“This is our first proper show in fourteen months.” Gisterenavond kwam er met een exclusieve show in Paradiso eindelijk een eind aan de concertdroogte van Elbow. Vanaf het moment dat zanger Guy Garvey voor het eerst het podium betrad, was duidelijk dat het een bijzondere avond zou worden. De gelouterde Mancunians kregen het heldenonthaal dat zij op basis van hun nieuwe plaat The Take Off And Landing Of Everything verdienen.
Guy Garvey staat koud tien seconden op het podium en zijn hele gezicht lacht. Alsof hij denkt: ‘Wordt het zo’n avond? Wat heerlijk!’ Nog geen noot heeft hij namelijk gezongen en hij wordt al toegejuicht als een strijder die zojuist een hele volksstam op de knieën heeft gedwongen. Vele maanden gaf de Britse band geen enkel concert, maar van enige spanning lijkt bij het ervaren kwintet geen sprake. Alleen toetsenist Craig Potter voelt zich wegens een gekwetste schouder wellicht niet helemaal op zijn gemak, maar foutloos spelen doet hij wel. Net als de rest van de band en de vier achtergrondzangeressen. Twee van hen spelen viool, de anderen dragen blazers bij zich.
Oud werk, zoals bijvoorbeeld Starlings van doorbraakalbum The Seldom Seen Kid (2008), blijkt het nog altijd uitmuntend te doen. Maar wat nog meer tot tevredenheid stemt, is het feit dat ook de nieuwe liedjes live goed overkomen. Nummers als This Blue World en New York Morning klinken vrijwel identiek aan de studio-opnames, maar dan met meer kracht en de charmes van de prachtig zingende Guy Garvey.
Ideale schoonzoon
Garvey en de zaal, ze mogen elkaar. Op het eerste balkon geniet een wat ouder echtpaar zichtbaar van de show. De vrouw kijkt glimlachend naar Garvey, haar ideale schoonzoon. De man, eveneens met wit haar tot op zijn schouders, kijkt al even tevreden. Heeft hij zijn vrouw, die normaal toch alleen mee wil naar optredens in het Concertgebouw en het Muziekgebouw aan ‘t IJ, toch maar mooi weten te verleiden voor heus popconcert. En nog een geslaagde ook.
Enkele meters verderop. Garvey’s oog valt op een fan in een heel andere leeftijdscategorie. Vlak voor hem gaapt een hoogblond jongetje van misschien een jaar of acht hem aan. Zijn naam is Koen, maar al snel doopt Garvey hem om tot Snowball. Een aandoenlijk en warm moment. Zo gaat het de hele avond door. De frontman praat met een glas stout in zijn handen tussen de liedjes door alsof hij een lolletje trapt met zijn beste vrienden. Gretig wordt er gelachen om de man die dus niet alleen wat uiterlijk betreft op Ricky Gervais lijkt.
23 jaar
Als een volleerd stand-up comedian bespeelt Garvey, die twee weken geleden veertig werd, het publiek. Om de haverklap gooit hij zijn handen in de lucht, waarna de uitverkochte zaal volgt. Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die een spuughekel hebben aan meeklappen, -zingen en -fluiten (dat laatste vooral in Lippy Kids van Build A Rocket Boys!, de vorige langspeler), maar de meeste aanwezigen hebben het naar hun zin. Dat geldt aan zijn gezicht te zien niet voor de wat sip kijkende bassist en toetsenist Pete Turner, maar gelukkig zeker wel voor Garvey. Trots vertelt hij dat zijn geslaagde nieuwe cd op nummer één staat in het Verenigd Koninkrijk. “Drieëntwintig jaar”, na 23 jaar eindelijk op 1.
Ja, er was ook muziek. Prachtige muziek, de hele avond lang. Als ik dan toch een hoogtepunt moet noemen: Fly Boy Blue / Lunette. Warm en kalm, maar dan opeens het snijdende gitaarwerk van Mark Potter, gevolgd door een moment van spanning en bombast dat aan de hoogtijdagen van King Crimson doet denken. The Take Off And Landing Of Everything werkt, ook live. Toch sluit Elbow een bijzondere avond af op safe, met het mooiste nummer van The Seldom Seen Kid, en keert iedereen tegen half twaalf richting huis met deze twee zinnen nog rondzingend in het hoofd: ‘So throw those curtains wide/One day like this a year’d see me right’.
Elbow in Paradiso
Gezien op 18 maart 2014
Foto’s: Luuk Denekamp
0 Reacties