Festivals kunnen zomaar opeens ontaarden in een snikhete beproeving. Zoals op Pinkpop vorig jaar, is ook op Best Kept Secret 2023 de sfeer grotendeels getekend door de zinderende temperaturen. Op de zondag is er geen goede onweersbui om ons af te koelen, helaas – zoals dat ‘vroeger’ nog weleens ging in extreem hete festivalweekends. Gelukkig kunnen we tijdens sommige acts de schaduw van een boom opzoeken.
Tijdens Julia Jacklin (TWO, 14:45) bijvoorbeeld, die met een laag tempo en warme klanken direct de aandacht weet te pakken. Ook Kurt Vile & The Violators (ONE, 15:45) staat nou niet per se bekend om zijn hyper-energieke stijl. Op een normale dag zou deze act veel te gezapig zijn voor het hoofdpodium, maar voor nu bieden zijn lome ge-yeah-yeah’s vanaf het hoofdpodium best aangenaam muzikaal behang. Voeten in het water en meedeinen met zijn voortkabbelende gebrabbel. Een scherpe gitaarsound zorgt met een solo hier en daar dat we niet al te diep in slaap dommelen, maar deze act verbleekt bij wat er vanavond nog komen gaat.
Japanese Breakfast (TWO, 16:45) is nog zo’n aangename luisterband. Vooral heel gezellig en vrolijk. Laat je ook niet misleiden door het passieve publiek. Wie de tent uitloopt, doet dit vermoedelijk omdat het binnen simpelweg niet uit te houden is. En dat die uitgebluste toeschouwers de shows heus wel waarderen, blijkt – hier en bij andere acts – als de songs toch op overtuigend applaus kunnen rekenen. Het is geen desinteresse, maar noodzaak. Met Japanese Breakfast komt het easy listening-gedeelte langzaam ten einde. Want denk vooral niet dat er op de zondag verder niets spannends staat te gebeuren.
Heter en spannender
Naarmate de zon zakt en de lucht koelt, wordt de muziek steeds heter en spannender. De Staat (The Casbah, 18:00) is – voor de derde dag op rij – een van de weinige acts die Best Kept Secret zowaar helemaal los krijgt. Kennelijk is het publiek deze geraffineerde live-act nog niet beu: de veel te kleine Casbah is omringd door een meute die zich tot ver buiten de golfplaten heeft verzameld. Golfplaten die zich overigens prima lenen als improvisatie-instrument om op deze ‘rode’ set van het De Staat-drieluik mee te rammen.
Na die rollende bas en stampende drums schakelen we weer even terug met Arlo Parks (TWO, 18:45), de nog jonge zangeres en songwriter die pas in 2021 op het toneel verscheen. Haar kleine soulvolle liedjes, soms naar triphop neigend, blijken zeer festivalwaardig. Warme sounds en authentieke emotionele teksten en uitstraling: liggend met de ogen dicht zal het voor velen een aangename kennismaking zijn geweest.
Gevallen engel
Hij is machtig, overrompelend en toch ook zo klein: we hebben het natuurlijk over frontman Red van Christine And The Queens (ONE, 19:45). Voor LFL132 interviewden we de beste man over zowel zijn meest tragische verlies als zijn grootste gewin: de dood van zijn moeder en de intieme zoektocht naar liefde die daarop volgde. Vanavond vormt de kwetsbare grootsheid die daaruit ontstond de vierde muur. Het is niet zo dat Red niet wil verbinden met zijn fans, hij is er simpelweg niet toe in staat.
Voor een gebrek aan sfeer zorgt dat overigens niet, want BKS kijkt vol verwondering op naar deze gevallen engel. Dat is volledig terecht. Want of Red nu gehuld is in enorme engelenvleugels, een zwart pak of slechts gouden sterrenplakkers op zijn tepels draagt: de impact is onevenaarbaar groot. Vroegere pophits worden dan ook grotendeels achterwege gelaten terwijl geladen nummers van nieuwe plaat Paranoïa, Angels, True Love ruim baan krijgen.
