De terugkeer van Christine McVie naar Fleetwood Mac leek zo’n drie jaar geleden nog even onwaarschijnlijk als een nieuw album van Pink Floyd of een muzikale comeback van David Bowie. Of zoals Stevie Nicks het nog niet zo heel lang geleden verwoordde in een interview met Rolling Stone: “De kans daarop is niet groter dan dat de aarde geraakt wordt door een asteroïde”. Stond zij in oktober 2013 nog met haar drie mannelijke collega’s in de Ziggo Dome, gisteravond deelde Nicks het podium van dezelfde zaal ook met de andere vrouw van de klassieke Rumours-bezetting. Wist McVie zich na meer dan vijftien jaar afwezigheid staande te houden?
Vreugde over de comeback van de dame die zo veel klassiekers schreef en zong bij Fleetwood Mac is niet alleen zichtbaar op de gezichten in de zaal, maar zeker ook bij de rest van de band. “Ik denk dat we nu wel kunnen zeggen: she’s baaack!”, roept Stevie Nicks wat theatraal tijdens een van de onderbrekingen tussen de songs. En zo worden we vanavond nog een paar keer herinnerd aan dit heuglijke feit. Terecht, want deze band – althans, de versie van Fleetwood Mac die vanaf halverwege de jaren zeventig de hitlijsten domineerde – is simpelweg niet compleet zonder Christine McVie.
Zo bleek ook wel toen in 2013 een weinig indrukwekkende ep verscheen van het toen nog tot een kwartet gereduceerde Fleetwood Mac. Tijdens deze eerste van twee avonden in de Ziggo Dome bestaat de setlist dan ook volledig uit successen uit de gloriejaren, waar McVie mede verantwoordelijk voor was. De elegante Britse zangeres oogde misschien wat saaier dan Nicks, maar ze schreef wel enkele van de meest geliefde songs binnen het oeuvre, waaronder Don’t Stop, You Make Loving Fun en Everywhere.
On With The Show
Maar natuurlijk draait de On With The Show Tour niet alleen om McVie. Zelden kreeg ondergetekende al bij het eerste nummer van een concert zulke koude rillingen (positief bedoeld, uiteraard) als tijdens The Chain, dankzij de gecombineerde stemmen van Lindsey Buckingham, Stevie Nicks en Christine McVie – allemaal nog ongeveer net zo krachtig als op de bijna twintig jaar oude liveplaat The Dance, maar wel geholpen door enkele achtergrondvocalisten. Daarnaast bevestigen maar liefst acht andere songs van popmijlpaal Rumours hoe goed die in turbulente tijden gemaakte plaat na al die jaren overeind blijft: van McVie’s optimistisch klinkende You Make Loving Fun en een akoestisch Never Going Back Again tot het onheilspellende Gold Dust Woman en de meezinger Go Your Own Way. En natuurlijk winnen al die nummers alleen maar aan kracht als je weet wat voor een geschiedenis erachter zit.
Met haar heksachtige kleding en kenmerkend lage, bijna mannelijke stem blijft Stevie Nicks het meest iconische bandlid van Fleetwood Mac. Maar het is haar ex Lindsey Buckingham die de meeste energie en intensiteit brengt, onder meer tijdens het bijna punkachtige I Know I’m Not Wrong van dubbel-lp Tusk (1979), een heftige solo in het bloedmooie I’m So Afraid en uiteraard de welbekende akoestische uitvoering van Big Love. Het ‘uitkleden’ van een pop- of rocknummer voegt lang niet altijd iets toe, maar Buckinghams briljante vlugge gitaarwerk en beestachtige vocale uithalen maken dit arrangement superieur aan het origineel.
Perfecte popsongs
Grote schermen naast en achter het podium tonen niet alleen de band in actie, maar ook bijpassende sfeerbeelden. Zo zien we de – voor haar leeftijd – jong ogende Nicks op de achtergrond sierlijk in de regen dansen. Niet dat de band deze visuals nodig heeft, want de levendige vertolkingen van de vele perfecte popsongs maken Fleetwood Mac live misschien wel opwindender dan ooit. Hooguit de drumsolo van Mick Fleetwood tijdens World Turning schuurt tegen het overbodige aan, al verdienen hij en bassist John McVie ook hun momenten in de schijnwerpers. Toch trekt logischerwijs niemand zo de aandacht naar zich toe als Christine McVie, die de avond in duisternis afsluit met misschien wel haar mooiste ballad: Songbird. Op zo’n moment aan het einde van een zeer indrukwekkend concert besef je wat de groep in de jaren van haar afwezigheid miste. Vorige maand schreef ik in al mijn enthousiasme dat AC/DC waarschijnlijk de show van het jaar had gegeven in Gelredome, maar misschien moet ik daar nu al op terugkomen.
Fleetwood Mac in Ziggo Dome
Gezien op zondag 31 mei 2015
Foto’s: Bert Treep
19 Reacties
Iets kritischer had van mij best gemogen. Ik vond het geluid belabberd afgesteld (en op momenten veel te hard), en qua zang is het toch allemaal niet meer wat het geweest is.
