Het contrast tussen de eerste en tweede dag van Bospop 2015 kon haast niet groter zijn. Zochten bezoekers van het ‘gezelligste classic rock-festival van Nederland’ op de warme zaterdag de grote tent op voor schaduw, op zondag deden ze dat om te schuilen voor de regen. Gelukkig stond het hele weekend genoeg oud en nieuw talent op de beide podia om er weer een fraaie editie van te maken, met sets van uiteenlopende namen als ZZ Top, Dream Theater, Gary Clark Jr. en Anastacia.
Zaterdag:
Terwijl de temperatuur al aardig opgelopen is, mogen de Nijmeegse rockers van Navarone net voor het middaguur de eerste Bospop-dag openen. Dat frontman Merijn van Haren een dijk van een rock & roll-stem heeft, wisten we al. Zo waagde hij zich bij eerdere optredens al heel overtuigend aan Deep Purple’s Child In Time – zeker niet het makkelijkste nummer om te coveren – en aan zijn hoge uithalen tijdens de soundcheck zaterdagochtend te horen, komt het zangtechnisch ook vandaag wel goed. Met de combinatie van die vocale klasse, Led Zeppelin- en Black Sabbath-achtige riffs, en sterke hardrocksongs als Black And Blue (van het vorig jaar verschenen tweede album Vim And Vigor) blijkt Navarone een uitstekende keuze om het publiek op dit toch vrij vroege tijdstip wakker te schudden. Racoon, in Nederland kennelijk zo geliefd dat een show in de Ziggo Dome later dit jaar al uitverkocht is, lijkt als tweede act op de Mainstage wat meer last te hebben van de hitte. Zanger Bart van der Weide worstelt met de hogere noten, maar dat kan het publiek blijkbaar weinig schelen zolang alle hits (onder andere doorbraakballad Love You More en het Nederlandstalige Oceaan) maar op de setlist staan. [DG]
Bluesdames als Dana Fuchs en Beth Hart doen het erg goed in Nederland, en Layla Zoe zit ongeveer in hetzelfde hoekje. Vergelijkingen met Janis Joplin, zowel qua stem als uiterlijk, zijn eveneens onvermijdelijk. De Canadese vocaliste weet de tent (Secondstage) behoorlijk vol te krijgen, al zou het natuurlijk ook zo kunnen zijn dat een groot deel van de mensen gewoon de schaduw opzoekt. Hoe dan ook, Zoe doet met haar gepassioneerde, rauwe zang niet onder voor Fuchs of Hart, zo blijkt vooral tijdens een lang uitgesponnen bluesarrangement van James Browns It’s A Man’s Man’s Man’s World. Maar het is niet alleen zijzelf die opvalt, want de behoorlijk getalenteerde gitarist Jan Laacks haalt bijna Steve Vai-achtige capriolen uit op zijn instrument. Van een heel andere orde en ogenschijnlijk misschien zelfs een beetje een vreemde keuze voor een classic rock-georiënteerd festival als Bospop, is Anastacia. De Amerikaanse popzangeres heeft al een tijdje geen hits meer gehad, maar inmiddels zijn haar bekendste songs, zoals I’m Outta Love, Left Outside Alone en Paid My Dues, ook wel een beetje ‘classic’ geworden. Iedereen kan ze meezingen met de immer wat mannelijk klinkende blondine en het staat dan ook aardig vol voor het hoofdpodium. [DG]
‘Bring me some water’
Nadat Band Of Friends – ooit opgericht door oud-bandleden van wijlen Rory Gallagher – met een fijne set op het tweede podium Bospop weer in de rockstemming brengt, betreedt Melissa Etheridge de Mainstage met een gitaar in haar handen, een grote glimlach op haar gezicht en een glunderende blik in haar ogen. De inmiddels 54-jarige zangeres met de schuurpapieren stem heeft er duidelijk zin in en geeft een erg energieke show met oude favorieten en sterk recent werk (zoals Monster, van haar nieuwste plaat This Is M.E.). Bring Me Some Water – een erg toepasselijke titel op een snikhete dag als deze – en het onvermijdelijke Like The Way I Do blijken nog steeds grote publieksfavorieten en met die laatste eindigt een van de allerbeste optredens van de dag. ‘Electrify and rock you’, dat kan Etheridge nog steeds als de beste. [DG]
