Met twee van de grootste muzikale iconen samen op het podium en een band van gelauwerde topmuzikanten, was het concert van Atoms For Peace bij aanvang al bijzonder te noemen. Op het debuutalbum Amok leiden de Grote Namen nog niet direct ot Grote Daden, maar live onthult de superformatie rond Thom Yorke en bassist Flea zich als een razend energieke en hypnotiserende elektrorockmachine.
Het was de gedeelde liefde voor afrobeats die Yorke en Flea vanaf 2009 bijeenbracht. Hoewel de beide muzikanten nogal uiteenlopende stijlen beheersen, besloten ze die liefde samen te uiten in de vorm van Atoms For Peace. Bijgestaan door drummer Joey Waronker (Beck, R.E.M.), de Brazilliaanse percussionist Mauro Refosco en Radiohead-producer Nigel Godrich op synth en keyboard brachten ze onlangs het inderdaad nogal ritmische Amok uit. Veel van de songs waren echter instrumentale uitvoeringen van het elektronische denkwerk van Yorke. Dat zijn stempel zo zwaar op de plaat rustte, zorgde ervoor dat de superformatie niet direct supermuziek opleverde. Zodra Amok op het podium tot leven komt, blijkt echter dat deze bijzondere samenwerking wel degelijk tot pure magie kan leiden.
Abstracte bedoening
Veel kop en staart zit er niet in de songs van Amok. Het is muziek zonder vorm, waar de grens tussen elektronische en organische klanken vervaagt en songs zijn opgebouw uit losse flarden van samples, synths en effecten. Het zal niet meevallen om daar live gestalte aan te geven, maar deze ‘gelegenheidsband’ wekt de indruk van een doorgewinterde machine. Met twee percussionisten op het podium en Godrich druk achter de synths, vloeit alle muzikale drukte kraakhelder en razend strak samen tot een hypnotiserende chaos. Geen refreintjes, geen begin of eind, maar een volledig abstracte bedoening die opzwepend ritmisch en rustgevend melodisch werkt. De heren op het podium hebben de touwtjes duidelijk zeer strak in handen: indrukwekkend hoe de muzikanten de songs vanuit het niets perfect synchroon inzetten en er even onverwacht weer mee ophouden.
Even was het spannend hoe Atoms For Peace de tijd zou vullen, met slechts één album aan songmateriaal. Daarvan horen we dan ook alle nummers terug, terwijl de setlist wordt aangevuld met werk van Yorkes soloproject The Eraser. Zelfs Rabbit In Your Headlights – dat Yorke ooit opnam met UNKLE – komt voorbij, evenals het obscure Radiohead-nummer Paperbag Writer. Dat lijkt misschien een kunstgreep maar zo klinkt het niet. Nergens voelen de ‘geleende’ songs als opvulling. Op dezelfde wonderlijke wijze komen ze tot leven, waardoor ze naadloos opgaan in een show die sowieso geen enkel zwak moment telt.
Hypnotiserende trance
Waar Amok het nog niet direct liet horen, bewijst dit concert dat de chemie tussen deze muzikale genieën toch nog pure magie oplevert. Ook visueel trekken met name Yorke en Flea alle aandacht op zich. Razend energiek dansen ze van links naar rechts over het podium, terwijl ze zichzelf in opperste concentratie verliezen in hun eigen muziek. Als luisteraar beland je zelf net zo gemakkelijk in die hypnotiserende trance. Door de psychedelisch knipperende lichtshow achter het podium, door de energie die hoor- en zichtbaar vanaf dat krappe podium knalt, of puur door het idee dat hier twee van de grootste nog levende muzikale genieën schouder aan schouder staan. Wie hierbij aanwezig was en na afloop weer uit de droom ontwaakt, zou bijna hopen dat het bij deze ene tour blijft. Atoms for Peace heeft hier de perfectie benaderd: zoiets moet je als mens niet te vaak meemaken.
Gezien op 7 juli 2013 in Heineken Music Hall, Amsterdam
Foto’s: Willem Schalekamp
0 Reacties