Ribs & Blues 2016 – festivalverslag

Pinkpop viel de laatste jaren niet in het Pinksterweekend en vanwege het weer van de afgelopen dagen vinden de mensen met een kaartje het vast niet erg dat het oudste festival van Nederland dit jaar een maandje later plaatsvindt. Maar weer of geen weer, in het centrum van het Overijsselse Raalte werd voor de twintigste keer het blues- en rootsfestival Ribs & Blues georganiseerd.

Vanwege de verwachte weersomstandigheden werd de grote tent met zo’n zeshonderd vierkante meter vergroot. Het was voor het eerst dat men niet in een T-shirtje rondliep, maar met een dikke (winter)jas aan! Ondanks de kou zijn er de afgelopen dagen duizenden mensen naar Raalte gekomen en zij hadden zich duidelijk aan de omstandigheden aangepast. Waarschijnlijk zal de omzet van bier dit jaar lager geweest zijn en die van koffie en thee hoger. De optredens op beide Pinksterdagen waren afwisselend op de Main Stage en de kleinere Delta Stage.

Zaterdag
De zaterdag is in Raalte altijd de enige dag waarvoor entree betaald moet worden. Het programma begon met het 42 koppen tellende Noordpool Orkest, onder leiding van dirigent/pianist Reinout Douma, dat een mooie medley van Nederpopklassiekers bracht. Als eerste vocalist verscheen Waylon, met gitarist, op het volle podium. Hij kreeg het publiek vooraan goed mee, al was het optreden met slechts twintig minuten wel erg kort. In de korte pauze daarna kreeg de organiserende stichting de prestigieuze prijs Best Blues Festival 2015 overhandigd, uitgegeven door de European Blues Awards.

Als eerbetoon aan Harry ‘Cuby’ Muskee, die dit jaar 75 jaar zou worden, speelde het orkest met drie ex-Blizzards (Herman Deinum op bas, Hans La Faille op drums en Erwin Java op gitaar) een mooie bloemlezing uit het repertoire van Cuby + Blizzards, met als gastvocalisten Ralph de Jong en Tineke Schoemaker (Barrelhouse). Die laatste zong een prachtige uitvoering van Somebody Will Know Someday en Window Of My Eyes werd uitgevoerd als een duet met De Jongh. Verder kwamen onder meer Appleknocker’s Flophouse en Another Day, Another Road voorbij. Helaas was de tent nog lang niet volgestroomd, waardoor het publiek aanvankelijk wat lauw reageerde.

Het werd heel wat drukker toen het optreden van Racoon begon, waarvoor duidelijk heel wat fans waren gekomen. De band zette een overtuigende set neer en kreeg het publiek regelmatig aan het meezingen. Ook voor de afsluiter van de avond waren heel wat liefhebbers op komen dagen: Uriah Heep, een van de grondleggers van de Britse hardrock uit de jaren zeventig. Van de oorspronkelijke line-up is alleen gitarist, bandleider en oprichter Mick Box nog van de partij. Zanger Bernie Shaw zit  sinds 1986 in de band en samen met de andere muzikanten, toetsenist Phil Lanzon (ook al jaren van de partij), drummer Russell Gilbrook en bassist Davey Rimmer, maakten zij er een geweldige show van, met heel veel mooie lichteffecten en naast de typische hardrockposes waren met name Shaw en Box erg beweeglijk. Naast nieuw werk is er natuurlijk veel aandacht voor Heep-klassiekers als Gypsy, July Morning, Look At Yourself, Stealin’ en Easy Livin’. Het spreekwoordelijke dak ging er zaterdagavond af tijdens dit bijna tachtig minuten durende concert.