Aangezien de tweede dag van Bospop met namen als Dream Theater, Anathema en Steven Wilson voor een groot deel in het teken staat van progressieve rock, had Fish nog beter gepast in de line-up van zondag. De voormalige frontman van Marillion heeft de afgelopen jaren al vrij vaak opgetreden in Nederland, maar natuurlijk nemen we nu ook weer even een kijkje in de tentstage van Bospop. Zeker wanneer hij aankondigt het inmiddels dertig jaar oude meesterwerk Misplaced Childhood van zijn oude band integraal te spelen. Goed, de inmiddels kale en grijs bebaarde zanger heeft tegenwoordig een lagere stem en de hoge noten in bijvoorbeeld Lavender redt hij niet meer, maar de songs van het bloedstollend mooie album – inclusief het grijsgedraaide Kayleigh – en afsluiter Market Square Heroes blijven ook met zijn huidige medemuzikanten overeind. [DG]
Er zijn na de jaren negentig niet echt veel gitaarhelden meer doorgebroken, maar Gary Clark Jr. is er zeker een van. De 31-jarige muzikant uit Texas stond zelfs op het podium met The Rolling Stones en Eric Clapton. Live komt hij ook het beste tot zijn recht, want de succesvolle plaat Blak And Blu (2012) klonk met de toevoeging van onder meer hiphopbeats net wat te gelikt. De uitvoeringen op het vorig jaar verschenen Gary Clark Jr. Live waren duidelijk superieur en ook op Bospop geeft de in zwart hemd en dito hoed gestoken zanger/gitarist een meer dan prima optreden, waarbij het bluesy When My Train Pulls In (heerlijke gitaarsolo’s!) en het veel commerciëlere Ain’t Messin ‘Round de studioversies overschaduwen. [DG]
Dat Ed Kowalczyk hier nog altijd flink populair is, bleek al toen hij een uur voor zijn optreden de Lust For Life-stand bezocht voor een korte signeersessie. Een grote groep fans kwam langs voor een fotootje of krabbel van hun held en sommigen stonden nota bene al anderhalf uur van tevoren in de rij om er maar zeker van te zijn dat ze de Amerikaanse rockzanger niet zouden missen. Wanneer hij rond de klok van negen op het hoofdpodium aantreedt, wordt andermaal duidelijk dat de voormalige frontman van Live nog niet is vergeten door zijn Nederlandse fans. Het veld staat flink vol en vooral de hits van zijn oude band (zoals Selling The Drama, The Dolphin’s Cry en I Alone) worden op veel enthousiasme onthaalt. Kowalczyk zelf lijkt er ook zin in te hebben en zet een solide show neer, waarmee hij zijn vele bewonderaars tevreden stelt en wellicht ook nog wat nieuwe zieltjes voor zich heeft weten te winnen. [JJ]
Beroepsbaarden
Billy Gibbons, Dusty Hill en Frank Beard zijn inmiddels oude bekenden van Bospop, want in 2008 en 2013 stond het drietal – uiteraard beter bekend als ZZ Top – ook al op het festival. Het Bospop-publiek lijkt de Texanen echter nog lang niet moe te zijn, want de dagafsluiter kan rekenen op een flinke toeloop. Het legendarische trio start nog wat stram, maar naarmate de setlist vordert komen vooral beroepsbaarden Gibbons en Hill steeds verder los, terwijl drummer Frank Beard ondertussen stoïcijns en kettingrokend het vloerwerk legt. Van enige interactie met de toeschouwers is helaas geen sprake, maar in plaats daarvan laat Gibbons zijn gitaar jankend spreken en zijn er natuurlijk ook nog al die bluesrock-klassiekers als Gimme All Your Lovin’, Sharp Dressed Man en Legs om het publiek voor zich te winnen. Hoewel de show hier en daar dus wat routineus overkomt, windt ZZ Top het veld niettemin binnen no time om de vingers. Na twee toegiften houden de heren het voor gezien en brengen ze de eerste, zonnige dag van Bospop 2015 tot een bevredigend einde. [JJ]
Zondag
De Bospop-zondag is er eentje van gitaren. Rock & roll-gitaren en progrockgitaren welteverstaan. De zo van elkaar afwijkende genres rock & roll en progressieve rock die het programma domineren lijken op papier nogal tegenstrijdig, maar gaan in werkelijkheid prima hand-in-hand.
