De zesde editie van Best Kept Secret was er eentje van zon, zand en insecten. Van lekker eten en drinken en heerlijk relaxen op het strand of in het bos. Van optredens van oude bekenden als Arctic Monkeys, Wolf Alice en Angus & Julia Stone. Maar ook van langgekoesterde festivalwensen als The National, Ty Segall en LCD Soundsystem. Van opvallend veel vrouwen op de diverse podia. En van bergen muzikale ontdekkingen natuurlijk. Lust For Life trotseerde hitte, hooikoorts, eikenprocessierupsen en zand in de onderbroek en genoot drie dagen lang op misschien wel het mooiste festival van de Benelux. Lees hier ons verslag van de vrijdag.
Headliner
Voor het eerst in de nog jonge geschiedenis van Best Kept Secret is er sprake van een herhaling op headliner-gebied. Arctic Monkeys (vrijdag, Stage One) was namelijk een van de afsluiters van de eerste editie van BKS in 2013, maar gezien de constante ontwikkeling van de Britse (indie)rockers is het bepaald niet erg dat ze er nu ‘alweer’ zijn. Ten tijde van de vorige show was succesplaat AM nog (net) niet verschenen – het album waarmee Alex Turner en co. definitief tot de eredivisie van de hedendaagse rock toetraden. Inmiddels zijn we alweer een langspeler verder: het uitermate filmische, minder toegankelijke maar beresterke Tranquility Base Hotel & Casino zag vorige maand het licht en liet een nog volwassenere, bijna fifties-loungebar-achtige sound horen. En die continue ontwikkeling speelt ook een hoofdrol in de livepresentatie van de mannen. Waren ze vroeger stoïcijnse snotapen die hun topsongs zo snel mogelijk het publiek insmeten zonder ook maar een mespuntje interactie, Arctic Monkeys anno 2018 is een band vol bravoure en zelfvertrouwen die het iets lastigere nieuwe materiaal moeiteloos verbindt met de immense berg moderne evergreens die het viertal al op zijn naam heeft staan. Van de hemelse opener Four Out Of Five, een van de meest toegankelijke songs van de nieuwe plaat, via krakers als Brianstorm, het onvermijdelijke I Bet You Look Good On The Dancefloor, de heerlijke titeltrack van Tranquility Base… en het altijd hemeltergend mooie Cornerstone tot de waanzinnige toegift met The View From The Afternoon en R U Mine?: alles klopt vanavond en de band heeft er overduidelijk bijzonder veel zin in. En mag ik Do I Wanna Know? nog even nomineren als festivalanthem van BKS 2018? [MC]
Andere hoogtepunten
…And You Will Know Us By The Trail Of Dead (vrijdag, Stage Two) heeft de langste bandnaam ooit op het BKS-affiche, maar gelukkig zijn er genoeg andere goede redenen om deze post-hardcore/progrock/artrock-formatie op je festival te boeken. Dit vierkoppige Amerikaanse monster heeft in de loop der jaren al flink wat prachtplaten gemaakt, en eentje daarvan – het fenomenale Source Tags & Codes uit 2002 wordt integraal gespeeld. Furieus, imponerend, snoeihard: zomaar wat termen die van toepassing zijn op zowel de plaat als de show. En hoewel de nerdy uitziende zanger/gitarist Conrad Keely met de jaren wat gammeler is gaan zingen, doet dat niets af aan het feit dat het optreden staat als een huis. [MC]
Hoewel ze in het begin van hun show geplaagd worden door piepende microfoons, speelt Deerhunter (vrijdag, Stage Two) echt de sterren van de hemel. Sommige andere recensenten klagen dat de band voor het publiek onbekende nummers speelt van een bijna niet-verkrijgbare cassette en die nummers ook nog eens matig noemen, maar ik ben het daar totaal niet mee eens. Ten eerste omdat ik wel eens verrast wil worden door wat nieuws, ten tweede omdat het wel degelijk goede songs zijn, en ten derde speelt de band meer dan genoeg bekend materiaal en geen fan zal er bedrogen uit zijn gekomen. Het is een magisch uurtje in de tent van Stage Two vol shoegaze-achtige ruis, sterke opbouw die leidt naar flink gitaar- en drumgeweld en een energie die het publiek in trance brengt. Mijn hoogtepunt van de vrijdag. [EdG]
En er was ook nog…
Normaliter zouden we meer schrijven over de show van Future Islands (vrijdag, Stage One), maar de band stond al eerder op BKS en gaf vorig jaar nog een show op Lowlands – en zoveel is er in de tussentijd niet gebeurd met deze Amerikaanse synthpoppers. Of het moet zijn dat de excentrieke (understatement van het jaar) frontman Samuel T. Herring nog meer dan normaal grunt in plaats van zingt. En waar dat voorheen eigenlijk best grappig was, leidt het deze keer de aandacht te veel af. En da’s zonde, want de liedjes blijven schitterend – met Seasons (Waiting On You) nog altijd als absolute topper. [MC]
All Them Witches (vrijdag, Stage Four) heeft de bluesy, psychedelische rocksound misschien niet van een vreemde (denk bijvoorbeeld aan erg aanwezige The Doors-invloeden), maar dat neemt niet weg dat de muziek erg lekker klinkt en de mannen een tomeloze recalcitrante energie uitstralen op het podium. [EdG]
Best Kept Secret – dag 1
Gezien op vrijdag 8 juni 2018
Foto: Tineke Klamer
Lees ook onze verslagen van dag 2 en dag 3
0 Reacties