Bruce Springsteen krijgt geen genoeg van Nederland en wij krijgen geen genoeg van The Boss. Een jaar na het spectaculaire Pinkpop-optreden deed hij gisteren met zijn E-Street Band het Goffertpark in Nijmegen aan, waar de superster zich niet hoefde te houden aan festivaltijden en zijn doorweekte fans kon verwennen met een marathonconcert. Ondanks fikse regenbuien gaf Springsteen wederom zijn alles.
Het ziet er al niet best uit boven ons, als Jamie N Commons het eerste voorprogramma afsluit met Wash Me In The Water. Regen lijkt onvermijdelijk bij zo’n somber grijze hemel, maar tijdens de tweede opwarmset van The Black Crowes blijft het droog. De bluesrockers spelen onder meer de klassiekers Jealous Again en Remedy, gedragen door puik gitaarspel en de soulvolle stem van zanger Chris Robinson.
Springsteens opkomst is radicaal anders dan die op Pinkpop vorig jaar. Startte The Boss toen met het bombastische We Take Care Of Our Own, in het Goffertpark loopt hij in zijn eentje met een akoestische gitaar en harmonica het podium op voor een zeer intense bewerking van The Ghost Of Tom Joad. Elke beklemmende zin uit dit lied stuurt een siddering door je lichaam. Springsteen krijgt de menigte (ruim 60.000 mensen) aan zijn voeten met alleen zijn machtige stem en gepassioneerde gitaar- en harmonicaspel.
Bordjes verzamelen
De vertrouwde E-Street Band (met o.a. sidekick Steven Van Zandt en gitaarheld Nils Lofgren) komt in actie voor Land Of Hope And Dreams en live-favoriet My Love Will Not Let You Down, waarna The Boss bordjes verzamelt uit de voorste rijen van het publiek. Afgewisseld met twee songs van zijn meest recente album Wrecking Ball (de titelsong en Death To My Hometown) speelt hij zoals gewoonlijk verzoekjes van fans. In het Goffertpark levert dat prettige uitvoeringen op van songs die de concertgangers met slechts een Greatest Hits-album in de platenkast waarschijnlijk niet zullen kennen, zoals Sherry Darling (van het album The River), Growin’ Up (te vinden op het alweer veertig jaar oude debuut Greetings From Asbury Park, NJ) en het weinig gespeelde So Young And In Love (van de ‘kliekjes’-boxset Tracks), al behoort laatstgenoemde zeker niet tot Springsteens beste composities.
Eerder deze week brachten Springsteen en zijn band een ode aan wijlen Sopranos-acteur James Gandolfini met een uitvoering van het complete Born To Run-album. Ook het publiek in Nijmegen krijgt alle songs van een beroemde lp te horen, maar dan Darkness On The Edge Of Town (de favoriete Springsteen-plaat van ondergetekende). Tijdens het hemeltergend mooie Racing In The Street van die langspeler komt even blauwe lucht tevoorschijn, alsof ‘The Professor’ Roy Bittan met zijn magnifieke toetsenwerk de wolken uit elkaar drijft. Van de overdonderende opening met Badlands en het ijzingwekkende Adam Raised A Cain tot aan de laatste naklinkende schreeuw in de titelsong worden we er nogmaals aan herinnerd hoe waanzinnig goed en relevant de songs op Darkness On The Edge Of Town zijn.
Felgekleurde paraplu’s
De marathonshow dendert voort met het feestelijke ‘Seeger Sessions’-arrangement van Pay Me My Money Down, waarbij ook op het podium de (felgekleurde) paraplu’s omhoog gaan. Enkele vaste onderdelen van Springsteens concerten komen ook weer terug: de dame uit het publiek die even in de voetsporen van Courteney Cox treedt tijdens Dancing In The Dark en het jongetje dat op het podium het refrein van Waitin’ On A Sunny Day mag zingen terwijl The Boss als een overhorende leraar naast hem staat.
De minder fanatieke liefhebber zal een aantal van de meer dan dertig gespeelde songs niet kennen, maar ook zij kunnen de grote hits als The River, Born To Run en Born In The U.S.A. woord voor woord meezingen (het blijft een bijzonder tafereel: duizenden niet-Amerikanen die “I was born in the U.S.A.” brullen). In Tenth Avenue Freeze-Out brengt de wereldster een ode aan de nog steeds zeer gemiste E-Street Band-saxofonist Clarence Clemons, wat natuurlijk met luid gejuich vanuit het veld aanschouwd wordt.
Onuitputtelijk
Ondertussen begint het flink te plenzen en ook The Boss zelf haalt een nat pak, maar dat houdt de onuitputtelijke man niet tegen om met zijn fans de golden oldie Twist And Shout in een aanstekelijke versie te gieten. “It ain’t raining hard enough!”, vindt Springsteen en hij plakt er een andere rock & roll-klassieker (Shout, net zoals de voorganger bekend van o.a. The Isley Brothers) aan vast. De levende legende weet van geen ophouden, zo lijkt het, en het spelplezier van hem en The E-Street Band zorgt ervoor dat je geen aandacht meer hebt voor het nare weer. Net zoals de drie uur die dit zinderende concert beslaat, is de regen voorbij voor je er erg in hebt.
Gezien op zaterdag 22 juni in het Goffertpark, Nijmegen
Foto’s: Marco van Rooijen
Meer foto’s van de hele dag, ook van The Black Crowes en Jamie N Commons, staan op onze Facebook-pagina!
1 Reactie
Een heel mooi verhaal.
Het concert in het Goffertpark was mijn aller eerste Bruce Springsteen and thé E Street Band concert in mijn leven. Ik heb in mijn leven al heel wat concerten bezocht, maar nog nooit een concert van Bruce Springsteen And thé E Street Band, tot vorige jaar juni dan. Sinds ik het concert in het Goffertpark heb bezocht ben ik verslaafd geraakt aan de muziek van Bruce Springsteen.