in haar autobiografie A Natural Woman: “Mensen vragen me vaak of ik teleurgesteld was toen de volgende albums het niet zó goed deden. Sommigen zijn sceptisch als ik nee zeg, maar ik had ook nooit verwacht dat Tapestry zo succesvol zou worden en ik zag geen reden om te verwachten dat ik die mate van succes zou blijven volhouden.” Rhymes & Reasons verkocht hoe dan ook meer dan prima en er staan meerdere aardige songs op. Peace In The Valley doet bijvoorbeeld qua sfeer wel denken aan Kings grootste hit It’s Too Late. Niet gek, want ze kreeg hier hulp van dezelfde schrijfpartner: Toni Stern.
6. Being At War With Each Other (van het album Fantasy, 1973)
Fantasy is een van Kings betere ‘latere’ albums. De nummers vormen samen een mooi, rijk geheel, en ze lopen netjes in elkaar over. Het was ook voor het eerst dat al het materiaal door de zangeres zelf in haar eentje geschreven werd. De tekst van Being At War With Each Other heeft ongeveer dezelfde strekking als die van het vorige nummer in dit lijstje: waarom moeten we het als mensheid elkaar zo lastig maken? En waarom gaan we zo slordig om met deze planeet? Typerend voor deze vrouw die het hart duidelijk op de juiste plek heeft.
7. Jazzman (van het album Wrap Around Joy, 1974)
King keerde in 1974 terug naar de hogere regionen van de Amerikaanse hitlijst met deze pakkende single. De sound was nog altijd typisch Carole King, maar toch net even anders dankzij de prominente saxofoon van Tom Scott (o.a. bekend van The Blues Brothers). Dat dit nummer iets jazzier klonk, mag geen verrassing zijn als je ziet wie de co-auteur was: Steely Dan-zanger David Palmer. Hij schreef ook mee aan de rest van het aardige bijbehorende album Wrap Around Joy.
8. I’d Like To Know You Better (van het album Thoroughbred, 1976)
Na een opmerkelijke soundtrack voor een musical voor kinderen (Really Rosie, ook voor volwassenen een verrassend leuke luisterervaring en grappig genoeg misschien wel Kings meest consistente plaat na Tapestry) keerde de zangeres begin 1976 terug met een ‘gewoon’ album: Thoroughbred. De nogal wisselvallige lp zou haar laatste studioplaat zijn die nog de Amerikaanse top 10 haalde. Gek genoeg verscheen het meest memorabele nummer niet op single: I’d Like To Know You Better was niet alleen een uitstekende ballad, maar werd ook nog eens opgeleukt door achtergrondzang van haar oude Laurel Canyon-maatjes David Crosby, Graham Nash en James Taylor. Maar die drie stemmen had u zelf vast ook al herkend.
9. One Fine Day (van het album Pearls: Songs Of Goffin & King, 1980)
Eind jaren zeventig ging het niet goed met de carrière van Carole King. Na het afgekraakte (maar achteraf gezien best aardige) Simple Things uit 1977 verschenen nog twee bijzonder middelmatige lp’s zonder echte hoogtepunten. Slimme zet dus om op safe te spelen en nog eens wat Goffin & King-klassiekers uit de oude doos te trekken. Alle nummers op Pearls: Songs Of Goffin & King zijn in betere uitvoeringen te vinden, maar het is altijd plezierig om de zangeres haar eigen composities te horen zingen. Zoals One Fine Day, oorspronkelijk een hit voor The Chiffons in 1963 en nu zowaar ook een succes voor King zelf. De single bereikte nummer 12 in de Amerikaanse hitlijst.
10. One To One (van het album One To One, 1982)
King kon natuurlijk niet alleen maar oud materiaal blijven recyclen en dus verscheen in 1982 weer een album met nieuwe composities. One To One bleek geen groot succes, maar de titelsong haalde verrassend genoeg wel de hitlijsten – tot verbazing van de artiest zelf, zo schrijft ze in haar autobiografie. De tekst, met optimistische woorden over hoe de wereld kan veranderen als we maar lief zijn voor elkaar, past King weer als gegoten en in muzikaal opzicht is deze single ook interessant: in zowel de studio-opname als in de video hieronder herken je de jonge gitaarvirtuoos Eric Johnson, die acht jaar later zou doorbreken met door gitaarfreaks bejubelde nummers als Cliffs Of Dover. Voor King was One To One helaas de laatste hitnotering.
11. Oh No, Not My Baby (van het album Love Makes The World, 2001)
Afgezien van de kerstplaat A Holiday Carole (de titel alleen al…) is Love Makes The World nog altijd Kings meest recente studioalbum. Hier probeerde ze opzichtig mee te gaan met nieuwe poptrends, onder meer door samen te werken met producer Babyface, popster Céline Dion en Aerosmith-frontman Steven Tyler. De beste momenten van het album zijn echter de nummers met spaarzame instrumentatie, zoals de prachtige uitvoering van Oh No, Not My Baby. Deze Goffin & King-favoriet was oorspronkelijk een succes voor soulzangeres Maxine Brown en ook o.a. Manfred Mann, Linda Ronstadt en Cher namen memorabele versies op. Toch gaat er niets boven dit uitgeklede arrangement, waarin de co-auteur zelf haar hart uitstort terwijl ze zichzelf begeleidt op piano.
Eervolle vermeldingen:
Child Of Mine (Writer, 1970), Goin’ Back (Writer, 1970), Some Kind Of Wonderful (Music, 1971), Brother, Brother (Music, 1971), You Light Up My Life (Fantasy, 1973), Pierre (Really Rosie, 1975), Only Love Is Real (Thoroughbred, 1975), You’re The One Who Knows (Simple Things, 1977), Hey Girl (Pearls: Songs Of Goffin & King, 1980), Now And Forever (Colour Of Your Dreams, 1993)
0 Reacties