Alt-J in Heineken Music Hall

Ik wou dat ik deel kon uitmaken van de wondere wereld van alt-J. De jonge Britse indietronicarockers staan met nog minder charisma en flair op het podium dan Mark Knopfler, maar zijn innovatiever en slimmer dan alle artiesten die je de laatste jaren hebt gehoord. Dat levert bizar fantasierijke klanken en beelden op, waarbij je live aanwezig moet zijn geweest om je slechts gedeeltelijk te kunnen verliezen in hun sprookjeswereld.

Plots was daar in 2012 alt-J met een debuutalbum dat gelijk een Mercury Music-prijs scoorde. Inmiddels gaat de band sneller dan elke andere. An Awesome Wave werd genomineerd voor drie Brit Awards en vervolgplaat This Is All Yours is momenteel in de strijd voor een Grammy. Het zijn masterminds. Nerd-rockers. Het is de volslagen gestoordheid van de teksten in combinatie met alle bijzondere samples en hoorns en Franse zinnen die vanavond van alt-J een act maakt waar je niet omheen kunt. Je kunt simpelweg niet wegkijken. Alsof je naar een goochelshow kijkt en wilt ontdekken hoe ze het nu flikken.

Strak en bedachtzaam
Slechts de beginnummers komen minder sterk over vanavond en dit ligt puur aan de vele lagen die verstopt zitten in de liedjes en het geluid in een grotere concertzaal dan ze gewend zijn van hun korte beginjaren. Maar alt-J blijft er rustig en bescheiden onder. Er wordt niets gezegd, slechts geïnteresseerd naar ons terug gestaard. Geen moment veranderen de vier mannetjes (de ‘triangle’ wordt gedurende de live-shows ondersteund door bassist/gitarist Cameron Knight) van positie en een echte frontman is er niet. Het klinkt allemaal strak, bedachtzaam en bijna perfect: ze willen vanavond op geen enkel foutje betrapt worden.

Het tempo ligt ook hoog en in iets meer dan een uur tijd komen alle hoogtepunten van An Awesome Wave en This Is All Yours aan bod (waaronder megahits Fitzpleasure en Hunger Of The Pine), ondersteund door een lichtshow, projecties en rook. De muziek is bijna ondansbaar en toch wil je jezelf voelen bewegen. Je hebt ook eigenlijk een songtekstenboekje nodig en dan nóg weet je de helft van de tijd niet waar Joe Newman over zingt. Het draagt allemaal bij aan de mysterieuze sfeer die alt-J creëert.

Kledingkast van Narnia
Als Bloodflood Part 2 en later Nara beginnen, heb ik het idee dat ik door de kledingkast van Narnia ben gekropen en terecht ben gekomen in een levend schilderij van Marc Chagall. Inclusief vioolspelende geit. Sowieso zijn dit de beste nummers van This Is All Yours, het zijn ook de meest hallucinerende en a-typische creaties van het totale repertoire van de band.

Dagdroommuziek
Ze hadden beter de met Lionel Richie-fans gevulde Ziggo Dome kunnen leegvegen om ook alle 1244 muziekliefhebbers die vanavond nog snel een kaartje probeerden te regelen via TicketSwap, te plezieren. Hoewel ik ook best kan begrijpen dat niet iedereen onder de indruk is van de toverkunstjes van alt-J. De muziek is ongrijpbaar en misschien alleen weggelegd voor dromers en fantasten die op zoek zijn naar een soundtrack voor bij hun dagdromen.

Misschien is het een beetje arrogant om Breezeblocks als afsluitend nummer in te zetten, maar zeker niet minder gepast. Gewapend met de vingers gevormd in een driehoek zingt de stampvolle Heineken Music Hall de muzikanten toe. ‘Please don’t go, I love you so, I love you so’, schalt het (gevoelsmatig) urenlang door de concertzaal. Dat vlak voor het einde van die glorieuze afsluiter het geluid wegvalt (ongetwijfeld een vervelend moment voor de perfectionisten op het podium), vergeten we maar even en we zingen gestaag door. Gelukkig zien we ze dit jaar nog op onder andere het Best Kept Secret festival en Rock Werchter.

alt-J in de Heineken Music Hall
Gezien op donderdag 5 februari 2015
Foto: Mitchell Giebels