Een twaalfsnarige gitaar, flink veel galm, sitargeluiden en een blokfluit. Pauw mocht niet alleen de Bospop-zondag openen, maar had ook wat te vieren in Weert en haalt alles uit de kast. De jonge psychedelische rockband is net klaar met de opnames van zijn eerste langspeler. Hopelijk staan daar allemaal nummers op van hetzelfde kaliber als Shambhala, van de naar de band genoemde debuut-ep. Dat is namelijk een ijzersterke song die met kop en schouders boven de rest van het materiaal uitsteekt. De overige nummers die we horen missen soms wat pit. Van een pauwerkwartet kunnen we dus nog niet spreken. De lijzige en warrige podiumpresentatie van zanger-gitarist Brian Pots komt de zwierige presentatie ook niet ten goede. Z’n praatjes zijn stoïcijns en komen zelfs bijna ongeïnteresseerd over. Dat is hij niet, maar als je wat feiten wilt vertellen moet je die wel helder in je hoofd hebben. Pauw’s studioalbum, waar we met veel plezier naar uitkijken, verschijnt op 26 oktober. Als die datum – aarzelend door Pots verteld – tenminste klopt… [PL]
Volgens het boekje
FM is een stuk directer en heeft een abonnement op catchy liedjes. Vooral zanger-gitarist Steve Overland imponeert. Het zijn wel allemaal rocksongs volgens het boekje. Standaard akkoorden, standaard formules. Zelfs de gebaren komen uit de rock & roll-leerschool van het eerste uur (uitreikende hand, met de microfoonstandaard zwaaien, mensen laten meeklappen). Nieuw is het dus zeker niet. Eerder routineus. En al met al een nogal belegen bedoening, maar over de uitvoering niets dan lof. Ook de publieksreactie is prima. Een logische boeking voor dit classic rock-festival. [PL]
Een van de wat hippere acts van dit anti-hipster-festival is The London Souls. Een trio op cd, vandaag een duo op de planken. Drums en gitaar. C’est tout. De bluesy rockmuziek ligt in het verlengde van The Black Keys en Royal Blood, maar heeft een meer gepolijst geluid. Swingen doet het zeker. Rocken ook. Het levende bewijs dat basloos brommen ook prima kan. [PL]
Geluidsmuur
Bij The Gentle Storm wordt het basgehalte juist flink opgeschroefd. Zelfs een klassezangeres als Anneke van Giersbergen kan soms niet tegen de opgetrokken geluidsmuur opboksen. Maar de band windt het publiek binnen no time om de vingers. Zeker als ook nog Eleanor en Strange Machines van The Gathering en Isis And Osiris van Ayreon’s The Electric Castle voorbijkomen. Ook het nieuwe album The Gentle Storm, van Van Giersbergen en kluizenaar Arjen Lucassen (die niet meer toert) komt ruimschoots aan bod. Maar dan wel enkel de ‘Storm’-versies, oftewel de harde composities, en niet de meer folky ‘Gentle’-versies. Maar niemand die zich daar druk over lijkt te maken. [PL]
Van de vrouwenpower in de tent begeven we ons vervolgens naar het inmiddels natgeregende veld. Daar wordt de spierballenfactor nog hoger met Black Label Society. Zakk Wylde, jarenlang de rechterhand van Ozzy Osbourne, laat zijn vurige riffs en snelle gitaarsolo’s over de velden gieren. Het is allemaal veel van hetzelfde en het optreden mist de nodige dynamiek. Zeker de solospot vraagt om een ‘fast forward’-optie. Totaal overbodig. Spelen kan ie wel. Zingen doet hij trouwens ook niet onaardig, maar ook op dat gebied is het nogal eendimensionaal. [PL]
Danko Jones, voor de derde keer op Bospop, houdt het tempo hoog. De man met de grote bek en (s)lange tong heeft het vandaag veel over Dream Theater, en roemt de organisatie voor het feit dat rock & roll-acts en progbands vandaag hand-in-hand gaan en dat hij met Dream Theater-zanger James LaBrie – net als Danko Jones een Canadees – het podium mag delen. Even komt de gedachte op van een gastoptreden: dat zou van het generieke optreden van Danko (goed en energiek als altijd) een memorabele gemaakt hebben. Maar helaas. We doen het gewoon weer met nummers als First Date en nieuwer werk (Gonna Be A Fight Tonight). [PL]
Verrassing
Dizzy Mizz Lizzy, met singer-songwriter Tim Christensen, is de grote verrassing van de dag. Het geluid – over het algemeen al dik in orde – is nu echt geweldig. Sterke liedjes als Silverflame en Waterline komen daardoor fantastisch uit de verf. De band oogt enthousiast en Christensen is goed bij stem. Een fraai klinkende Stratocaster maakt het plaatje compleet. Wat wil je nog meer? [PL]
