In Lust For Life vind je maandelijks de rubriek De Playlist, waarin bekende muzikanten een afspeellijst met tien songs van hun favoriete artiest maken. Op lflmagazine.nl stellen medewerkers van LFL ook hun tien favoriete songs van een artiest of band samen. Vandaag: hoofdredacteur Martin Cuppens over Guns N’ Roses.
Voor een band met een dergelijk grote status heeft Guns N’ Roses eigenlijk een verrassend bescheiden discografie. Drie reguliere albums waarvan er twee bij elkaar horen, een uitgetrokken ep, een plaat met punkcovers en een livealbum. En nee, die plaat die Axl Rose met een leger aan gastmusici in elkaar heeft gefröbeld en dat ‘ie toch onder de bandnaam uit durfde te brengen, tel ik hier lekker niet mee. Desondanks vond ik het – een traditie in deze rubriek – behoorlijk pittig om de tien essentiële Guns N’ Roses-tracks te selecteren uit een weliswaar klein, maar kwalitatief hoogstaand oeuvre. Daarom speel ik weer vals en hou ik het op een top 11. Sue me!
11. Don’t Damn Me (Use Your Illusion I, 1991)
Wellicht een van de meer verrassende keuzes in dit lijstje, deze albumtrack van Use Your Illusion I. Persoonlijk heb ik altijd een zwak gehad voor het lekker uptempo Don’t Damn Me, dat een welkome afwisseling is tussen de topzware epossen, rockballads en rechttoe-rechtaan rocksongs van de twee Use Your Illusion-platen.
10. Ain’t It Fun (“The Spaghetti Incident?”, 1993)
Destijds werd “The Spaghetti Incident?” door velen afgedaan als een tussendoortje, maar stiekem bevatte deze coverplaat behoorlijk wat uitstekende songs. Since I Don’t Have You bijvoorbeeld, een hit van doo-wopband The Skyliners uit 1958 die in een Guns N’ Roses-jasje net wat minder zoet klonk, en ook The Stooges’ Raw Power klonk behoorlijk fijn. Ain’t It Fun, origineel van punkband The Deadboys, was mijns inziens echter het hoogtepunt van die plaat: hard, traag en slepend en door Axl en gastzanger Michael Monroe (Hanoi Rocks) buitengewoon vuig in de microfoon gespuugd.
9. Welcome To The Jungle (Appetite For Destruction, 1987)
‘You know where the fuck you are, Tokyo?! You’re in the jungle baby! Wake up! Time to dieeeeee!’ Met deze door Axl gekrijste woorden opende een concert dat ik als puber opnam toen het op de radio werd uitgezonden – ouderwets op een bandje dus inderdaad (oh, de nostalgie). Los daarvan is Welcome To The Jungle, het nummer dat uiteraard op die intro volgde, simpelweg een pure hardrockklassieker en de eerste echte hit van de Gunners. En die mag hier dus niet ontbreken.
8. You’re Crazy (G N’ R Lies, 1988)
Ik kies voor deze playlist specifiek voor de versie van You’re Crazy zoals ‘ie op G N’ R Lies te vinden is. Het nummer stond eerder namelijk ook al op Appetite For Destruction en hoe tof die turbo-uitvoering ook is, de akoestische variant maakte op mij altijd al veel meer indruk. Dreigend, slepend en een tikkeltje gestoord: zo consumeer ik mijn Guns N’ Roses het liefst.
7. Don’t Cry (Use Your Illusion I, 1991)
Ik geef het toe: ik ben wel een sucker voor een kleffe rockballad hier en daar – zie ook nummer 4 in deze lijst. En hoewel ik me kan voorstellen dat stoere rockers wat boos worden van een refrein met sopregels als ‘Don’t you cry tonight/There’s a heaven above you baby’: Don’t Cry is gewoon een steengoed liedje. Blijf overigens wel weg van de minderwaardige versie die op Use Your Illusion II staat, maar dat terzijde.
6. November Rain (Use Your Illusion I, 1991)
Om sommige clichématige keuzes kun je gewoon niet heen en dus mag November Rain niet ontbreken in dit lijstje. Waanzinnige gitaarsolo’s van Slash, een prachtige opbouw (en dan vooral de hemelse overgang op driekwart van het nummer waarin het jubelende geluid omslaat in diepe treurnis): het is en blijft een waanzinnig epos en een van Guns N’ Roses’ finest moments. En die krankzinnig dure prachtvideo erbij is minstens even legendarisch.
5. So Fine (Use Your Illusion II, 1991)
Weer een vreemde eend in de bijt: So Fine, een door Duff McKagan geschreven liedje dat als een zatte zeeman zwalkt tussen verrassend teder en jubelende (piano)hardrock. Voor dit nummer geldt eigenlijk hetzelfde als eerder voor Don’t Damn Me: juist omdat het zo a-typisch Guns N’ Roses is, bevalt het me zo goed. En daarnaast is So Fine voor mij het bewijs dat niet alleen de heren Slash, Rose en Stradlin in staat waren om uitstekende songs te schrijven.
4. Sweet Child O’ Mine (Appetite For Destruction, 1987)
De ultieme rockballad. Wat er vooral heel knap aan is: tekstueel is Sweet Child O’ Mine wellicht bloedemotioneel en zelfs wat sentimenteel, maar het wordt nergens slap of zeurderig, en de snerpende stem van Axl en de vlammende solo’s van Slash maken het voor mij tot een van de ultieme rockklassiekers uit de eighties.
3. Estranged (Use Your Illusion II, 1991)
November Rain is misschien het bekendste epos van Guns N’ Roses, maar ik durf te stellen dat er op de Use Your Illusion-dubbelaar nog twee betere songs staan die de tien minuten (bijna) overschrijden. Zometeen komen we er daar nog eentje van tegen, maar Estranged is sowieso magnifiek qua opbouw, tekst, zang en spel. En check de waanzinnige clip, overigens een vervolg op de Don’t Cry- en November Rain-video’s.
2. Rocket Queen (Appetite For Destruction, 1987)
Weer zo’n leuke jeugdherinnering: ik vond dit als jochie van een jaar of dertien al het beste nummer van Appetite For Destruction, maar ik durfde het zelden hard te draaien – inderdaad, vanwege die uuh… redelijk onsubtiel seksgeluiden producerende jongedame die veelvuldig te horen is tussen de coupletten door. Los daarvan is Rocket Queen een monster van een rocksong – en tussen alle wat puntigere hardrocksongs op Appetite een voorbode van wat de heren de jaren erna nog zouden presteren.
1. Coma (Use Your Illusion I, 1991)
Het absolute magnum opus van Guns N’ Roses is voor mij toch wel het laatste nummer van Use Your Illusion I. Tien minuten lang wordt de luisteraar meegesleurd langs beklemmende emoties, waanzinnige gitaarpartijen, het geluid van een kloppend hart, een afwisselend fluisterende en snerpende Axl en een bijna-doodervaring. Wie Guns N’ Roses na het beluisteren van Coma nog af durft te doen als een domme stadionrockband, dient tot het einde der tijden onder zijn of haar hol geschopt te worden.
0 Reacties