Een natuurlijk charisma, constante interactie met het publiek en een retestrakke performance: Alter Bridge heeft een vlekkeloze live-reputatie. Onlangs kwam de Amerikaanse hardrockband met nieuw wapenfeit The Last Hero op de proppen en in Lust For Life 065 vertelt frontman Myles Kennedy ons over de politieke insteek van de plaat. Daarmee draagt de band een boodschap uit die nu belangrijker is dan ooit, maar daarover later meer. Dat de nummers van die plaat in elk geval niet onderdoen voor fanfavorieten als Blackbird en Watch Over You, bewijst de band in een goed gevulde Heineken Music Hall.
Het is aan het Nieuw-Zeelandse Like A Storm om de concertbezoekers op te warmen. De bandleden krijgen het publiek mee door zich met een flinke dosis arrogantie, doch toegankelijke uitstraling te presenteren. Daar is op zich niets mis mee, maar op muzikaal vlak is Like A Storm helaas niets meer dan het zoveelste inwisselbare rockbandje.
Dat geldt absoluut niet voor Living Colour. Neem soulvolle funkmetal, saamhorigheid en een flinke portie tegendraadse flair en je hebt een heel fijne muzikale cocktail. Het rockkwartet scoorde in de jaren tachtig een dikke hit met Cult Of Personality, het nummer dat ook vandaag voor een funky feestje zorgt. Met de stevige gitaarsolo’s van oprichter Vernon Reid en de uitstekende uithalen van frontman Corey Glover is het publiek binnen de kortste keren om. Terwijl Living Colour over het algemeen een gezellig sfeertje neerzet, is er ook ruimte – en zelfs noodzaak, aldus Glover – voor wat ernstigere zaken. De frontman hoeft niet veel te zeggen: al na de meest vage verwijzing is duidelijk dat hij het over de presidentsverkiezingen in de VS heeft. De New Yorkers zijn bang om naar huis te gaan: “We weten niet waar we naar terugkeren,” geeft hij eerlijk toe. Die plotselinge serieuze toon nekt de sfeer niet, die wordt er juist door versterkt.
Bescheiden karakter
Zo’n politiek thema sluit perfect aan bij een band als Alter Bridge, die poogt vrede en liefde uit te dragen, maar tegelijkertijd tot nadenken wil aanzetten. Dat laatste geldt zeker voor de nieuwe plaat, die met maar liefst zeven tracks (in een setlist van achttien) goed vertegenwoordigd is vanavond. Kennedy blikt op nostalgische wijze terug op de eerste keer dat de band de Heineken Music Hall aandeed, toen ook de eerste live-dvd van de band gefilmd werd: “In deze ruimte bevinden zich zoveel herinneringen”. Een beetje verbaasd voegt hij toe: “Maar jullie waren nog nooit met zoveel!”
Zijn bescheiden karakter is onlosmakelijk verbonden met Alter Bridge, want als de band het podium betreedt, ogen de rockers stuk voor stuk wat ingetogen en zijn er zenuwen te horen in de zang. Toch kan niemand de zanger vanavond betrappen op een valse noot. Om terug te komen op die sympathieke, down-to-earth uitstraling van een succesvolle rockband als Alter Bridge: het draagt alleen maar bij aan een torenhoge gunfactor onder de bezoekers van de show, die zich vooral uit tijdens nieuwe single Show Me A Leader en hits als Addicted To Pain en Blackbird. Het publiek gaat dan compleet uit z’n dak en dat is volledig terecht: vooral tijdens het laatstgenoemde nummer komen de uitstekende gitaarkunsten van zowel Mark Tremonti als Kennedy schitterend uit de verf.
Watch Over You
Catchy ballads als You Will Be Remembered en My Champion hebben een vooraanstaande plek in de dynamische set, maar het absolute hoogtepunt van de show is publieksfavoriet Watch Over You, dat pas vrij laat de revue passeert. Wanneer Kennedy zijn akoestische gitaar pakt en de rest van de band het podium verlaat, is het voor velen al duidelijk hoe laat het is. Er stijgt dan ook een groots gejuich en een daverend applaus op uit de zaal – en dan is de frontman alleen nog maar wat aan het pingelen. Hij glimlacht. “Is dat alles wat ik hoef te doen voor een applaus? Oké, bedankt, fijne avond nog.” En hij doet alsof hij wegloopt. Een collectieve lach klinkt en de eerste tonen van Watch Over You zorgen voor een immense stilte, die bijna oorverdovend wordt verbroken wanneer het publiek iedere noot meezingt. Tijdens de emotionele ballad klopt alles. Het is een magisch moment waarop de kolossale zangkunsten van Kennedy en de toewijding van de fans op een waanzinnige manier samenkomen.
Er zijn dan ook maar weinig frontmannen die het charisma van deze zanger evenaren. De flink getatoeëerde Amerikaan loopt, gehuld in een openhangend blousje, telkens van de ene naar de andere kant van het podium om zijn publiek te trakteren op een stralende glimlach. Tijdens doorbraakhit Rise Today heeft dat aftastende waarmee de band op de planken verscheen inmiddels plaatsgemaakt voor een sympathieke vorm van zelfvertrouwen. Dit blijkt het perfecte moment om het publiek een boodschap mee te geven. De frontman mompelt iets over Amerika en prevelt vervolgens: “We proberen er iets van te maken.” Wat hij daarmee precies bedoelt, wordt pas echt duidelijk wanneer ‘I wanna rise today and change this world’, uit het eerder genoemde Rise Today, door de zaal galmt. Het is een universele boodschap die zowel vrij ter interpretatie als doorspekt van enige noodzaak is, maar vooral alles zegt over de positiviteit die onlosmakelijk deel uitmaakt van de muzikale kracht van Alter Bridge.
Alter Bridge in de Heineken Music Hall, Amsterdam
Gezien op donderdag 10 november 2016
Foto’s: Cristel Brouwer
3 Reacties
Het was mijn vierde Alter Bridge concert en helaas kwam ik er met een lichte kater vandaan. Dat lag niet aan de band, maar aan het geluid. Het was gewoon te hard. Ik kan me geen ander concert heugen waarbij het voorprogramma een beter geluid had dan de headliner, maar Living Colour kreeg het voorelkaar.
Ik ben het helemaal met Roald Koger eens. Het was mijn derde concert van AB in het HMH maar het geluid was deze keer echt niet goed (voorzichtig uitgedrukt). En ik ken zelfs mensen die eerder weggegaan zijn omdat het geluid slecht was. Hopelijk doen ze wat met deze commentaren zodat het geluid de volgende keer weer beter is.
Wat late reactie, maar ook mee eens! Living Colour was top en oude tijden herleefden weer en dat zonder “Love rears”.
En ook die zanger is prominent aanwezig qua (kop)stem, net zoals Myles. En na dikke 45 min. LC, was de exitement super groot voor AB.
Echter bij AB, stond het hele concert het geluid zo erg te hard. Zooo jammer.
Ik snap dat nooit, hoe kan dat nou toch gebeuren, zitten de soundengineers alleen met een koptelefoon op of dopppen in ipv ook eens zonder te luisteren? Of moet het elke ‘voorprogramma’ harder..?…Mmm, zou dat het zijn, waren nu 2 voorprogramma’s ipv de vorige keer 1.
Was toch wel een domper inderdaad.