Europe, de band van het onvermijdelijke The Final Countdown, is zijn dagen nog niet aan het aftellen. Lang en breed afgeserveerd door de radio en in de gemiddelde huiskamer doodverklaard. De Zweedse rockers zijn echter nog springlevend en de nieuwste albums Bag Of Bones en War Of Kings zouden niet mogen ontbreken in de platenkast van een rockliefhebber. Nummers daarvan, aangevuld met hits als Carrie, Superstitious en Rock The Night leveren een perfecte festivalset op. Verder zijn de gekke bekken van gitarist John Norum een attractie op zich. Evenals de gebleekte tanden van zanger Joey Tempest, die nog altijd vol overgave en met een zeer degelijk bereik, de nummers presenteert. Ook The Final Countdown. Wel een beetje jammer dat het iconische synthesizergeluid waarmee het nummer begint niet live wordt gespeeld, maar met een backing track wordt voortgebracht. [PL]
Prog van de bovenste plank
De rest van de avond staat in het teken van progressieve rock. Daarvoor heeft Bospop drie uitstekende namen gekozen. Dream Theater mag als eerste. Opvallend, want velen hadden deze act als afsluiter verwacht. De Amerikanen, met dus de Canadese zanger James LaBrie, komen vandaag ook niet goed voor de dag. LaBrie is (mede vanwege een slijmbeursontsteking) niet geweldig bij stem en de reguliere 30th Anniversary-set moet ingekort worden waardoor er een vreemde setlijst overblijft, met Afterlife van het debuut als grootste verrassing. Een onlogische opener overigens, zeker als de ‘we doen één liedje per album’-insteek toch niet meer opgaat. Dat er vervolgens juist een flinke fout sluipt in Metropolis Part 1: The Miracle And The Sleeper, een van dé signatuursongs van de band, is symbolisch voor het stramme, saaie en onpersoonlijke optreden met overwegend harde nummers en een laf uitgevoerde ballad (The Spirit Carries On). [PL]
Snel naar de tent om de nare smaak weg te spoelen met de Britse band Anathema. Het gewaagde begin met het vocaal gefocuste Anathema zegt veel over de zelfverzekerdheid die er binnen de groep heerst. Licht, geluid, band: alles staat meteen als een huis. Als dat zo is, dan weet je bij deze mannen en vrouw dat je geramd zit. Het optreden blijft van een constant hoog niveau, met onder meer publieksfavoriet The Untouchable, Part 1. Opvallend genoeg komt er niet één klassiek nummer voorbij. Lekker eigenwijs op zo’n classic rock-festival. Enkel de drie nieuwste platen krijgen aandacht. Zelfs het electro-getinte Distant Satellites, van het gelijknamige album. Wel jammer dat de climax die de studioversie extra bijzonder maakt weer verzuipt in spervuren van drums, dik aangezette strijkers en gelaagde gitaarpartijen. Het tempo zit er lekker in. Zelfs zo lekker dat de band vijf minuten van de geplande speeltijd links laat liggen. Jammer, want het smaakt juist naar meer. [PL]
Mooi melancholisch
Wellicht dat ook de bandleden van Anathema geen minuut van hun goede vriend Steven Wilson willen missen. De songwriter en producer van onder meer Porcupine Tree en Blackfield steekt ten eerste op visueel gebied alle voorgaande acts de loef af met zijn imponerende videoscherm. Die dient ter ondersteuning van de muziek, en met name van het conceptalbum Hand. Cannot. Erase., dat vanavond centraal staat. Integraal wordt het goed ontvangen album niet gepresenteerd. Maar het fraaie Routine en groovende Home Invasion komen gelukkig wel aan bod. Ook Porcupine Tree krijgt middels de nummers Lazarus en Sleep Together de ruimte. Helemaal vol staat het veld niet. Maar het merendeel van de circa 7500 bezoekers zingt het hele concert uit. Nou ja zingen, Wilsons melancholische oeuvre bevat geen gemakkelijke sing-alongs. Het is eerder met open mond van verbazing kijken naar het speelse gemak waarmee de technisch ingewikkelde, maar altijd melodieuze muziek ten gehore wordt gebracht. Een waardige afsluiter van een gemoedelijk festival dat het aandurft om iets totaal anders te programmeren in de (over)volle Nederlandse festivalagenda. [PL]
Bospop
Gezien op zaterdag 11 en zondag 12 juli 2015
Foto’s: Mitchell Giebels
Foto’s Band Of Friends, Layla Zoe en Melissa Etheridge: Joseph Voncken
Meer over
20 Reacties
Ik vond Danko jones de absolute topper van zondag. Ook was ik aangenaam verrast Door het optreden van Europe. Absoluut een weekend om niet snel te vergeten.