Voor sommige toeschouwers zal het onbegrijpelijk zijn dat het eerdere theatrale, poppy imago van Christine And The Queens heeft plaatsgemaakt voor een ongrijpbare, eenzame rockzanger die op de rand van waanzin balanceert. Maar voor hemzelf is het volkomen logisch, wanneer hij ons aardlingen wederom bedient van een charmante doch manische glimlach of vol overgave True Love niet alleen zingt maar ook uitstraalt. Wat fijn dat je zo lekker jezelf bent, Red. En wat fijn dat wij ervan mogen genieten.
Chaotische energie
De rest van de avond barst los met acts die bevestigen dat Best Kept Secret vooral de eigenzinnige acts omarmd heeft. Wie graag binnen vaste kaders denkt, zal immers flink gaan zweten bij de vraag onder welk genre The Mars Volta (TWO, 20:45) in hemelsnaam valt. Ze draaien al langer mee, maar gelegenheden om deze oudgedienden live te beleven waren de laatste jaren schaars. Het blijkt zoveel heerlijker dan op de soms wat klinische albums, bewijzen hoogtepunten L’Via L’Viaquez aan het begin en The Widow tegen het eind. Een immer voortkolkende mix van metal, funk, latin en geen-idee, waarvan het een wonder lijkt dat die boel zo strak bij elkaar te houden is. Muziek die eigenlijk nergens op slaat, haarfijn en virtuoos uitgevoerd, abrupte stijl- en tempowisselingen, met zoveel chaotische energie dat het tastbaar wordt.
Daarmee komen de door-de-hitte-bevangen psychedelische sferen nog niet ten einde. The Comet Is Coming (The Secret, 22:00) is namelijk net zo bedreven in muziek die je niet moet willen begrijpen, maar gewoon moet ondergaan. Deze energieke talenten moeten het vooral hebben van het zinderende saxofoonspel van Shabaka Hutchings, die de leidraad is in een eindeloos jamverhaal zonder eind. Rock, jazz en funk waarin geen enkel liedje, of zelfs maar catchy melodie, te herkennen valt. Puur gedragen door de expressie en vakkundigheid van de bezeten muzikanten. Wat een tragedie dat dit fenomeen precies tegelijk met Aphex Twin geprogrammeerd is, want beide slotacts zijn simpelweg onmisbaar.
Oprechte creatieve vernieuwing
In alle hitte zou je het nauwelijks beseffen, maar met al deze niet bijzonder radiovriendelijke, gewaagde en eigenzinnige acts heeft Best Kept Secret gewoon een ijzersterke zondag gecreëerd. Niet alleen met simpelweg ‘goede muziek’, maar met acts die oprecht creatieve vernieuwing bieden.
Vandaag kon je horen en zien hoe muziek van deze tijd is – en zelfs van de toekomst, minder gekaderd door genres en genders. Hoe ironisch is slotact Aphex Twin (ONE, 22:00) dan ook: een nostalgische nineties-act die destijds juist ongrijpbaar progressief was. Hoewel de kenners weten dat deze onvermoeibare vernieuwer juist al die tijd relevant is gebleven. De man achter die vervreemdende clips en spookachtige sounds op MTV; velen hebben hem sindsdien uit het oog verloren. In de donkere hoekjes is Aphex echter altijd zijn ding blijven doen, met een trouwe schare cult-volgelingen als gevolg. Op BKS wordt hij weer uit de obscuriteit getrokken en op het hoofdpodium gezet. Het levert een bizarre vertoning op. Elektronische muziek waar niet op gedanst wordt, maar die een immense massa trekt die gehypnotiseerd en stokstijf staart naar onheilspellende klanken.
Het bouwt maar op en trekt weer terug, plaagt en schuurt, kalmeert en verleidt, eindigend in een korte maar hevige eruptie. Gekmakend of te gek: dat hangt een beetje van ieders individuele bedrading af. Maar wederom een verbijsterende beleving, die je opnieuw doet afvragen waar je in hemelsnaam naar zit te kijken. Daar op dat prachtige terrein aan het heerlijke water, tussen de bossen in een massa van gemoedelijke mensen. Suf van de hitte en vies van het stof, maar voldaan en muzikaal geprikkeld zoals maar weinig festivals dat voor elkaar krijgen.
Best Kept Secret – dag 3
Gezien op zondag 11 juni 2023
Foto’s door Tineke Klamer
Lees ook ons verslagen van dag 1 en dag 2
Meer over
0 Reacties