Wat een zuurpruim zeg, luister dan lekker thuis naar de plaat, kan je zo hard/zacht zetten als je wilt. Ik heb een topavond gehad, de band straalde enorm veel plezier uit… volgens mij ook doordat ze weer compleet zijn en het dus weer allemaal klopt. Dat plezier dat merk je ook in de zaal (op een enkele zuurpruim na die het te koud vindt, de muziek te hard vindt staan, het te donker vindt, een nummer gemist heeft enz.).
Tjongejonge, was lekker naar de Toppers gegaan joh! Zag nog een zeikerd voorbij komen van de Volkskrant geloof ik. Verder allemaal lovend. Ik vond het in ieder geval een magistraal concert. En wat zang betreft waren Stevie Nicks en Lindsey Buckingham fantastisch! Geluid te hard? Neem voortaan lekker oordopjes mee!
Helemaal mee eens.het was fantastisch
Nou jaap wat zuur.de muziek en zang waren prima verzorgd.de entourage was goed.ik heb een prima geluid gehoord.beter dan menig modern bandje.
Toch wel heel jammer dat Sara niet werd gespeeld… Verder heb ik een topavond gehad.
Helemaal mee eens Lia, ik kwam er eigenlijk speciaal voor.
Verder idd een topavond gehad !
Fantastische avond gehad. Topconcert!
Mooi concert en ik vond ook het geluid te hard staan in die zin dat de zware bas en drum tonen overstuurd werden waardoor het vaak een modderig geluid werd en een hoop details erin verloren ging. Niet dat mijn oortjes het niet konden hebben. Gewoon fout van de geluidstechnicus. Dat heeft niets met zeuren te maken. Voor 90 euro van een kaartje mag je een uitstekend geluid verwachten. Zeker in zo’n akoustisch aangepaste zaal als de Ziggo dome Bij de solo’s van Linsey in Big Love was het geluid gewoon perfect.
Na bijna 40 jaar mn fav bandje uit de jaren 70 voor het eerst Live zien en horen is hoe dan ook een belevenis! Mijn grijsgedraaide LP “Rumours”in het geheugen als jongetje van 16… “Never Break the Spell” Zo is het maar net! Had een Topavond met m’n vriendinnetje!
Ik heb geen modderig geluid gehoord, en dan ik hoor tegenwoordig veel jongere bands met wel een modderig geluid, dus laten we daar over ophouden. Het zijn artiesten in hart en nieren en daar zijn ze gewoon goed in.
Je hebt er altijd zeikerds bij die het niet goed genoeg vinden, blijf vooral lekker thuis met je koptelefoon op en je reet op de bank.
Toppertjes zijn het zou zo weer gaan, op naar de volgende Sir Paul zondag 7 juni bijna mummie maar zoooo verschrikkelijk goed.
Na ze in 2013 in het Sportpaleis te hebben gezien was dit keer in de Ziggo dome de ziel weer terug en dat was te merken. Geweldig avond gehad.
Geweldig genoten, net zoals de vorige 3x dat ik bij een concert van ze was! Galgenwaard Utrecht, Groennoordhallen Leiden(was wat minder met 2 nieuwe zangeressen) en Oberhausen(D).Ook het geluid in Ziggodome was prima incl de achtergrondbeelden!!TOP
maandag weergaloos optreden van FM meegemaakt, vooral de verschijning en zang van christine mcvie was van toegevoegde waarde. kortom topavond
Ik ben maandag geweest en ik vond het geweldig. Het geluid was af en toe misschien iets te hard, maar het is wel een rockconcert. Dat hoort hard te zijn.
De recensent van de Volkskrant vond dat er te weinig hoogtepunten waren. Nou, het hele concert was één groot hoogtepunt.
Met voor mij als aangename verrassingen dat Everywehere en Little lies gespeeld werden. Nummers van het album Tango in the night hebben ze, door de afwezigheid van Christine, de laatste tours nauwelijks gespeeld.
Maar het absolute hoogtepunt voor mij was de schitterende uitvoering van mijn persoonlijke favoriet Gold Dust Woman.
Ik was maandagavond getuige van het concert.
Inderdaad stond in het begin de bas wat te hard, maar dat werd snel rechtgetrokken.
Maar wat een mooie uitvoeringen van de nummers. Vanaf moment 1 kippe(n)vel!!! Heb de hele avond genoten van passievolle uitvoeringen van de klassiekers.
ik heb Fleetwood Mac verschillende keren gezien maar dit was een fantastisch concert, de zang was prima in orde en deze band beheerst zijn instrumenten zoals het goede muzikanten betaamt. ik heb genoten samen met mijn dochter, die Fleetwood Mac naarmate zij ouder wordt, steeds meer gaat waarderen. ik moet op mijn beurt met haar mee naar Madonna iets heel anders.
Toen de terugkeer van Christine eenmaal bekend was, heb ik geen moment geaarzeld een kaartje te bestellen om deze legendarische band te zien en te horen. Mijn eerste keer, en wrsch. de laatste kans daartoe. Lightning struck, maybe once, maybe twice…
Ik heb veel concerten van topartiesten gezien en gehoord maar deze was zonder concurrentie de beste.
Maar als het volume iets minder hoog zou staan zou het nog fantastischer zijn.
Top, top, top.