Wtf? Het hoogtepunt van het festival – de opzwepende gig van bluesrockers Thunder – overslaan?? Maakt deze recensie direct ongeloofwaardig…
Hoi Gian, Thunder hebben we inderdaad helaas gemist. Maar dankzij jullie lovende woorden over dat optreden gaan we de volgende keer zeker kijken bij deze band!
“Dat de sleet er na ruim 25 jaar rocken nog steeds niet op zit, bewezen de heren van het Britse Thunder het afgelopen jaar met de release van de nieuwe langspeler ‘Wonder Days’. Deze grijpt qua sound helemaal terug naar de succesvolle, begin jaren negentig (‘Backstreet Symphony’ en ‘Laughing on Judgment Day’). Afgelopen zondag op de tentstage werd deze lijn moeiteloos doorgetrokken met een bijzonder aanstekelijke gig die van de eerste tot de laatste minuut boeide. De keuze om af te trappen met de dampende titeltrack ‘Wonder Days’ gevolgd door klassieker ‘Backstreet Symphony’, droeg hier zeker aan bij. Over de setlist was sowieso goed nagedacht; catchy nieuwkomers als ‘The Thing I Want’, ‘Black Water’ en ‘Resurrection Day’ werden doeltreffend afgewisseld met de traditionals ‘Love Walked In’ en ‘Low Life in High Places’ en de onvermijdelijke afsluiter ‘Dirty Love’. Wat is het toch dat Thunder nog steeds zo blijft boeien? Verrassend is het sterk op The Free en Bad Company georienteerde geluid van de band immers allerminst. Het antwoord op deze vraag is eigenlijk vrij simpel. Thunder is een liveband bij uitstek die zijn bluesy hardrock vanuit de studio tot de macht 2 naar het podium weet door te vertalen. Het kwartet rasmuzikanten Luke Morley (sologitaar), Harry James (drums), Ben Matthews (toetsen en slaggitaar) en Chris Childs (bas) wordt bovendien aangevoerd door een frontman die gezegend is met een gouden strot, een flinke dosis Britse humor en een hoge gunfactor waarmee hij het publiek moeiteloos voor zich weet te winnen. Afgelopen zondag deed Daniel Bowes dit onder meer door de tent tot een song contest uit te dagen om vervolgens – het inderdaad bedenkelijke – resultaat doodleuk met een ‘nah, that’s rubbish’, te beoordelen. Uiteraard met een vette knipoog en het aanbod tot een herkansing. Nee, vooralsnog lijkt de tijd alleen vat op het uiterlijk van de heren te hebben gekregen. Op naar de volgende 25 jaar! En hopelijk ‘binnenkort’ weer op Bospop.”
Waarom wordt er in de recensie met geen woord gerept over het gezelligste optreden van bospop 2015 van THUNDER? De sfeer die deze band weet te creëren met hun klassiekers blijft ongeëvenaard. Steven Wilson was overigens het absolute hoogtepunt van het weekend.
Ik begrijp bovenstaande recensies niet. Heb ik dan een hele andere zondag beleefd!? Ben het overigens helemaal eens met R-bek. Veruit de leukste band van zondag was Thunder. Voor mij was ook Steven Wilson een grote positieve verrassing. Daarnaast is me opgevallen dat de bass-drum bij de meeste bands op het hoofdpodium te overheersend was. Hierdoor was er meestal geen sprake meer van een gedifferentieerde sound…jammer! Dit was overigens wel het geval bij Steven Wilson….super geluid.
Dit schiet me even verkeerd. Dream Theater laf en saai noemen?? OK, dit was niet hun beste optreden want die heb ik ook gezien en gehoord. James was slecht bij stem maar instrumentaal stond het als een huis. Als altijd. “The spirit carries on” was ronduit briljant. En dit “laf” noemen??Noem svp bands niet laf en saai alleen omdat je de muziek niet begrijpt. Daar kunnen huis, tuin en keuken bandjes als Europe nog een hoop van leren. Joey Tempest heeft overigens een afschuwelijk vibrato aangeleerd waardoor de muziek niet meer om aan te horen is. Dit is overigens niet de eerste recensie waar jullie de mist in gaan. Terug naar school, zou ik zeggen!
