Toen Depeche Mode in 2009 in Ahoy Rotterdam stond, zorgde dat bepaald niet voor een hoogtepunt uit de carrière van de band. Inmiddels is het drietal – als altijd aangevuld met twee extra muzikanten – weer terug in ons land ter promotie van het eerder dit jaar verschenen album Delta Machine. Weet Depeche Mode zich dit keer te revancheren?
Toegegeven: bij het concert in 2009 had zanger Dave Gahan net een behandeling tegen blaaskanker achter de rug, waardoor de band eerder dat jaar nog een optreden op Pinkpop moest afzeggen. Het zal ongetwijfeld deels verklaren waarom Depeche Mode toen wat routinematig overkwam. Vanavond in Ziggo Dome is daar gelukkig niets meer van te merken: Gahan danst, gebruikt de catwalk, doet zijn kenmerkende pirouettes en bespeelt het publiek als de entertainer die hij is. Het blijft verwonderlijk hoe iemand met zijn medische geschiedenis zo fris en energiek over kan komen, want laten we niet vergeten dat de beste man er het grootste gedeelte van de jaren negentig een hardnekkige heroïneverslaving op nahield en zelfs een keer klinisch dood was.
Het concert opent met Welcome To My World en Angel, twee tracks van het nieuwe album Delta Machine. Helaas zijn een aantal andere nummers van die plaat, die eerder deze tour nog wel werden gespeeld, van de setlist verdwenen. Jammer, want songs als Secret To The End en Goodbye zijn pareltjes. Ook oudere fanfavorieten die eerder dit jaar bij de concerten opdoken, zoals Higher Love en Barrel Of A Gun, ontbreken in Amsterdam. Het toont een probleem aan waar Depeche Mode al jaren mee kampt: de songselectie is wat voorspelbaar geworden. Depeche Mode is verworden tot een hitband.
Niet dat het publiek in Ziggo Dome dat wat kan schelen: hier komen de mensen juist voor een feest der herkenning. En dat krijgt men: natuurlijk met de megahits Enjoy The Silence, Personal Jesus, Just Can’t Get Enough en Never Let Me Down Again, maar ook met andere bekende nummers als Policy Of Truth, Behind The Wheel en I Feel You. Wanneer de band met Should Be Higher toch weer even een spaarzaam nummer van het nieuwe album inzet, loopt de poging van Dave Gahan om een meezingmomentje te creëren uit op een fiasco. Voor het nieuwe werk is het publiek duidelijk niet gekomen.
Gelukkig biedt de setlist wel degelijk een aantal verrassingen. Het al lang niet gespeelde Black Celebration zorgt bij het publiek voor het eerste euforische moment van de avond, en A Pain That I’m Used To duikt zelfs in een totaal andere versie op. Daardoor wordt het relatief onbekende nummer plots het meest dansbare moment van het concert, met wederom een uitzinnig publiek tot gevolg. Laten we bij deze songs niet de bijdrage van drummer Christian Eigner uit het oog verliezen: met zijn energieke spel weet hij de nummers, die in de studioversies veelal met drumcomputer zijn opgenomen, in een livesetting succesvol tot leven te wekken. En dan is er natuurlijk nog het visuele aspect. Het podiumontwerp, met grote videoschermen waarbij het deltateken centraal staat, is weer prachtig en de mooie begeleidende filmpjes bij de nummers verhogen de sfeer enorm. Dat alles is natuurlijk weer te danken aan ‘onze eigen’ Anton Corbijn, die al jaren voor het visuele aspect van Depeche Mode verantwoordelijk is.
Al met al zet Depeche Mode in Ziggo Dome dan ook een beduidend beter concert neer dan in Ahoy vier jaar geleden. De routine zit er nog steeds in, maar gelukkig is het heilig vuur ook weer terug.
Gezien op zaterdag 7 december in Ziggo Dome, Amsterdam
Foto’s Luuk Denekamp
0 Reacties