Zondag
De zondag werd geopend door Phil Bee’s Freedom op de main stage, die na zijn optreden samen met gitarist John F. Klaver de Dutch Blues Award kreeg, respectievelijk als beste zanger en gitarist. Tweede act was de plaatselijke favoriet: de 18-jarige getalenteerde bluesrockgitarist-zanger Tom Veltien, die in 2013 ook al op dit festival mocht optreden. Met zijn vijfkoppige Friends plus enkele gastmuzikanten verzorgde hij een uitstekend optreden voor een vrijwel volle tent. Julian Sas was al voor de minstens zevende keer op het festival en zijn optreden met zijn driekoppige band was als vanouds van dik hout zaagt men planken. Het zesde en laatste Nederlandse optreden van zijn huidige Europese tournee bracht Southside Johnny & The Asbury Jukes naar Ribs & Blues. Het optreden begon met Don’t Waste Time en Spinning en de setlist bevatte verder songs als The Fever, This Time It’s For Real en It’s Been A Long Time. Johnny Lyon en zijn uitgebreide band, uiteraard met blazers, hadden er zin in en het was echt genieten om de band in actie te zien en te horen, met lekkere gitaar- en saxsolo’s.

Het Duitse Henrik Freischlader Trio heeft net een nieuw album uit, Openness getiteld, waarvan de band van de sympathieke zanger/gitarist een flink aantal songs speelde, naast uiteraard ouder werk. Het trio bestaat verder uit Carl-Michael Grabinger op drums en Alex Grube op basgitaar. Het publiek genoot duidelijk van het optreden van deze band, wiens muziek in het verlengde ligt van acts als Stevie Ray Vaughan, al denk ik bij de wat rustigere songs ook aan Peter Greens Fleetwood Mac. Op de kleinere Delta Stage wist de jonge Engelse zanger-gitarist Laurence Jones het aanwezige publiek snel voor zich winnen, met prima eigen songs en geweldig gitaarspel. Deze jongeman heeft de afgelopen jaren al meerdere prijzen gewonnen, zoals de European Blues Award 2015 voor beste gitarist. Op de main stage werd de dag besloten door eerst Sven Hammond en De Dijk, die de tent zoals gebruikelijk op z’n kop zette. Huub van der Lubbe en zijn mannen eerden Douwe Bob plagerig door vijftien seconden stil te zijn.

Maandag
Keurig in pak gestoken trapte de Deense Thorbjorn Risager & The Black Tornado de laatste dag af. Ondergetekende heeft deze band al eerder zien optreden en zowel visueel als muzikaal waren deze shows vrijwel identiek en in beide gevallen kon het optreden me niet boeien. Dat was heel anders bij de Canadese Sass Jordan, die met haar uitstekende band een spetterend en rockend optreden gaf voor een enthousiast publiek. Uiteraard kwamen haar hits Highroad Easy en Make You A Believer voorbij, naast songs als Who Do You Think You Are en Where There’s A Will.

Vorig jaar maakte zanger-gitarist Ryan McGarvey uit Albuquerque, New Mexico een verpletterende indruk op Ribs & Blues en daarom werd hij teruggevraagd. Opnieuw maakte hij zijn inmiddels grote reputatie waar. Verrassend genoeg deed Joe Bonamassa’s bassist Carmine Rojas mee. Het optreden bestond uit prachtige, veelal stevige bluesrockende songs en uitstekende gitaarsolo’s, waarop het publiek enthousiast reageerde. Ribs & Blues werd afgesloten door The Common Linnets en al voor het optreden was duidelijk dat veel mensen vooral hiervoor waren gekomen, want er was bijna geen doorkomen aan om naar voren te komen. Ilse DeLange, JB Meyers, Jake Etheridge en Matthew Crosby werden bijgestaan door Ilse’s band: Bart Vergoossen, Aram Kersbergen en Martijn van Agt. Het bleek een uitstekende afsluiter van het festival, ook al was dit het optreden met de minste bluesinvloeden van het hele weekend. Er werden voornamelijk songs van de eerste twee langspeelplaten van de band gespeeld, met natuurlijk Calm After The Storm als meest toegejuichte!

Ribs & Blues 2016
Gezien op 14, 15 en 16 mei 2016
Tekst en foto’s: Harry Pater