Zeggen dat een recensent de mist ingaat omdat ‘ie een andere mening heeft dan jij – duidelijk een gefrustreerde fanboy aan het woord. Dream Theater was zoals wel vaker emotieloos en ongeïnspireerd bezig, en de zang was zelfs echt waardeloos. Kom dan niet aan met het wannabe arrogante “je vindt het niks omdat je het niet begrijpt” aan zeg, bahbah. Gewoon een prima recensie, of je het er nu mee eens bent of niet. Mijn hoogtepunt was trouwens Anathema, met een verrassend leuk Europe op nummer 2.
Het was weer super gezellig op de markt. Veel leuke verschillende soorten mensen ontmoet.
Samen met Loes in mijn Energetix winkel
Genoten van de optredens. Vooral van Steven Wilson.
Volgend jaar beslist weer present!!!
Mooie recensie. Maar niets over Jools? De verrassing van Bospop. ……toch? Super!!
Prima recensie, al is het inderdaad jammer dat jullie Thunder overgeslagen hebben (topoptreden, wereld van verschil met hun saaie optreden op Graspop). Persoonlijk vond ik Anathema wegens slecht geluid (te hard en erg slecht gemixt), technische problemen (heeft de band wel vaker last van) en moeilijke setlist nogal tegenvallen. Iedere nuance ging verloren helaas. En wat deed die Jools Holland tussen dit programma? Vreemde keuze… Maar verders prima vermaakt hoor, lekker kleinschalig en gemoedelijk. En top afsluiter natuurlijk!
Snap deze recensie ook niet. Twee zinnen over de Band Of Friends? N uur lang pakten ze de tent die vol was in. Had je wel even meer over kunnen schrijven. Een bevredigend einde van de eerste dag Bospop door ZZ Top. Deden gewoon hun dingetje en het was de afknapper van de dag van een overigens gezellig festival. ZZ Top was totaal ongeïnteresseerd. Waar heb je naar zitten kijken?
Ik ben op de zondag geweest, en voor het overgrote deel kan ik me vinden in de recensies, alleen in het gedeelte bij Dizzy Mizz Lizzy “Het geluid – over het algemeen al dik in orde – is nu echt geweldig” kan ik me niet vinden. Het optreden was inderdaad super, maar die basdrum was zo overheersend, met name als je aan de zijkant in de buurt van de luidsprekers stond, dat het door je hele lichaam ging, zodat ik maar helemaal aan de zijkant ben gaan staan. En ik was niet de enige. En ik ben het met anderen eens dat Thunder toch zeker een vermelding waard was. Samen met Danko Jones waren dat de echte smaakmakers die dag.
Zaterdag was het heet niet alleen door de temp maar ook door de bands.
Verrassend voor mij waren zeker navarone en Luminize. Band of friends een dampende bluesrock in de tent die het publiek voor het eerst goed op gang brachten met het uitstekend gitaarspel van Marcel Scherpenzeel.
Ook Gary Clark was heerlijk om te horen op het hoofdpodium.
ZZ top stelde ietwat teleur. De zondag was heerlijk. alleen maar toppers inclusief Jools.
Hallo recensenten van Bospop! Afgezien van diverse technische verslagzaken en inhoudelijke verschillen an inzicht, beleving en wat heb ik nou echt gezien op het podium (lees ook de persoonlijke mening van de schrijvers), zit het voor mij in het punt
” festivalverslag”. Mijn definitie daarvan is een heel festival. En dus alles. Zorg anders voor een goede inleiding. Verder is het een goede poging. Enjoy en grow!
@ Jesse: pfff, wat een vreemde en arrogante reactie zeg. Alsof jij alles weet van “technische verslagzaken”. Lekker duidelijk ook. En is een recensie niet per definitie de mening van de schrijver??? Thunder was wel leuk geweest, maar verder prima verslag.
Nu ook even feedback aan mezelf; er mist een v in mijn reactie. Staat me netjes (lol).
Had meteen ook even alle kromme zinnen en inhoudelijke missers uit je reactie gehaald,als je dan toch bezig was ;)
En voor een fotoverslag van de zondag, zie: https://www.flickr.com/photos/jschort10/sets/72157655516432188
Wellicht heb ik het ontbreken van Thunder in het concertverslag enigszins kunnen compenseren met mijn inzending; kon het ieg niet laten om er over te schrijven :-)